Δεν είναι η πρώτη φορά στον κόσμο που γίνεται απόδραση με ελικόπτερο από φυλακή. Φοβόμαστε ότι για την Ελλάδα δεν θα είναι καν η τελευταία.
Kάθε φορά που το απίθανο συμβαίνει, όλοι αναρωτιόμαστε «μα πώς είναι δυνατόν, να γίνει αυτό;». Κάπως έτσι εξεπλάγησαν πέρυσι οι Γάλλοι όταν ένα ελικόπτερο προσγειώθηκε στη φυλακή Eτον της Σαβοΐας και έφυγαν τρεις κρατούμενοι αεροπορικώς. Κάπως έτσι εξεπλάγησαν και οι Βραζιλιάνοι, όταν μια αντίστοιχη επιχείρηση είχε ως αποτέλεσμα την απόδραση δύο κρατουμένων.
Το πρόβλημα στη χώρα μας δεν είναι η έκπληξη εξαιτίας του απίθανου. Είναι πως μένουμε κατάπληκτοι, όταν συμβαίνει και το πιθανό. Γιατί, από την στιγμή που κάτι συνέβη στη Γαλλία (οτιδήποτε κι αν είναι αυτό) το πιθανότερο θα ήταν να συμβεί κάποτε κι εδώ. Κι όπως έγινε. Δεν ήταν, λοιπόν, απίθανη, δεν ήταν έξω από κάθε λογική, η απόδραση κρατουμένων με ελικόπτερο από τον Κορυδαλλό. Είχε ξεφύγει από τη δικαιοδοσία του Χόλιγουντ προ ετών. Είχε μπει στη σφαίρα του πραγματικού, μόνο που κανείς δεν το είπε στους κατ’ εξοχήν αρμοδίους να αποτρέπουν τέτοια συμβάντα. Eκπληκτοι, ακόμη και σήμερα, δείχνουν να αντιμετωπίζουν το γεγονός.
Eτσι αποδείχθηκε πως οι κακοποιοί στην Ελλάδα μαθαίνουν τις τεχνικές από τα παραβατικά στοιχεία του εξωτερικού. Κάπου διάβασαν, κάτι άκουσαν για την «απόδραση α λα γαλλικά» και μετέφεραν με εξαιρετική επιτυχία την πρακτική στη χώρα. Οι διωκτικές μας αρχές (παρά τις διακηρύξεις για στενότερη συνεργασία και μεταφορά τεχνογνωσίας) δεν δείχνουν να μαθαίνουν τίποτε. Δεν είχαν ακούσει, δεν είχαν μάθει πως κρατούμενοι δραπετεύουν με ελικόπτερο από τις φυλακές.
Το ανησυχητικότερο όμως όλων δεν είναι καν αυτό. Ακούγοντας τις συνεντεύξεις μετά το συμβάν (και των πολιτικών προϊσταμένων και των συνδικαλιστικών εκπροσώπων των εργαζομένων στον Κορυδαλλό) καταλάβαμε πως ούτε κατόπιν εορτής υπήρχε σχέδιο. «Και τι θέλατε να κάνουμε;», ήταν το ρητορικό ερώτημα του προέδρου της Ομοσπονδίας Εξωτερικών Φρουρών. «Αν πυροβολούσε κάποιος είναι πολύ πιθανό να χτυπούσε το ντεπόζιτο, να γίνει έκρηξη και να θρηνούσαμε πολλά θύματα».
Δεν γνωρίζουμε αν θα συνέβαιναν όλα αυτά τα τραγικά που περιγράφει ο κ. Γιώργος Κωστίκας. Αυτό όμως που καταλαβαίνουμε, είναι πως στέλνει μήνυμα στους υπόλοιπους κρατούμενους: Τους λέει ότι, αν αποφασίσουν, μπορούν να φύγουν ανενόχλητοι με ελικόπτερο από τον Κορυδαλλό. Δεν είναι υπερβολή. Από τη στιγμή που ο πρόεδρος των φρουρών δεν έχει ίχνος αυτοκριτικής για τα μέλη τού σωματείου του, από τη στιγμή που αυτοί τα έχουν όλα καλώς καμωμένα και φεύγουν οι κρατούμενοι, τίποτε δεν μπορεί να διορθωθεί. Oποιος θέλει, νοικιάζει ελικόπτερο και φεύγει…
Ο μεγάλος Aμερικανός συγγραφέας Eλμπερτ Χάμπαρντ είχε γράψει πως «αποτυχημένος δεν είναι εκείνος που τα έκανε θάλασσα, αλλά είναι εκείνος που τα έκανε θάλασσα και δεν κατάφερε να αξιοποιήσει αυτήν την εμπειρία.» Γι’ αυτό είναι αποτυχημένη η χώρα σε διάφορους τομείς. Oχι, γιατί οι αρμόδιοι αποτυγχάνουν στο έργο τους. Αυτό μπορεί να είναι δυσάρεστο, αλλά μπορεί να θεωρηθεί και ανθρώπινο. Η χώρα αποτυγχάνει, διότι κανείς δεν θέλει να μάθει από την εμπειρία της αποτυχίας. Είτε της ελληνικής, είτε των κουτόφραγκων. Oλοι οχυρώνονται από τη διαδικασία, το άρθρο τάδε και τη διάταξη δείνα, αποποιούνται ευθύνες και επί της ουσίας αρνούνται να αλλάξουν.
Δεν είναι η πρώτη φορά στον κόσμο που γίνεται απόδραση με ελικόπτερο από φυλακή. Φοβόμαστε ότι για την Ελλάδα δεν θα είναι καν η τελευταία. Κι αυτό διότι όλες οι ανακοινώσεις που εκδόθηκαν αποσείουν ευθύνες. Aπαντες ισχυρίζονται πως από τη μεριά τους ήταν όλα καλά καμωμένα. Κι αφού όλοι έχουν κάνει στο ακέραιο το καθήκον, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος ούτε οι ίδιοι να αλλάξουν, ούτε οι διαδικασίες να βελτιωθούν. Και φυσικά δεν γεννάται λόγος παραίτησης ουδενός. Αφού όλα ήταν καλά καμωμένα γιατί να τιμωρηθεί κάποιος; Επειδή έγινε κάτι μεταφυσικό, κάτι που δεν περίμενε κανείς και κανείς δεν μπορούσε να αποτρέψει;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 6.6.2006
