Είναι θετικό το γεγονός ότι η Δικαιοσύνη δείχνει να προχωράει στη διαλεύκανση κάποιων πτυχών του τεράστιου σκανδάλου των υποκλοπών. Συμφώνως με το ρεπορτάζ, «τέσσερα άτομα, προς το παρόν, έδωσαν εξηγήσεις ως ύποπτοι για τη διάπραξη αδικημάτων που σχετίζονται με παραβιάσεις τηλεφωνικού απορρήτου και της νομοθεσίας για τα προσωπικά δεδομένα, στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αχιλλέα Ζήση που διενεργεί την έρευνα για την υπόθεση των υποκλοπών» («Καθημερινή», 11.7.2024).
Ελπίζουμε ότι η Δικαιοσύνη θα ξεπλύνει το άγος της ελληνικής πολιτείας και πολύ περισσότερο του ελληνικού Κοινοβουλίου, το οποίο «ζάρωσε», όταν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι αρνήθηκαν να δώσουν εξηγήσεις στον κορυφαίο θεσμό της Ελληνικής Δημοκρατίας για τα πεπραγμένα τους. Η δε Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, με πρωτοβουλία των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, αυτοακυρώθηκε αφού ούτε τους θεσμούς προστάτεψε ούτε τη διαφάνεια ενίσχυσε.
Ακούσαμε πρωτοφανή (για Δημοκρατία) πράγματα. Η εισαγγελέας της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών απάντησε ότι δεν θα δίσταζε να εγκρίνει την παρακολούθηση ακόμη και της Προέδρου της Δημοκρατίας «αν αυτό απαιτούσε το εθνικό συμφέρον». Το ερώτημα που δεν ετέθη στην ντροπιαστική διαδικασία της Βουλής είναι «ποιος ορίζει το εθνικό συμφέρον;». Η αφεντιά της και πέντε ακόμη δημόσιοι υπάλληλοι;
Σε καμιά άλλη δημοκρατική χώρα δεν υπάρχει το ακαταλόγιστο που θέσπισε για την πάρτη της η ΕΥΠ, επικαλούμενη ένα ιδιόχειρο «απόρρητο». Σε καμιά άλλη χώρα, η Βουλή δεν θα ανεχόταν να ακυρώσει τον ελεγκτικό της ρόλο. Στις ΗΠΑ, όπου λειτουργούν οι θεσμοί, η «περιφρόνηση της Βουλής» (Contempt of Congress) είναι σοβαρό αδίκημα. Πριν από ένα μήνα, «ο Μέρικ Γκάρλαντ έγινε ο τρίτος υπουργός Δικαιοσύνης στην αμερικανική ιστορία, στον οποίο απαγγέλθηκε κατηγορητήριο για “περιφρόνηση της Βουλής” επειδή αρνήθηκε να παραδώσει ηχητικά αρχεία σχετιζόμενα με τον χειρισμό των απόρρητων εγγράφων που είχε στην κατοχή του ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν» (PBS, 12.6.2024).
Στην Ελλάδα της ελλιπούς λογοδοσίας, καθένας μπορεί να κάνει ό,τι του καπνίσει, αρκεί να βρει μια καλή δικαιολογία και να νιώθει ότι «έχει πλάτες». Μπορεί να περιφρονεί το μόνο όργανο που αποτυπώνει τη λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή τη Βουλή, υπό τα μειδιάματα των βουλευτών της πλειοψηφίας.
Η λογοδοσία είναι η ψυχή της Δημοκρατίας και ο μόνος τρόπος που έχουμε ότι οι μηχανισμοί του κράτους λειτουργούν προς όφελος της χώρας. Χωρίς αυτήν, η εξουσία, που από τη φύση της διαφθείρει, γίνεται απόλυτη διαφθορά, κατά πως θα έλεγε ο Λόρδος Ακτον και έχει αποδείξει η ιστορική εμπειρία.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 12.7.2024
