Το μόνο που μπορεί να ελπίζει η Τουρκία είναι να αποδειχθεί ο κ. Ερτογάν Καραμανλής, παρά το γεγονός ότι μοιάζει με Ανδρέα…
Η αλήθεια είναι πως το ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο, ούτε εμάς ήθελε στην τότε Οικονομική Κοινότητα των δυτικών κρατών που είχαν συμπήξει μετά κόπων και βασάνων. Ήταν η επιμονή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τα παρακάλια κι οι απειλές που έφεραν το ιστορικό αποτέλεσμα της ένταξης το 1980.
Πολλοί στην Ευρώπη μας θεωρούσαν ξένο σώμα. Αρκετοί μας θεωρούν ακόμη. Δεν είναι θέμα θρησκευτικής διαφοράς (εμείς Ορθόδοξοι, εκείνοι Καθολικοί και Προτεστάντες), αλλά η διαφορετική αντίληψη που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού τρέφει για μια σειρά από πράγματα που θεωρούνται ο πυρήνας του ευρωπαϊκού ιδεώδους: φιλελεύθερες αντιλήψεις, ανθρώπινα δικαιώματα, μειονότητες, οικονομική ολοκλήρωση, επιχειρηματικότητα, κ.λ.π. Έπαιξαν ρόλο και τα ελληνοτουρκικά, που άσχετα αν εμείς το θέλουμε εκείνοι απεύχονται να γίνουν ευρωτουρκικές διαφορές.
Η αλήθεια επίσης είναι πως από το 1980 και για μια μεγάλη περίοδο κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να αποδείξουμε ότι είχαν δίκιο όσοι Ευρωπαίοι δυσφορούσαν με την ελληνική ένταξη. Ο λαϊκιστικός λόγος που ανέπτυξε το ΠΑΣΟΚ υπονοούσε (και πολλοί Έλληνες το πίστεψαν) ότι μπαίνοντας στην ΕΟΚ περίπου τους κάναμε χάρη. Κυριαρχούσε τότε η αντίληψη περί της «ΕΟΚ των μονοπωλίων», στα οποία δίναμε άδεια να … μας ρουφήξουν το αίμα.
Βέβαια τα μονοπώλια δεν ήρθαν ποτέ και κάποια λίγα που είχαμε (π.χ. Πιρέλι) τράβηξαν γι’ άλλες χώρες. Εμείς όμως μεθυσμένοι από το εθνικό μας μεγαλείο και τον λαϊκιστικό λόγο του Ανδρέα, πιστεύοντας πως όλος ο κόσμος (και φυσικά η Ευρώπη) κινείται γύρω μας – ενώ εμείς απλώς τους κάνουμε τη χάρη να ασχολούμαστε μαζί τους – ξεκινήσαμε ευθύς εξαρχής ένα ατέρμονο γαϊτανάκι για επαναδιαπραγμάτευση της ένταξης! Ζητούσαμε (θυμάστε την περίοδο 1981-1985;) ειδικό καθεστώς, ειδική σχέση, τρέχαμε να αγκαλιάσουμε τους δικτάτορες τύπου Γιαρουζέλσκι (ο πρώτος και μόνος δυτικός πρωθυπουργός που επισκέφθηκε την Πολωνία μετά το πραξικόπημα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου) μέχρι που μας σιχτίρισαν ως «μαύρο πρόβατο της Ευρώπης!
Ένα παρόμοιο δρόμο μοιάζει να παίρνει και η Τουρκία με απείρως μεγαλύτερα προβλήματα για την ένταξη. Δεν είναι τόσο η θρησκευτική διαφορά, αλλά το γεγονός ότι είναι μια ημιανάπτυκτη χώρα 80 εκατομμυρίων κατοίκων με διαφορετικές αντιλήψεις σε μύρια όσα θέματα. Το μόνο λοιπόν που μπορεί να ελπίζει η Τουρκία είναι να αποδειχθεί ο κ. Ερτογάν Καραμανλής, παρά το γεγονός ότι μοιάζει με Ανδρέα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 9.12.2002
