Το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ικανό να κάνει όλες τις «έξυπνες κινήσεις» προς το μεγάλο λάθος.
Ενα φάντασμα πλανιόταν πάνω από τη συντακτική συνέλευση του πρώτου Συντάγματος των ΗΠΑ. Οι πατέρες του αμερικανικού έθνους, όντας εγγράμματοι, θαύμαζαν την Αθηναϊκή Δημοκρατία αλλά γνώριζαν καλά και το τέλος της. Φοβόντουσαν ότι στο μέλλον η λαϊκή εντολή θα μπορούσε να πάει σε κάποιον όμορφο δημαγωγό, σαν τον Αλκιβιάδη, και γι’ αυτό έφτιαξαν το ενδιάμεσο στάδιο των εκλεκτόρων στις προεδρικές εκλογές. Στην πιο φιλελεύθερη δημοκρατία του κόσμου μπήκε ένα φίλτρο στην ακατέργαστη λαϊκή βούληση.
Βεβαίως, άλλη είναι η ισχύς ενός Αμερικανού προέδρου (ο οποίος είναι αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων και συνεπώς εκτός από πόλεμο μπορεί να επιβάλει διά των όπλων και δικτατορία) και άλλη η ισχύς ενός ευρωβουλευτή. Ο τελευταίος μπορεί απλώς να μην κάνει τίποτε· κι αυτό το φοβούνται πολλοί μετά τις επιλογές που έκαναν οι ψηφοφόροι σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα. Τέθηκε, όμως ένα ζήτημα μετά τις ευρωεκλογές, αν δηλαδή κάποιοι παραείναι ελιτιστές και δεν «σέβονται» τις επιλογές του λαού, μεταξύ των οποίων είναι οι κ. Θ. Ζαγοράκης και Ε. Καϊλή κ.ά.
Σίγουρα τα αποτελέσματα των εκλογών πρέπει να είναι σεβαστά απ’ όλους, αλλά οι λαϊκιστές δημιουργούν μια (σκόπιμη;) σύγχυση μεταξύ του σεβασμού των νομικών αποτελεσμάτων που έχει η λαϊκή εντολή και του σεβασμού των επιλογών. Ουδείς μπορεί να απαγορεύσει στον κ. Μανώλη Γλέζο να είναι ευρωβουλευτής, άσχετα αν ο ίδιος δήλωσε ότι δεν μπαίνει ποτέ σε αεροπλάνο. Ομως, ακόμη και η πλειοψηφούσα έκφραση της «λαϊκής βούλησης» δεν είναι παρά μια άποψη, η οποία στη Δημοκρατία κρίνεται, όπως κρίνονται όλες οι απόψεις. Υπ’ αυτή την έννοια ακόμη και την πρώτη μέρα εκλογής μιας κυβέρνησης καθένας έχει δικαίωμα να μοιρολογήσει ότι «θα έχουμε μια κακή κυβέρνηση» χωρίς να προσβάλει τη Δημοκρατία. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να ανατρέψει, αλλά κάλλιστα μπορεί να την επικρίνει. Πόσω δε μάλλον αν η συζήτηση αφορά ευρωβουλευτές. Συνεπώς καθένας μπορεί να πει ότι η φαεινή ιδέα των κ. Σαμαρά και Βενιζέλου για σταυροδοσία στις ευρωεκλογές παρήγαγε τη χειρότερη ευρωκοινοβουλευτική ομάδα από το 1981, τότε που στείλαμε τους πρώτους «μη εκλεκτούς» στο Στρασβούργο.
Η αλήθεια είναι ότι ο σταυρός προτίμησης έχει πολλά θετικά. Εφαρμόζεται δε σε καλύτερες χώρες της Ευρώπης. Ομως, εκεί το εκλογικό σύστημα δεν αλλάζει τρεις μήνες πριν από τις εκλογές. Οι υποψήφιοι προκρίνονται μέσα από μαζικές δημοκρατικές διαδικασίες εντός των κομμάτων. Το κυριότερο όμως είναι ότι δίνονται στους υποψηφίους αρκετός χρόνος και επαρκή μέσα ώστε να μπορέσει κάποιος σαν τον κ. Παναγιώτη Ιωακειμίδη να αποδείξει ότι λόγω γνώσεων και εμπειρίας στα ευρωπαϊκά θέματα θα ήταν ο καλύτερος ευρωβουλευτής. Ή έστω να προλάβει να το πει στους ψηφοφόρους…
Η βεβιασμένη και χωρίς συζήτηση αλλαγή του εκλογικού νόμου έγινε για να διευθετηθούν τα εσωκομματικά της Ν.Δ. και της «Ελιάς». Αυτό δείχνει κατ’ αρχάς ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ικανό να κάνει όλες τις «έξυπνες κινήσεις» προς το μεγάλο λάθος. Διότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο η νυν ελληνική ομάδα της Ευρωβουλής. Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το γεγονός ότι δημιουργείται παράδοση. Επειτα από αυτά τα αποτελέσματα, ποιος σοβαρός άνθρωπος θα δοκιμάσει την τύχη του στα ψηφοδέλτια των ευρωεκλογών το 2019;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 28.5.2014