Οι νόμοι περί πνευματικής ιδιοκτησίας έχουν γίνει μια αναίσχυντη προσοδοθηρία σε βάρος της κοινής μας πολιτιστικής κληρονομιάς.
H δεκαπεντάχρονη Juliet Weybret αποφάσισε να παίξει στο πιάνο το αγαπημένο της «Winter Wonderland». Είναι ένα πασίγνωστο τραγούδι κάτι σαν το δικό μας «Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω», και περίπου τόσο παλιό. Γράφτηκε το 1934 και έχει ερμηνευθεί από τριάντα και πλέον τραγουδιστές και συγκροτήματα. Βιντεοσκόπησε τη δική της ερμηνεία και την ανέβασε στον δικτυακό τόπο «YouTube» ώστε να τη δουν (δωρεάν) οι φίλοι της και όποιος άλλος ήθελε. Μερικές μέρες αργότερα το βιντεάκι της διαγράφτηκε από την εταιρεία, ενώ πήρε ένα αυστηρό μήνυμα ότι παραβίαζε την πνευματική «ιδιοκτησία» της «Warner Bros».
Αυτό είναι ένα ακόμη περιστατικό που δείχνει ότι μεγάλες επιχειρήσεις των media έχουν αποτρελαθεί. Κάνουν ό,τι μπορούν για να τεκμηριώσουν τα παλιά στερεότυπα των καπιταλιστών που απεικονίζονταν σα στυγνοί εκμεταλλευτές και αρπάζουν το τραγούδι από τα χείλη των παιδιών. Ακριβοπληρωμένα στελέχη τους νομίζουν ότι προσφέρουν υπηρεσίες μοιράζοντας πρόστιμα σε περιπτεράδες που ακούν τρανζίστορ (όπως κάνει η δική μας ΑΕΠΙ) και προειδοποιήσεις σε 15χρονους να μην τραγουδούν το «Happy Birthday to you» δημόσια διότι είναι κι αυτό πνευματική τους «ιδιοκτησία». Πριν από λίγο καιρό μια μητέρα υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει τα μεγαθήρια των δισκογραφικών εταιρειών διότι σε ένα βίντεο ο δίχρονος γιος της χόρευε ένα τραγούδι που επίσης είναι «ιδιοκτησία» τους.
Το χειρότερο είναι πως το τραγουδάκι «Winter Wonderland» θα ήταν κοινή ιδιοκτησία -θα μπορούσαν δηλαδή να το τραγουδούν ή να το αναπαράγουν όλοι ελεύθερα- αν τα μεγαθήρια των media δεν περνούσαν νύχτα από το αμερικανικό Κογκρέσο την επέκταση του χρόνου προστασίας των πνευματικών έργων από 50 σε 95 χρόνια.
Υποτίθεται ότι αυτό έγινε για την προστασία των δημιουργών, αλλά είναι σίγουρο ότι μετά 95 χρόνια κανείς δημιουργός δεν ζει για να τον προστατεύσει το κράτος.
Οι νόμοι περί πνευματικής ιδιοκτησίας έχουν γίνει μια αναίσχυντη προσοδοθηρία σε βάρος της κοινής μας πολιτιστικής κληρονομιάς. Με πρόσχημα τους δημιουργούς (που δεν παίρνουν πάνω από 2-5% επί του τζίρου των προϊόντων τους) βάζουν υψηλούς φράχτες στον πολιτισμό, φράχτες από τους οποίους δεν γλιτώνουν εκείνοι που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη να γίνουν κοινωνοί του πολιτισμού μας. Τα παιδιά μας…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 7.2.2009
