Οι προηγούμενοι θέσπισαν και κανόνες διαφάνειας. Οι νυν τους καταργούν στην πράξη.
Συνηθίζουμε να λέμε ότι το παλαιό πολιτικό σύστημα έκανε πολλά στραβά. Οχι όλοι· ο κ. Ακης Τσοχατζόπουλος καταδικάστηκε για εμπλοκή σε προμήθειες εξοπλισμών. Ομως, μπορεί το παλιό πολιτικό σύστημα να έκανε πολλά στραβά, έκανε όμως και τα αντίθετά τους. Η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου θέσπισε τον νόμο 3978/2011 που απαγορεύει τους μεσάζοντες στις αμυντικές προμήθειες. Μετά ήρθε το νέο πολιτικό σύστημα. Οχι και πολύ νέο. Οπως είναι η κυβέρνηση των κ. Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου.
Θα περίμενε κανείς ότι οι «άσπιλοι» και «αμόλυντοι» (από τις αμαρτίες του παλαιού πολιτικού συστήματος), όπως και φωνακλάδες της ηθικής, να θωρακίσουν έτι περαιτέρω το Δημόσιο κατά τις σκοτεινές συναλλαγές, που εξ ορισμού είναι οι αμυντικές προμήθειες. Να βελτιώσουν τον 3978/2011, επειδή εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο. Φευ! Οχι μόνο δεν τον βελτιώνουν αλλά τον καταργούν στην πράξη διά συνωνύμων. Βάφτισαν τους μεσάζοντες «πληρεξούσιους» ή «ενδιάμεσους» και η πολιτική συνεχίζεται σαν να μην υπήρξε κρίση, σαν να μην έγιναν σκάνδαλα, σαν να μην εκδόθηκαν δικαστικές αποφάσεις.
Και αυτό δεν είναι καν το χειρότερο. Με το νέο δόγμα Βούτση-Κοτζιά περί διαχείρισης των απορρήτων, τα οποία ούτε βουλευτές δεν μπορούν να ελέγξουν, οι εξ ορισμού σκοτεινές αγοραπωλησίες όπλων γίνονται ακόμη πιο αδιαφανείς. Κάθε Τσοχατζόπουλος του μέλλοντος θα μπορεί να βάζει μια σφραγίδα «Απόρρητον» για όσα τον αφορούν και θα αποφεύγει τον δημοκρατικό έλεγχο. Και κάθε πρωθυπουργός του θα αποκαλύπτει στη Βουλή μόνον εκείνα που τον βολεύουν, ρίχνοντας μάλιστα λάσπη στους αντιπάλους.
Η διαφθορά στον χώρο των αμυντικών προμηθειών είναι παγκόσμιο πρόβλημα. Δεν υπάρχει χώρα –ανατολική ή δυτική, φτωχή η πλούσια, εμπόλεμη ή ειρηνική– που να μην έχει μολυνθεί από τον ιό. Οι δημοκρατίες όμως κάνουν θεσμούς, δημιουργούν επιτροπές, φέρνουν τις συμφωνίες στο Κοινοβούλιο, για να εξασφαλίσουν όσο περισσότερη διαφάνεια μπορούν. Δεν το καταφέρνουν πάντα διότι οι εξοπλιστικές δαπάνες κρύβονται πάντα υπό το πέπλο της «εθνικής αναγκαιότητας» ή του «εθνικού συμφέροντος». Ομως προσπαθούν. Κάνουν βήματα μπροστά. Δεν ακυρώνουν στην πράξη όσα θετικά είχαν γίνει στο παρελθόν.
Γι’ αυτό είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσει αυτή η δυσώδης υπόθεση. Οχι για να μάθουμε αν υπήρξε ενδιάμεσος. Αυτό το ξέρουμε και μάλιστα ο πρωθυπουργός βρήκε και δεύτερο. Ούτε για να βρούμε αν προϋπολογιζόταν προμήθεια. Αυτό το υποπτευόμαστε. Κυρίως για να ξέρουν οι νυν και επόμενοι υπουργοί ότι δεν θα μπορούν, σε συνεργασία με το προεδρείο της Βουλής, να μας γυρίσουν σε ακόμη πιο αδιαφανείς περιόδους, από εκείνη που χρεοκόπησε τη χώρα. Για να διασφαλίσουμε την πρόοδο που έγινε και –γιατί όχι;– να κάνουμε κι ένα βήμα μπροστά.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 3.12.2017