Εμπρακτη αυτοκριτική του πρωθυπουργού είναι ο τελευταίος ανασχηματισμός, και μάλιστα διπλή. Διορθώνει την ακατανόητη (αν εξαιρέσουμε τις επικοινωνιακές ανάγκες) απομάκρυνση του κ. Μιχάλη Χρυσοχοΐδη από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη το 2021, αν και ο τελευταίος δεν είχε καμιά αρμοδιότητα στο φιάσκο της (μη) κατάσβεσης των μεγάλων πυρκαγιών του καλοκαιριού. Διορθώνει επίσης το καινοφανές για την πολιτική «ροτέισιον», να τοποθετούνται υπουργοί που δεν έχουν γνώση του αντικειμένου σε κρίσιμες θέσεις. Σύμφωνοι! Ολοι ξέρουμε ότι αυτή η κυβέρνηση όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει, αλλά ακόμη και οι… υπερδυνάμεις της έχουν κάποιο όριο.
Οριο όμως έχουν και οι δυνατότητες του κ. Χρυσοχοΐδη να εμπεδώσει το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών. Ουδείς –των ορθοφρονούντων αντιπολιτευόμενων συμπεριλαμβανομένων– αμφιβάλλει για τις ικανότητές του, αλλά η βία και η ανομία στη χώρα είναι απλώς συμπτώματα βαθύτερων παθογενειών, για τα οποία χρειάζεται συστηματική και μακροχρόνια δουλειά ώστε να αντιμετωπιστούν.
Η ανομία υπήρξε για πολλά χρόνια εκδήλωση πολιτικής ή κοινωνικής «μαγκιάς». Η πλειονότητα των πολιτών δεν κατανοεί τι σημαίνει να είναι κάποιος πολίτης μιας Δημοκρατίας, γιατί οφείλει να υπακούει ακόμη και σε νόμους που θεωρεί «άδικους», και γιατί επίσης οφείλει να παλεύει με δημοκρατικό τρόπο για την αλλαγή αυτών των νόμων αντί να τους παραβιάζει. Την προηγούμενη δεκαετία, ακούσαμε πολλές αριστεροντυμένες ανοησίες για το «δικαίωμα αντίστασης διά της παρανομίας», το «άρθρο 120 του Συντάγματος» κ.λπ. Βιώσαμε μια θλιβερή δεκαετία και δεν αναφερόμαστε μόνο στην οικονομική κρίση.
Το ζήτημα της βίας –ειδικώς των νέων– απαντά σε ολόκληρο τον κόσμο και είναι ακόμη πιο βαθύ. Εχει κατ’ αρχάς να κάνει με την αδιαφορία των γονέων (ανεξαρτήτως φύλου), που παραχωρούν την υποχρέωση της ανατροφής των παιδιών στα τάμπλετ και στα κινητά, τα οποία βρίθουν απεικονίσεων σκληρής βίας. Τα παιδιά κανονικοποιούν τη βία από τα γεννοφάσκια τους, τους φαντάζει οικεία· δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά της εικονικής από την πραγματική βία. Μετά έρχεται το σχολείο, γεμάτο αδιάφορους για την πραγματική παιδεία εκπαιδευτικούς λειτουργούς. Οι περισσότεροι δεν επιχειρούν καν να διορθώσουν τα κακά οικογενειακά προηγούμενα των παιδιών· αφήστε, δε, που αν το κάνουν, μπορεί να βρουν κανένα μπελά στο πολυδαίδαλο και συγκεντρωτικό εκπαιδευτικό σύστημα. Ετσι, λοιπόν, καίγονται υπουργοί επειδή αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τα συμπτώματα βαθιών παθογενειών. Βεβαίως, η αστυνομία πρέπει να κάνει καλύτερη δουλειά, αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να δούμε τα βαθύτερα αίτια…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 5.1.2024
