Η “Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού” έρχεται στη Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης.
Το 1997 εξεδόθη ένα πολύ καλό βιβλίο. Τίτλος του «Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού» (στα ελληνικά εκδόσεις «Εστία»). Στις 865 σελίδες του απαριθμήθηκαν τα εγκλήματα που έγιναν στο όνομα του κομμουνισμού. Ο επιμελητής της έκδοσης Στέφαν Κουρτουά έκανε μια χοντρική σούμα και μέτρησε περί τα 100 εκατομμύρια θύματα. Σημείωσε δε στον πρόλογο του βιβλίου ότι αυτός ο αριθμός ήταν πολλαπλάσιος των θυμάτων του ναζισμού (περί τα 25 εκατομμύρια). Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν έντονη -αλλά παραδόξως εστιασμένη. Πολλοί αμφισβήτησαν τον συνολικό αριθμό (μιας και περιελάμβανε νεκρούς από ασιτία εξαιτίας των «σοσιαλιστικών πειραμάτων»). Κάποιοι άλλοι (μεταξύ αυτών και δύο από τους συγγραφείς του έργου) θίχτηκαν από την σύγκριση με τον ναζισμό: το είδαν ως προσπάθεια απενοχοποίησης της φρίκης του ναζισμού.
(Μεγάλη παρένθεση).
Στην Ελλάδα το βιβλίο εκδόθηκε τέσσερα χρόνια μετά. Το 2001. ‘Αργησε διότι όπως εξήγησε η εκδότις κ. Εύα Καραϊτίδη «Το κλισέ και το πολιτικώς ορθόν κάνουν θραύση σ’ αυτή τη χώρα. “Η Μαύρη Βίβλος του κομμουνισμού” ήταν ένα βιβλίο που δεν το ήθελαν οι Έλληνες εκδότες, παρότι ήταν φοβερό μπεστ σέλερ στη Γαλλία. Ακόμα και η μητέρα μου ήταν διστακτική, “πώς θα το βγάλουμε, θα μας χαρακτηρίσουν δεξιούς”, μου είπε. “Εμένα δεν με νοιάζει αν μας χαρακτηρίσουν δεξιούς, γιατί δεν είμαι”, ήταν η δική μου θέση και προχωρήσαμε. Γιατί, ανεξάρτητα με τις ενστάσεις που μπορεί να έχει κάποιος, θεωρούσα απαραίτητη την παρουσία του στο ελληνικό εκδοτικό τοπίο.». («Ελευθεροτυπία» 26.7.2003)
Το πρώτο που πρέπει να παρατηρήσουμε εδώ είναι ο «τρόμος» μιας αξιοσέβαστης εκδότριας μη χαρακτηριστεί «Δεξιά» -χαρακτηρισμός βέβαια που αποδίδεται με εξαιρετική ευκολία (μαζί με άλλους πολύ χειρότερους) από μια ιντελιγκέντσια που αφού έπαψε να παράγει έργο και λειτουργεί πλέον ως ιδεολογική χωροφυλακή. Το δεύτερο είναι η έμμεση λογοκρισία στα ελληνικά γράμματα που γίνεται από τις δυνάμεις της (αριστερής) αγοράς στον τόπο. Γκρινιάζουμε βέβαια (και καλά κάνουμε) για την απόλυση ενός άγνωστου σκιτσογράφου στις ΗΠΑ επειδή διαμαρτυρήθηκαν οι αναγνώστες της εφημερίδας του, αλλά ποτέ δεν κοιτάμε ποτέ την δική μας καμπούρα.
(Κλείνει η παρένθεση).
Εκεί λοιπόν ανάμεσα στο ζύγι και στο Χίτλερ χάθηκε η ουσία του βιβλίου. Και η ουσία ήταν η καταδίκη του ολοκληρωτικού κομμουνισμού είτε γιατί είχε 100 εκατομμύρια θύματα (τετραπλάσια του ναζισμού), είτε γιατί είχε 20 εκατομμύρια (δηλαδή λιγότερα από το ναζισμό).
Σήμερα 28 βουλευτές που μετέχουν στην κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης ξαναθέτουν το ζήτημα επισήμως. Ζητούν την καταδίκη του Ολοκληρωτικού Κομμουνισμού για «δολοφονίες ανθρώπων, βασανιστήρια, διώξεις αντιπάλων κ.λ.π.» Το κατηγορώ είναι συγκεκριμένο και οι «28» ζητούν να δημιουργηθεί ανεξάρτητη πολιτικά επιτροπή για να συγκεντρώσει τα στοιχεία για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά την διάρκεια του Ολοκληρωτικού Κομουνισμού.
Φυσικά το ΚΚΕ αντιδρά και μιλά για κυνήγι μαγισσών. Είναι όμως έτσι; Η συζήτηση ξεκίνησε και ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά θα είναι ουσιαστική…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 27.8.2003
