Η κυπριακή κυβέρνηση… φλερτάρει με την απόρριψη της ομοσπονδιακής λύσης και την επιστροφή σε ένα καθεστώς τύπου Ζυρίχης. Εκείνο που τότε χαρακτηριζόταν καταστροφικό για την Κύπρο, όπως εξάλλου, τώρα χαρακτηρίζεται το σχέδιο Ανάν.
Κάποιος «δουλεύει» κάποιον στο Κυπριακό, αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποιος, ποιον και γιατί.
Η κυπριακή ηγεσία δουλεύει τον ΟΗΕ; Οι Τούρκοι εμάς; Εμείς τους Τούρκους; Όλοι μαζί δουλεύουμε αλλήλους; Πιο πιθανό το τελευταίο διότι η διπλωματία απαιτεί μερικές φορές «μπλόφες», αλλά το Κυπριακό, τα τελευταία χρόνια, έπαψε να έχει διπλωματία. Μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι πόκερ.
Μπλόφαρε ο κ. Παπαδόπουλος, τον Ιανουάριο του 2004, ζητώντας επιδιαιτησία του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ και πήγε στη Νέα Υόρκη, υπολογίζοντας ότι ο επί έτη «από μηχανής Θεός» κ. Ραούφ Ντενκτάς θα απέρριπτε για μία ακόμη φορά το σχέδιο. Η κυβέρνηση Ερντογάν όμως, απέσυρε το χαρτί Ντενκτάς, με αποτέλεσμα μια πανεθνική στρατηγική, που ασπάζονταν όλοι από το 1977 και μετά να πάει στα σκουπίδια.
Η διεθνής διπλωματία ανακάλυψε ότι τους δουλεύαμε τριάντα χρόνια τώρα, που ζητούσαμε Ομοσπονδία. Δεν ήμασταν διατεθειμένοι «να παραδώσουμε κράτος για να πάρουμε κοινότητα». Μπλοφάρουν τώρα οι Τούρκοι υποστηρίζοντας πως ζητούν λύση στη βάση του σχεδίου Ανάν. Στο βάθος του μυαλού των περισσότερων που διαφεντεύουν την τύχη της χώρας τους «το Κυπριακό λύθηκε το 1974». Δέχτηκαν το σχέδιο διότι κατάλαβαν ότι οι Ελληνοκύπριοι δεν θα το δέχονταν και θα τους εξέθεταν στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, πράγμα που έγινε.
Ξαναμπλοφάρει τώρα, η Κύπρος όταν διά στόματος του προέδρου της λέει ότι η βάση της λύσης είναι το σχέδιο Ανάν (λίγο βελτιωμένο) και δεν λέει ποιες βελτιώσεις επιθυμεί ώστε σύμπας ο Ελληνισμός να τις προπαγανδίσει και να τις επιτύχει. Ταυτόχρονα, ο διπλωματικός σύμβουλος του κ. Τάσσου Παπαδόπουλου, κ. Ιωάννης Τζώνης, απορρίπτει την ομοσπονδιακή λύση και ζητεί επιστροφή στη δεκαετία του 1960, στο καθεστώς των Συμφωνιών της Ζυρίχης, εκείνο που οι Ελληνοκύπριοι διά του Μακαρίου είχαν ζητήσει να το τροποποιήσουν τρία χρόνια μετά την εφαρμογή του, δηλαδή το 1963.
Μπλόφα στην μπλόφα όμως, ξεμένουμε από χαρτιά και το τελευταίο που μας απέμεινε είναι η προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μόνον που δεν ξέρουμε πόσο ισχυρό αυτό το χαρτί είναι. Η επιθυμία της Τουρκίας να μπει είναι δεδομένη, η επιθυμία της Ευρώπης να τη δεχθεί όχι. Το χαρτί μας θα ήταν ισχυρό αν όλοι επιθυμούσαν το γάμο κι εμείς ζητούσαμε κάποια ανταλλάγματα για να τον αφήσουμε να πραγματοποιηθεί. Όταν ένα μέρος δεν τον επιθυμεί, τα δικά μας προσκόμματα μάλλον τον εξυπηρετούν παρά μας βολεύουν.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του συναδέλφου κ. Νίκου Σταυρουλάκη, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών εκτιμά ότι «η κυπριακή κυβέρνηση επιθυμεί προσδιορισμό της συνολικής τοποθέτησης στο Κυπριακό (positioning). Μετά τη δρομολόγηση των τουρκικών ενταξιακών διαπραγματεύσεων» («Απογευματινή» 26.11.2005). Η νέα θέση προφανώς εδράζεται στη μετά 45ετία νοσταλγία του κ. Παπαδόπουλου για τις Συμφωνίες της Ζυρίχης (που, τότε, απέρριπτε) και πιθανότατα περιγράφεται από το «Πλαίσιο αρχών για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού με γνώμονα το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο» που συνέταξαν κάποιοι άγνωστοι καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου. Απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα θα γίνει η νέα θέση της κυπριακής κυβέρνησης.
Απ’ ό,τι δείχνουν, δηλαδή, τα πράγματα η Κυπριακή κυβέρνηση… φλερτάρει με την απόρριψη της ομοσπονδιακής λύσης και θα προτιμούσε την επιστροφή σε ένα καθεστώς τύπου Ζυρίχης. Εκείνο που οι υπερπατριώτες τότε, χαρακτήριζαν καταστροφικό για την Κύπρο (κι έσουρναν τα μύρια όσα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ευάγγελο Αβέρωφ), όπως καταστροφικό χαρακτηρίζουν οι επίγονοί τους το σχέδιο Ανάν. Θυμίζει τίποτε αυτό;
Το ερώτημα, βέβαια, είναι απλό: Μας πήρε 30 χρόνια για να επιβάλλουμε μια λύση που εμείς προτείναμε το 1977. Πόσα χρόνια θα χρειαστούν για να επιτύχει η Κύπρος μια λύση βασισμένη σε Συμφωνίες του 1960, Συμφωνίες μάλιστα, που η ελληνοκυπριακή πλευρά προσπάθησε να τροποποιήσει το 1963;
Κάποιος δουλεύει κάποιον στο Κυπριακό και το χειρότερο είναι ότι όλοι το έχουν πάρει χαμπάρι…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 28.11.2005
