Πριν από ένα μήνα, οι Πακιστανικές Αερογραμμές αναγκάστηκαν να αποσύρουν μια αφίσα που έδειχνε ένα αεροπλάνο και τον Πύργο του Αϊφελ. Το σλόγκαν ήταν «Παρίσι ερχόμαστε σήμερα». Η εταιρεία ήθελε να διαφημίσει τη νέα σύνδεση Καράτσι – Παρισιού, αλλά πολλοί χρήστες των κοινωνικών δικτύων δεν το είδαν έτσι. «Αυτό είναι διαφήμιση ή απειλή;» αναρωτήθηκε ένας χρήστης, ενώ κάποιοι άλλοι θυμήθηκαν μια αφίσα του 1979(!) που είχε τη σκιά ενός αεροπλάνου πάνω από τους Δίδυμους Πύργους.
Προ καιρού, ακροδεξιοί ευαγγελικοί του βαθέος αμερικανικού Νότου είχαν ξεκινήσει καμπάνια να απαγορευθεί το τραγούδι του Μπρους Σπρίνγκστιν «I am on fire», διότι κατά την άποψή τους οι στίχοι («Εϊ, κοριτσάκι, είναι ο πατέρας σου σπίτι/ ή έφυγε μακριά και σε άφησε μόνη;/ Εχω μια κακή επιθυμία/ καίγομαι…») προωθούσε την παιδοφιλία. Ευτυχώς η καμπάνια τους πήγε άπατη, αλλά προσφάτως ένα άλλο τραγούδι σήκωσε κουρνιαχτό στον δημόσιο διάλογο. «Το μεγαλύτερο χορωδιακό συγκρότημα της Βρετανίας, η Rock Choir, αφαίρεσε το τραγούδι των Police «Every Breath You Take» από το ρεπερτόριό του. Η ιδρύτρια της χορωδίας, Καρολάιν Ρέντμαν Λάσερ, είπε ότι έπρεπε να πάρει αυτή τη δύσκολη απόφαση λόγω ισχυρισμών ότι οι στίχοι («κάθε ανάσα που παίρνεις/ Και κάθε κίνηση που κάνεις/ Σε κάθε δεσμό που σπας/ Σε κάθε βήμα που κάνεις/ Θα σε παρακολουθώ») απεικονίζουν μια καταχρηστική και κακοποιητική σχέση…» («Καθημερινή», 22.1.2025).
Στην υπερευαισθησία της Καρολάιν Ρέντμαν Λάσερ απάντησαν οι υπερευαίσθητοι για τον πολιτισμό αντιγουόκ κινηματίες με το γνωστό «Πού πάμε, ωρέ; Που πάμε;». Με αφορμή μία και μόνη περίπτωση ακύρωσης της εκτέλεσης του γνωστού τραγουδιού, γράφτηκαν δράκοι για τον «αναθεωρητισμό της έκφρασης», για το «τέλος του δυτικού πολιτισμού» κ.ά. Εν τω μεταξύ, το βίντεο του « Every Breath You Take» έχει πάνω από 1,3 δισ. θεάσεις στο YouTube, ενώ το τραγούδι κυκλοφορεί σε πάνω από 150 ηχογραφημένες διασκευές, από διαφορετικούς (άνδρες και γυναίκες) καλλιτέχνες.
Ενα από τα χαρακτηριστικά των κοινωνικών δικτύων είναι ότι οξύνουν την ευαισθησία της κοινότητας για πολύ πεζούς λόγους. Η αποκάλυψη (ή ακόμη και η κατασκευή) μιας συγκινητικής πτυχής της πραγματικότητας φέρνει like και retweet. Προσφέρει τζάμπα τα 15 λεπτά δημοσιότητας. Σε αυτό βασίζονται οι υπερβολές της «γουόκ ατζέντας», αλλά και των «αντιγουόκ πολεμιστών». Με μία διαφορά: Οι πρώτοι προσπαθούν να διευρύνουν πραγματικά ή φανταστικά δικαιώματα, ενώ οι δεύτεροι να περιορίσουν την έκφρασή τους. Είναι άλλο πράγμα να αποφασίσει μια χορωδία να μην τραγουδήσει το «Every Breath You Take» και άλλο να αποφασίσει ένα κράτος να το απαγορεύσει.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 28.1.2025