Η ταύτιση του πολιτικού με τον πολίτη που έκανε ο πρωθυπουργός είναι εξίσου αυθαίρετη με την ταύτιση ηθικού και νόμιμου που έκανε ο κ. Βουλγαράκης. Για την ακρίβεια είναι το ίδιο δόγμα με άλλα λόγια.
«Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα οι δραστηριότητες κάθε πολίτη στο πλαίσιο της νομιμότητας…», απάντησε ο πρωθυπουργός όταν ρωτήθηκε για τα επιχειρηματικά πεπραγμένα του κ. Γιώργου Βουλγαράκη. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο κ. Βουλγαράκης δεν είναι απλώς πολίτης, είναι και υπουργός. Ως τέτοιος, έχει μεν πολλές απολαβές, αλλά έχει και επιπλέον υποχρεώσεις. Μία από αυτές είναι να λογοδοτεί για περισσότερα απ’ όσα ένας πολίτης. Ως μέλος της κυβέρνησης, η οποία απεγνωσμένα αναζητά έσοδα και φορολογεί την πρώτη κατοικία ενός πολίτη, δεν μπορεί να δηλώνει κυνικά ότι διατηρεί εξωχώρια εταιρεία για να αποφύγει τους φόρους για τα δεκάδες σπίτια που έχει. Και στο κάτω κάτω της γραφής ως πολίτης μάλλον δεν θα μπορούσε με 18.000 ευρώ το χρόνο να πάρει δάνειο για να αγοράσει μια κατοικία των 865.898 ευρώ και να την αποπληρώνει με τα ενοίκια. Ως πολιτικός το κατάφερε και μπράβο του. Μόνο που οφείλει περισσότερες εξηγήσεις. Είναι μέρος της δουλειάς του…
Το ερώτημα λοιπόν είναι: τι θέλουμε από τους πολιτικούς; Υπάρχει πρόβλημα αν κάποιος έχει πολλά σπίτια; Οχι, αν τα κληρονόμησε. Αν όμως τα έφτιαξε κατά τη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας απαιτείται ενδελεχής έρευνα (αυτή που δεν κάνει το «πόθεν έσχες»), διότι ως πολίτες πρέπει να είμαστε καχύποπτοι. Οι πολιτικοί διαχειρίζονται εξουσία και χρήμα που είναι δικά μας. Και η επιρροή που αποκτούν απ’ αυτή τη διαχείριση έχει πολλά ποδάρια.
Ενα απ’ αυτά μπορεί να είναι ο νόμιμος αλλά και αθέμιτος πλουτισμός. Για παράδειγμα, είναι νόμιμο κάποιος επιχειρηματίας να δώσει σχεδόν τσάμπα ένα ακίνητο σε οποιονδήποτε πολίτη. Είναι και καλό διότι ρίχνει τον πληθωρισμό. Αν όμως το δωρίσει σε κάποιον πολιτικό πρέπει να το ψάξουμε λίγο παραπάνω. Γιατί το έκανε; Περιμένει κάποια ανταλλάγματα; Και τα ανταλλάγματα, δεν είναι εξ ορισμού κακό πράγμα. Απλώς στην περίπτωση των πολιτικών που πιθανώς θα δώσουν δεν είναι δικά τους. Είναι δικά μας και γι’ αυτό το ψάχνουμε λίγο περισσότερο απ’ ό,τι θα το ψάχναμε για τον απλό πολίτη.
Αρα η ταύτιση του πολιτικού με τον πολίτη που έκανε ο πρωθυπουργός είναι εξίσου αυθαίρετη με την ταύτιση ηθικού και νόμιμου που έκανε ο κ. Βουλγαράκης. Για την ακρίβεια είναι το ίδιο δόγμα με άλλα λόγια. Και το πρόβλημα για το κόμμα του είναι μεγάλο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Νέα Δημοκρατία το 2004 δεν εξελέγη με κάποια διαφορετική πρόταση από το ΠΑΣΟΚ, ούτε καν με τα εχέγγυα ότι θα είναι αποτελεσματικότερη από την κυβέρνηση Σημίτη. Εξελέγη με την υπόσχεση ότι θα προχωρήσει τα ίδια πράγματα που έκανε το τότε κυβερνών κόμμα, αλλά χωρίς τις σκιές διαφθοράς που υπήρχαν επί ΠΑΣΟΚ. Το ζήτημα είναι ότι η διακυβέρνηση δεν έγινε πιο αποτελεσματική (το δείχνει η ραγδαία επιδείνωση όλων των δεικτών, οικονομικών και μη) και οι σκιές πληθαίνουν.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 9.9.2008