Τα δεδομένα της πρωτόγνωρης (για τη συλλογική μας μνήμη) πανδημίας αλλάζουν συνεχώς. Με την ίδια συχνότητα πρέπει να αλλάζουν και οι πολιτικές. Συνεπώς, είναι ανόητες οι επικρίσεις της αντιπολίτευσης ότι «η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο». Ποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο μπορεί να φτιαχτεί απέναντι σε έναν ιό που έχει άπειρες δυνατότητες μετάλλαξης; Αλλη πολιτική πρέπει να εφαρμοστεί με την παραλλαγή «Ομικρον», που έχει μεγάλη διάδοση αλλά μικρή νοσηρότητα, και διαφορετική για μια μετάλλαξη που σκοτώνει όποιον προσβάλλει.
Στην αβεβαιότητα που προκαλούν οι τυχαίες μεταλλάξεις του ιού, πρέπει να προστεθεί και η πρόοδος της επιστήμης. Αλλες πολιτικές χρειαζόμασταν στο πρώτο κύμα, τότε που δεν υπήρχαν όπλα για την αντιμετώπιση του λοιμού και άλλες τώρα που έχουμε εμβόλια, φτιάχνονται φάρμακα κ.λπ.
Οι πολιτικές που πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα είναι οι περιοριστικές των δικαιωμάτων των πολιτών. Για δύο λόγους: Πρώτον, είναι εύκολες για τους πολιτικούς. Δεύτερον, τείνουν να ξεχνιούνται και να παραμένουν σε ισχύ ακόμη και όταν δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Ενα από αυτά που πρέπει να επανεξεταστούν είναι επιπλέον περιορισμοί των ανεμβολίαστων. Η στέρηση κάποιων δικαιωμάτων τους δεν θεσπίστηκε για να τιμωρηθούν επειδή είναι ανόητοι, παρωχημένοι, θρησκόληπτοι ή, τέλος πάντων, ψεκάζονται. Υπήρχε το πραγματικό επιχείρημα ότι με τη στενοκεφαλιά τους μπορούν να βλάψουν άλλους, μεταδίδοντας τον ιό. Αν αποδειχθεί ότι και εμβολιασμένοι προσβάλλονται και μεταδίδουν την ασθένεια, το ίδιο με τους ανεμβολίαστους, παύει η νομιμοποιητική βάση του διαχωρισμού τους. Αυτό βεβαίως δεν αφορά τους υγειονομικούς που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα. Επιστήμονες που αρνούνται την επιστήμη δεν έχουν θέση στο σύστημα υγείας. Μπορούν κάλλιστα να την αρνούνται από το σπίτι τους ή σε κάποιο κέντρο διαλογισμού, από τα πολλά που εσχάτως φύονται στις γειτονιές. Δεν αφορά επίσης και το «πρόστιμο» των 100 ευρώ, για τις ηλικιακές ομάδες που επιβαρύνουν υπέρμετρα το σύστημα υγείας. Αυτό πρέπει να λογίζεται ως ειδικός φόρος ανευθυνότητας, που καλύπτει υπέρογκες δαπάνες της πιθανής νοσηλείας τους.
Υπάρχει βεβαίως η μέθοδος της Σιγκαπούρης, όπου κάθε ανεμβολίαστος πληρώνει μόνος του τα έξοδα ιατρικής φροντίδας όταν νοσήσει. Είναι κάτι σαν την εγχώρια απόφαση να καλύπτουν τα έξοδα έρευνας και διάσωσης όσοι κάνουν extreme sports. Αλλά κάτι τέτοιο δύσκολα θα δουλέψει στην Ελλάδα, και γιατί τα έξοδα των ΜΕΘ είναι τεράστια, και γιατί το σύστημα υγείας είναι αναδιανεμητικό. Τουλάχιστον, τώρα με το λεγόμενο «πρόστιμο» δεν θα πληρώνουν οι συνεπείς τα έξοδα των ανεύθυνων.