Σημαντικότερο από το «σου ΄πα μου ΄πες» το βράδυ των Ιμίων είναι τα συμπεράσματα που εξάγουμε από αυτή την κρίση (και πολιτικά και στρατιωτικά)…
Ενοχλήθηκε, λέει, ο κ. Γιώργος Παπανδρέου από το βιβλίο του κ. Κώστα Σημίτη. Πιθανότατα μάλιστα να μην έφαγε και το βράδυ. Κι έσπευσαν με πηχυαίους τίτλους οι εφημερίδες να μας το πουν, διότι η δεύτερη σκασίλα του συνταξιούχου είναι οι ενοχλήσεις των πολιτικών αρχηγών. Η πρώτη, αν διαβάζουμε καλά τον Τύπο, πρέπει να αφορά τις σχέσεις του κ. Λιάπη με τον κ. Αλογοσκούφη. Κι αν του έμεινε καιρός, μπορεί να προβληματίστηκε για το ποιος είναι η «γλάστρα» και ποιος ο «βασιλικός» στον Συνασπισμό.
Οι σχέσεις των πολιτικών φυσικά εκτείνονται σε όλο το φάσμα των ανθρώπινων σχέσεων. Δημιουργούνται έχθρες, πικρίες, φιλίες, λυκοφιλίες κ.λπ. Είναι, εν μέρει, σημαντικές διότι επηρεάζουν την πολιτική ζωή του τόπου και τα καθημερινά μας προβλήματα. Η δυσαρμονία π.χ. ενός υπουργού με τον υφυπουργό του μπορεί να καθυστερήσει ένα έργο ή μια θεσμική αλλαγή. Η ενόχληση του κ. Παπανδρέου μπορεί να λειτουργήσει όπως η πεταλούδα σε ένα χαοτικό σύστημα που είναι η αξιωματική αντιπολίτευση, σήμερα. Δεν είναι όμως το κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής, άσχετα αν συναρπάζει και γι’ αυτό προβάλλεται περισσότερο. Για τους πολίτες μικρή σημασία έχει αν το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές πριν του Αϊ-Γιαννιού του 2004 ή μετά. Το βασικό είναι ότι τις έχασε. Τώρα, τι ώρα ήταν ακριβώς θα σας γελάσω… Μπορεί η ώρα να έχει σημασία για τα κομματικά επιτελεία που οσμώνουν τις απόψεις τους με τους δημοσιογράφους πέριξ του Κολωνακίου, αλλά για τη Δυτική Μακεδονία σημαντικότερη είναι η πορεία της οικονομίας. Και γι’ αυτήν ο κ. Σημίτης λέει περισσότερα, απ’ όσα αφήνει να εννοηθούν στην παράγραφο περί… διαφημιστών του έργου του ΠΑΣΟΚ.
Ώρες ώρες δημιουργείται η αίσθηση ότι η ελληνική δημοσιογραφία εγκλωβίστηκε στα αντιαισθητικά κλουβιά από πλέξιγκλας που έχουν καταλάβει όλα τα πεζοδρόμια πέριξ της γνωστής πλατείας. Εκεί ζυμώνονται όλα τα πολιτικά κουτσομπολιά και μετά, διά της ντουντούκας των ΜΜΕ, γίνονται πολιτικά θέματα. Ποιος είπε τι και, κυρίως, ποιος άφησε να εννοηθεί κάτι, ποια στραβοκοίταξε ποιον και όλη η πολιτική ζωή μοιάζει με ένα απέραντο «Πού βαδίζουμε, κύριοι;» (από το άσμα του κ. Λουκιανού Κηλαηδόνη: «Τα ‘φτιαξε ο Μηνάς με τη Μαρία, που τα ‘χε με τον Νίκο…»).
Μόνο που η πολιτική είναι πολλά περισσότερα από τις σχέσεις των πολιτικών. Και το πολιτικό κομμάτι του βιβλίου του κ. Σημίτη («Πολιτική για μια δημιουργική Ελλάδα 1996-2004», εκδόσεις Πόλις) είναι σημαντικότερο από την εκτίμησή του για το πότε έχασε το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές. Δηλαδή, σημαντικότερο από το «σου ΄πα μου ΄πες» το βράδυ των Ιμίων είναι τα συμπεράσματα που εξάγουμε από αυτή την κρίση (και πολιτικά και στρατιωτικά). Σημαντικότερο από τα προεκλογικά σποτάκια του ΠΑΣΟΚ είναι να καταλάβουμε είναι πως επέτυχαν όσα επέτυχαν οι κυβερνήσεις του κ. Σημίτη, για να τα επαναλάβουμε και πώς απέτυχαν σε όσα απέτυχαν ώστε να τα αποφύγουμε. Κι αυτά δεν πρέπει να μείνουν στα αζήτητα του δημόσιου διαλόγου. Αλλιώς θα επαναλάβουμε τις αποτυχίες και μόνο κατά τύχη θα έχουμε επιτυχίες…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 8.11.2005
