Η Ελλάδα χρειάζεται μια καινούργια αρχή και οι επόμενες εκλογές είναι μια καλή πρώτη ευκαιρία.
Τα αδιέξοδα της χώρας είναι ορατά. Δίπλα μας στα πεζοδρόμια με τα βουνά των σκουπιδιών. Στο κέντρο της πόλης που δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε, είτε έχει πορεία είτε όχι. Στα μαγαζιά, όπου ολημερίς ο δύστυχος υφυπουργός Ανάπτυξης πολεμάει την ακρίβεια και την νύχτα ξαναφουντώνει. Στη Βουλή που έγινε η ισχυρότερη συντεχνία του τόπου. Στην αδιέξοδη συζήτηση που έχει ως θέμα «τι είν’ η πατρίδα μας; μην είναι η σημαία;». Στην οικονομία όπου τα ελλείμματα διογκώνονται. Στην Παιδεία. Παντού. Η χώρα αυτή που ασπάστηκε με θρησκευτικό ζήλο ορισμένα -στην συντριπτική τους πλειονότητα Αριστερά- δόγματα βλέπει μπροστά της τείχη. Στο Δημόσιο βλέπει κάθε χρόνο μια διοικητική αναδιάρθρωση, αλλά προκοπή δεν βλέπει. Στον πόλεμο κατά της διαφθοράς βλέπει ανά εξάμηνο νέα μέτρα και την αδιαφάνεια να φουντώνει και να κατακερματίζεται σε διάφορα επίπεδα. Βλέπει πρωτοβουλίες για την άρση των προβλημάτων, οι οποίες καταλήγουν να γίνονται μέρος των προβλημάτων.
Η χώρα χρειάζεται μια καινούργια αρχή. «Επανεκκίνηση», όπως θα έλεγαν και οι κομπιουτεράδες: να αποτινάξει τα σφάλματα του παρελθόντος που μπλοκάρουν ολόκληρο το σύστημα. Πρέπει κατ’ αρχήν να επανεξετάσει όλα τα «ιερά και όσια» που γαλούχησαν την γενιά του λαϊκισμού. Πρέπει να ξαναδεί το κράτος ως αναγκαίο κακό και όχι ως μάνα εξ ουρανού. Το κράτος μεταθέτει εντός της κοινωνίας προβλήματα. Δεν τα λύνει. Χειρότερα: πολλές φορές τα διογκώνει. Πρέπει να ξαναδεί την Ελλάδα χωρίς συμπλέγματα και φοβίες του παρελθόντος. Με την ιστορία οδηγό και όχι παραλυτικό δυνάστη του. Πρέπει να ξαναβρεί το νήμα της πλούσιας παράδοσης αυτού του τόπου. Ως πηγή έμπνευσης και όχι σαν παπαγαλία του παρελθόντος. Όπως έκαναν την δεκαετία της νεοελληνικής αναγέννησης Χατζιδάκης, Θεοδωράκης, Ελύτης και λοιποί. Πρέπει να ξαναβρεί τον δρόμο της στα μονοπάτια της Δύσης κουβαλώντας την πλούσια κληρονομιά της Ανατολής.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια καινούργια αρχή και οι επόμενες εκλογές είναι μια καλή πρώτη ευκαιρία. Χρειάζεται ριζική ανανέωση του πολιτικού δυναμικού. Όχι μόνο στην ηλικία, αλλά στις αντιλήψεις και τις γνώσεις. Δεν μπορεί από αβλεψία κι άγνοια των εθνοπατέρων να ψηφίζεται νόμος που απαγορεύει την χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών στη χώρα. Δεν είναι θέαμα Κοινοβουλίου αυτό που είδαμε προχθές με την άρση της ασυλίας ή πριν δύο χρόνια με το βόλεμα των συνεργατών (βλέπε συγγενών) στο Δημόσιο. Η σημερινή πολιτική διαδικασία μας προσβάλει και χειρότερα: γίνεται τροχοπέδη στην προκοπή αυτού του τόπου.
Χρειαζόμαστε μια Βουλή εγγράμματων και προκομμένων πολιτών. Πρώτον για να καταλαβαίνουν τι ψηφίζουν και δεύτερον να μην φοβούνται ότι αν βρεθούν εκτός πολιτικής θα είναι άνεργοι. Το θεσμικό πλαίσιο, βέβαια, που φτιάξαμε δεν βοηθάει για το τελευταίο αλλά μπορούμε εμείς οι ψηφοφόροι να προσπαθήσουμε για μια ριζική ανανέωση του δυναμικού. Χρειαζόμαστε πολιτικούς με ευρείς ορίζοντες, φιλελεύθερους τολμητίες που δεν θα σύρονται πίσω από τις στιγμιαίες εκρήξεις της μάζας, που θα μας πουν τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Και κυρίως πολιτικούς που δεν θα σκιάζονται για το πολιτικό τους αύριο, επειδή θα έχουν μέλλον μπροστά τους και όχι παρελθόν πίσω τους. Μόνο οι νέοι μπορούν να το κάνουν αυτό. Ας τους δώσουμε μια ευκαιρία να βοηθήσουν στο συμμάζεμα της χώρας…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 26.10.2003
