Το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι το γεγονός ότι ένας χειρώναξ παίρνει λίγα (αληθές) και ένας βουλευτής πολλά (ψευδές). Το ερώτημα που πρέπει να απασχολεί το έθνος, δεν είναι πόσα παίρνουν αυτοί που βουλεύονται, αλλά το αν και κατά πόσον αυτοί σκέπτονται.
Το 90% των πολιτικών βγάζει το κακό όνομα στο υπόλοιπο 10%.
Χένρι Κίσινγκερ (Αμερικανός πολιτικός)
Το κακό δεν είναι ότι οι βουλευτές ψήφισαν για τον εαυτό τους επίδομα αποζημίωσης του «επαγγελματικού ασυμβίβαστου», συνταγματική διάταξη την οποία πάλι οι ίδιοι ψήφισαν. Μπορεί να υπάρξουν και χειρότερα: Οι ίδιοι βουλευτές ψήφισαν για τον εαυτό τους και το «ασυμβίβαστο» χρηματιστηριακών πράξεων. Σύμφωνα με νόμο του 2003, δεν μπορούν να επενδύσουν σε μετοχές. Οπότε, ώρα είναι να τους κόψει η Βουλή και κανένα επίδομα για διαφυγόντα κέρδη από τη Σοφοκλέους…
Στα σοβαρά τώρα: Η υπόθεση του επιδόματος, που νομοθέτησαν για τον εαυτό τους οι βουλευτές, είναι πιθανώς η κορωνίδα της ηθικολογικής ανοησίας που κυριαρχεί στο πολιτικό μας σύστημα. Απ’ όλες τις πλευρές. Και των πολιτικών και των σχολιαστών. Ας αρχίσουμε από το τέλος, από την ηθικολογική ανοησία των ΜΜΕ για τις απολαβές των βουλευτών. Δυστυχώς, το βασικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι το γεγονός ότι ένας χειρώναξ παίρνει λίγα (αληθές) και ένας βουλευτής πολλά (ψευδές). Τριακόσιοι νοματαίοι βουλεύονται για το έθνος και πρέπει να δίνουμε κίνητρα ώστε να προσελκύονται οι πιο σκεπτόμενοι. Το ερώτημα λοιπόν, που πρέπει να απασχολεί το έθνος, δεν είναι πόσα παίρνουν αυτοί που βουλεύονται, αλλά το αν και κατά πόσον αυτοί σκέπτονται.
Η αλήθεια είναι πως η χώρα δεν ευτύχησε να έχει επί των ημερών μας το καλύτερο πολιτικό δυναμικό. Αν, για παράδειγμα, ξεφυλλίσει κανείς τα πρακτικά της συνταγματικής αναθεώρησης που έγινε την περίοδο 1862-1864 θα δει ότι τότε η συζήτηση έγινε με όρους των τότε σύγχρονων πολιτικών στοχαστών (Τζον Στιούαρτ Μιλ, Τζέρεμι Μπένθαμ, Καρλ Μαρξ κ.α.). Η συνταγματική αναθεώρηση του 2000 έγινε με όρους κυβισμού των αυτοκινήτων που θα έπαιρναν οι εθνοπατέρες. Χειρότερα: Υπήρξε μια χωρίς περίσκεψη ηθικολογική πλειοδοσία που οδήγησε σε πλειάδα ανελεύθερων νόμων και ανόητων συνταγματικών διατάξεων, ηθικολογία την οποία πληρώνουμε πολλαπλώς σήμερα.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: Κατά τη διάρκεια της έκρηξης του νομοθετικού πουριτανισμού ψηφίστηκαν με συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή:
1) Νόμος που απαγορεύει τη χρήση ηλεκτρονικών παιχνιδιών και υπολογιστών, συνολικά, επειδή ένας βουλευτής κατεγράφη από κρυφή κάμερα να παίζει «φρουτάκια» (για την ιστορία: Απόστολος Φωτιάδης ήταν ο φωστήρας νομοπαραγωγός).
2) Νόμος που απαγορεύει τις κρυφές κάμερες, επειδή ακριβώς κατεγράφη ένας βουλευτής να παίζει «φρουτάκια» (Φίλιππος Πετσάλνικος, ο έτερος φωστήρας της παρελθούσης κυβέρνησης).
3) Συνταγματική διάταξη που απαγορεύει στους βουλευτές να εργάζονται (δεν θέλει ρώτημα: Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος προσπαθεί να γίνει αρχηγός των προηγούμενων φωστήρων)
4) Νόμο που απαγορεύει στους βουλευτές να επενδύουν στο Χρηματιστήριο.
5) «Βασικός μέτοχος» σε όλες τις εκδοχές του (Ευάγγελος Βενιζέλος, φυσικά, και Προκόπης Παυλόπουλος, παρά φύσει).
6) Νόμος που αυστηροποιεί τις αγωγές για τον Τύπο (Ευάγγελος Βενιζέλος, φυσικά).
Όλο αυτό το νομοθετικό έργο ακολουθούσε την ίδια πατέντα: Έκρηξη ηθικολογίας των ΜΜΕ. Πλειοδοσία του πολιτικού κόσμου σε πουριτανισμό. Άκριτες καταγγελίες της αντιπολίτευσης. Ανελεύθερα μέτρα χωρίς σκέψη.
Αποτέλεσμα; Τώρα όλοι ξέρουμε πως α) Ο νόμος για τα «φρουτάκια» μας στέλνει στο Ευρωδικαστήριο.β) Το Σύνταγμα του κ. Βενιζέλου θέλει αναθεώρηση, και γ) Τρέχουμε (στις Βρυξέλλες) και δεν φτάνουμε (τον κοινοτικό επίτροπο κ. Τσάρλι ΜακΓκρίβι) για το «βασικό μέτοχο».
Όλα αυτά δείχνουν πως το κοινοβουλευτικό έργο είναι εξαιρετικά πρόχειρο και απερίσκεπτο. Ο λόγος των πολιτικών μας αναλώνεται σε μια ηθικολογία πεζοδρομίου: «Κρέμασμα θέλουν» (οι «βασικοί μέτοχοι», οι «φρουτάκηδες», οι έχοντες δεύτερη εργασία βουλευτές κ.λπ.). Η κοινωνία φορτώνεται συνέχεια το κόστος της ανελευθερίας και το πολιτικό σύστημα πιστώνεται με απαξία συν κόστος αναθεώρησης των νομοθετημάτων που με παιάνες και ηθικολογικές κατάρες ψήφιζε.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι να δούμε αν «ηθικώς» οι βουλευτές δικαιούνται το επίδομα ανεργίας των 3.000 ευρώ. Η ηθική δεν είναι ακριβής επιστήμη και θα ξαναμπλέξουμε με τον ηθικολογικό λαϊκισμό που θέλει να εκφράσει πομπωδώς ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Το ζήτημα είναι να μετρήσουμε την ποιότητα του νομοθετικού τους έργου. Κι εδώ, δυστυχώς, οι πολιτικοί στην συντριπτική της πλειοψηφία βαθμολογούνται κάτω από τη βάση. Νομοθετούν ανάλογα με τα κέφια των τηλεπαρουσιαστών, πλειοδοτούν σε ανελεύθερες ανοησίες και δεν βουλεύονται σοβαρά ούτε για τα δικά τους. Κι εμείς, οι δύστυχοι, περιμένουμε να βουλευτούν και για τα δικά μας…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 13.5.2005