Η επόμενη Συνταγματική αναθεώρηση πρέπει να μας δώσει ένα λιτό και φιλελεύθερο Σύνταγμα, γιατί αυτό που έχουμε είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη της χώρας…
Το ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης περιόδου έπασχε από νομολαγνεία. Ανήγαγε όλες τις κοινωνικές δυσλειτουργίες στην έλλειψη «κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου», όπως πομπωδώς -όσο και λανθασμένα- έλεγαν τα στελέχη του. Το κακό δεν ήταν μόνο αυτό. Καθείς μπορεί να πιστεύει ότι θέλει. Ακόμη και ότι τα πολύπλοκα κοινωνικά ζητήματα λύνονται με τρεις αράδες ενός άρθρου που θα περάσουν από τη Βουλή. Χειρότερο ήταν πως το ΠΑΣΟΚ είχε την τύχη της διακυβέρνησης της χώρας: δεν πίστευε απλώς ότι οι (πολλοί) νόμοι λύνουν προβλήματα, νομοθετούσε κι όλας. Έτσι αποκτήσαμε νόμους πολλούς αλλά όχι νομική τάξη. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα θα μείνουν και στην ιστορία εξαιτίας της γελοιότητας των. Όπως εκείνος ο περιβόητος νόμος του υπουργείου οικονομικών που απαγορεύει την χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών για τον οποίο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μας καθίζει στο σκαμνί…
Η νομοθετική διάρροια των προηγούμενων κυβερνήσεων μπορεί να μην έλυσε πολλά προβλήματα, απαξίωσε όμως αυτούς καθ’ αυτούς τους νόμους. Είναι φυσικό. Αν έχει ένα νόμο δια πάσα νόσο (και κυρίως για το δεύτερο κομμάτι της ευαγγελικής ρήσης) οι νόμοι παύουν να έχουν σημασία. Καθένας κάνει ότι γουστάρει και είναι σίγουρο πως θα βρεθεί μια διάταξη νόμου που να του το επιτρέπει. Ή το αντίθετο. Αν κάποιος ψάξει το νομοθετικό οπλοστάσιο της χώρας είναι σίγουρο πως θα τρελαθεί. Όλα επιτρέπονται κι όλα απαγορεύονται.
Κάποια στιγμή διαπίστωσαν στο ΠΑΣΟΚ ότι η κοινωνία προχωρούσε χωρίς να επηρεάζεται από την δική τους νομοδιάρροια. Βέβαια ο νομοθετικός δαίδαλος είχε πραγματικά αποτελέσματα επί πραγματικών ανθρώπων, αλλά η κοινωνική δυναμική προσπερνούσε τις προθέσεις των νομοθετών. Συνήθως προς το χειρότερο. Έτσι έβαλαν στο παιγνίδι και το Σύνταγμα. Πράγματα που νομοθετούσαν και ο νόμος πήγαινε στο βρόντο τα πέρασαν στο Σύνταγμα για να μπορούν να εφαρμοστούν. Π.χ. το θέμα των συμβασιούχων. Ενώ υπάρχει ένας νόμος που απαγορεύει προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ, τα παράθυρα που δημιούργησαν νέες νομοθεσίες και φυσικά η πρακτική των συμβασιούχων έκαναν ανενεργό σε μεγάλο βαθμό το νόμο Πεπονή. Χρειάστηκε λοιπόν να ρυθμιστεί συνταγματικά αυτό που ήταν θέμα ενός Προεδρικού Διατάγματος και αρκετής πολιτικής τόλμης: «δεν μονιμοποιούνται συμβασιούχοι». Τελεία και παύλα.
Έτσι φτιάξαμε ένα Σύνταγμα με τόσες τροπολογίες που μοιάζει με νόμο του αλήστου μνήμης Κουτσόγιωργα. Ρυθμίζει εκτός από το πώς θα προσλαμβάνει το Δημόσιο, μέχρι και το αν θα μπορούν οι βουλευτές να έχουν δεύτερη δουλειά. Φυσικό είναι ότι αντί να προσαρμοστεί η κοινωνία στο Σύνταγμα, άρχισε να γίνεται το αντίθετο. Aρχισε δηλαδή να ευτελίζεται το ιερότερο κείμενο της Δημοκρατίας μας.
Όλοι ξέρουν πως το υπάρχον Σύνταγμα πρέπει να αναθεωρηθεί. Κατ’ αρχήν για να πάψει να είναι Προεδρικό Διάταγμα και να γίνει Σύνταγμα. Να ρυθμίζει δηλαδή τις βασικές αρχές του Πολιτεύματος και να αφήνει ελεύθερο το νομοθέτη να ρυθμίζει τις λεπτομέρειες.
Κατά δεύτερο πρέπει να φιλελευθεροποιηθεί. Οι βασικές αρχές πρέπει να συνάδουν με το ευρωπαϊκό, με το δυτικό κεκτημένο. Πρέπει να εξασφαλίζει χωρίς όρους και προϋποθέσεις την ανεξιθρησκεία, την ελευθερία έκφρασης, την ελευθερία διάθεσης της περιουσίας καθενός από μας, την ελευθερία στην παιδεία κ.λ.π.
Η επόμενη Συνταγματική αναθεώρηση πρέπει να μας δώσει ένα λιτό και φιλελεύθερος Σύνταγμα, γιατί αυτό που έχουμε είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη της χώρας…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 24.10.2004