Οι δημόσιοι χώροι ανήκουν στο 100% των πολιτών που τους πληρώνουν. Οι καταλήψεις είναι μια μορφή ιδιωτικοποίησης δημόσιων αγαθών.
Η κ. Μερόπη Τζούφη είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Ιωαννίνων. Είναι και αναπληρώτρια τομεάρχης Παιδείας του κόμματός της. Γι’ αυτό και τάσσεται υπέρ του ακαδημαϊκού ασύλου. «Γούστο της και καπέλο της» θα πει κάποιος, ασχέτως αν στις συνεντεύξεις της δεν μπορεί να δώσει πειστικές απαντήσεις για το πώς θα καταπολεμηθούν η ανομία και η μπαχαλοποίηση των ΑΕΙ. Οπως όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι κι αυτή πλατειάζει σε γενικότητες επί του θέματος, «να φτιάξουμε μια επιτροπή κι ένα συμβούλιο», «να συζητήσουμε με την ακαδημαϊκή κοινότητα», «να ξαναφτιάξουμε μια άλλη επιτροπή», αλλά προς Θεού «μην πειράξουμε το άσυλο».
Μιλώντας χθες στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, η κ. Τζούφη εκλήθη να δώσει κάποια παραδείγματα για τους τρόπους που η κατάργηση του ασύλου μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στα ΑΕΙ. «Μπορεί, για παράδειγμα», είπε η τέως υφυπουργός Παιδείας, «οι φοιτητές να αποφασίσουν μια κατάληψη για να διεκδικήσουν περισσότερα χρόνια σπουδών και κάποιος να καλέσει την αστυνομία κι έτσι να διαταραχθεί η ακαδημαϊκή ειρήνη» (ΕΡΑ 25.7.2019).
Να προσέξουμε κατ’ αρχήν την οργουελική διάσταση του λόγου, που χρόνια τώρα σερβίρει η παλαβή Αριστερά και δυστυχώς πολλοί χρήσιμοι (γι’ αυτήν) ηλίθιοι δεν αμφισβητούσαν. Η κατάληψη είναι «ακαδημαϊκή ειρήνη» και η αποκατάσταση της λειτουργίας ενός ΑΕΙ είναι «διατάραξή της».
Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι καταλήψεις δημοσίων χώρων είναι παράνομες πράξεις. Οχι μόνο γιατί αυτό λέει ο νόμος που ψήφισαν οι εκλεγμένοι από τον ελληνικό λαό, ούτε επειδή όλοι ξέρουμε ότι οι καταλήψεις αποφασίζονται από μια οικτρή μειοψηφία κομματικά καθοδηγούμενων φοιτητοπατέρων ή «επαναστατών με τα λεφτά του μπαμπά». Ακόμη και το 99% των φοιτητών δεν έχει το δικαίωμα να στερήσει το δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης του υπόλοιπου 1% σε κάποιον δημόσιο χώρο. Οι δημόσιοι χώροι ανήκουν στο 100% των πολιτών που τους πληρώνουν. Σε δημοκρατικούς καιρούς, η πλειοψηφία δεν μπορεί να αποκλείσει τη μειοψηφία από τη χρήση οποιουδήποτε δημόσιου αγαθού· πόσο μάλλον οι μειοψηφίες των μπάχαλων που –με το έτσι θέλω ή με πέτσινες αποφάσεις φοιτητικών συλλόγων– αποφασίζουν κάποια κατάληψη.
Γι’ αυτό λοιπόν και πρώτο μέλημα της πολιτείας είναι η αποκατάσταση του δικαίου των δημόσιων χώρων. Οπως ουδείς έχει το δικαίωμα να στήσει έναν φράχτη σε μια ακτή, εμποδίζοντας τους άλλους λουόμενους να έχουν πρόσβαση στην παραλία, έτσι ουδείς μπορεί να χτίζει τις δικές του «επαναστατικές παράγκες» εντός των ΑΕΙ, ασχέτως αν δηλώνει ότι παλεύει για την παγκόσμια ειρήνη και κατά του καπιταλισμού ή υπέρ του Χριστού και κατά του διαβόλου. Μπορεί να διαδηλώνει ελεύθερα τις απόψεις του, αλλά μέχρις εκεί. H ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών στο όνομα δήθεν συλλογικοτήτων, και μάλιστα με την απειλή χρήσης βίας, πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 26.7.2019