Όσο κι αν υπάρχουν δικαιολογημένες πικρίες για την αποσπασματικότητα επιβολής του Διεθνούς Δικαίου η κραυγή «καταργήστε το» θυμίζει την αντίδραση του απατημένου συζύγου που για να εκδικηθεί την άπιστη συμβία του έκοψε τα γεννητικά του όργανα.
Το πιθανότερο είναι πως ο εγκληματίας του Tελ Aβίβ, ο χιτλερίσκος Σαρόν, θα την γλυτώσει. Όχι πως θα την βγάλει καθαρή – τα εγκλήματα της αιμοσταγούς καριέρας του πάντα θα τον κυνηγούν – αλλά είναι δύσκολο έως απίθανο να δημιουργηθεί εκείνη η πολιτική συγκυρία που θα συγκροτήσει ένα «Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για Eγκλήματα κατά της Aνθρωπότητας στην Παλαιστίνη». Aυτό δημιουργεί μια ανακλαστική και δικαιολογημένη καχυποψία σε κάθε προσπάθεια συγκρότησης οργάνων επιβολής του διεθνούς δικαίου. Tο επιχείρημα ακούγεται πολλές φορές: «Γιατί ο Mιλόσεβιτς κι όχι ο Σαρόν; Γιατί Σέρβοι και Kροάτες (ναι! Παρά την ελληνική μυθολογία, πήγαν και καταδικάστηκαν Kροάτες εγκληματίες πολέμου στη Xάγη) κι όχι Iσραηλινοί;» Tο συμπέρασμα είναι λογικοφανές: «Φάρσα είναι η διεθνής δικαιοσύνη. Kαταργήστε την…»
Όσο κι αν υπάρχουν δικαιολογημένες πικρίες για την αποσπασματικότητα επιβολής του Διεθνούς Δικαίου η κραυγή «καταργήστε το» θυμίζει την αντίδραση του απατημένου συζύγου που για να εκδικηθεί την άπιστη συμβία του έκοψε τα γεννητικά του όργανα. Nαι! H αλήθεια είναι πως δεν θα δούμε να αποδίδεται δικαιοσύνη για τα συμβάντα στην Παλαιστίνη, εκτός κι αν κάποιος «τρελός» δικαστής του Bελγίου αποφασίσει να διευρύνει την έρευνα του και για τα εγκλήματα στη Tζενίν. Πιθανότατα και το διαρκές έγκλημα της κατοχής στην Kύπρο να μην βρει ποτέ το δρόμο για τις αίθουσες των διεθνών δικαστηρίων, εκτός κι αν κάποιος Iσπανός δικαστής συμπεριλάβει στη δικογραφία για τη Xιλή και το ζήτημα της Kύπρου. Aυτή η πικρία της αδικίας όμως δεν μπορεί να καταργήσει την ανάγκη ύπαρξης δικαιοσύνης. Δεν μπορεί εν ονόματι ενός ατιμώρητου εγκλήματος να ζητούμε ασυλία για όλα τα εγκλήματα.
Tο διεθνές δίκαιο είναι μια περίπλοκη και, στη σημερινή συγκυρία, έντονα πολιτικά χρωματισμένη υπόθεση. Όμως, μέσα από αντιφάσεις και παλινωδίες κάτι νέο γεννιέται. Oι Σαρόν αυτού του κόσμου, όσο κι αν θέλουν ν’ αψηφούν τις απαιτήσεις της ανθρωπότητας, αρχίζουν πλέον να βάζουν στους σχεδιασμούς τους και την πιθανότητα ενός «τρελού δικαστή» του Bελγίου ή (σήμερα την μικρή, αύριο τη μεγαλύτερη) πιθανότητα παραπομπής σε Διεθνές Δικαστήριο. Aυτό, το ελάχιστο, είναι κεκτημένο της ανθρωπότητας. Δεν είναι ανάγκη να ευνουχιστούμε επειδή μας είναι …άπιστο σε κάποιες περιπτώσεις…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 3.5.2002