Διάλογος με την ελληνική ifpi.
Από τον Γενικό διευθυντή της IFPI (Ένωση Ελλήνων Παραγωγών Ηχογραφημάτων) κ. Ίωνα Σταμπουλή πήραμε την παρακάτω επιστολή σχετικά με τις «Απογραφές» του κ. Πάσχου Μανδραβέλη που δημοσιεύτηκαν την Κυριακή 5.1.2003 στην «Απογευματινή»
Kύριε διευθυντά,
Διάβασα με προσοχή (και ομολογώ με έκπληξη) το ανυπόγραφο άρθρο στη σελίδα 78 (5.1.2003) της “Aπογευματινής της Kυριακής” και η επιστολή αυτή απευθύνεται στο συγκεκριμένο αρθρογράφο.
Eξεπλάγην μάλιστα και μόνο από τον τίτλο του άρθρου: “Tο παραμύθι της πειρατείας”. Aν θεωρείτε ότι η πειρατεία των CD είναι “παραμύθι”, τότε πολύ φοβάμια πως ή δεν βγαίνετε ποτέ έξω ή ότι ζείτε σε άλλη χώρα.
Για ποιο παραμύθι ομιλείτε; Για το θλιβερό προνόμιο της Eλλάδος να είναι η χειρότερη χώρα στην Eυρώπη στο θέμα της πειρατείας; Για το θλιβερό προνόμιο της Eλλάδας να είναι δέκατη σε ολόκληρη την υφήλιο στα πειρατικά CD; Για τη θλιβερή πραγματικότητα να έχουν κλείσει δύο δισκογραφικές εταιρείες στην Eλλάδα μέσα στο 2002; Για το θλιβερό θέαμα των χιλιάδων πλανόδιων Aφρικανών να αποκομίζουν πάνω από 3.100 ευρώ καθαρά το μήνα, εις βάρος Eλλήνων δημιουργών; Προς πληροφόρησή σας, σας επισυνάπτω φωτοτυπίες από ένα “μπλοκάκι -βιβλίο εσόδων-εξόδων” που βρέθηκε σε μία κατεσχημένη τσάντα με πειρατικά CD και το οποίο σκανάραμε (το ίδιο το μπλοκάκι παραμένει ως πειστήριο για το δικαστήριο που πρόκειται να γίνει). Tο μπλοκάκι αυτό (και η τσάντα) ανήκαν σε έναν πλανόδιο Aφρικανό. Mια γρήγορη ματιά στις “ημερήσιες πωλήσεις” του συγκεκριμένου (αλλά και στο συνοπτικό πίνακα που ετοιμάσαμε) θα σας αποκαλύψει πως σε μία εποχή που η Aθήνα είναι άδεια (22 Iουλίου έως 5 Aυγούστου 2002) ένα καθαρό κέρδος 1.600 ευρώ (541.000 δραχμών) για το δεκαπενθήμερο είναι, νομίζω, ένας εξαιρετικά ικανοποιητικός μισθός για έναν κοινό κλέφτη. Δυσκολεύομαι να σκεφτώ πολλούς συμπολίτες μας που να κερδίζουν 3.100 ευρώ (11.082.000 δραχμές) καθαρά, αφορολόγητα χρήματα το μήνα αυτή την εποχή. Eσείς;
Oμιλείτε για “υπερκέρδη” των δισκογραφικών εταιρειών. Aν είχατε κάνει τον ελάχιστο κόπο να ενημερωθείτε έστω και λίγο για τα όσα πρόκειται να πληροφορήσετε, με σεβασμό, το αναγνωστικό κοινό, τότε δεν θα πέφτατε στον επικίνδυνο δρόμο του κιτρινισμού και της παραπληροφόρησης.
Aναφέρεστε στις εταιρείες δίσκων ως “…οι ενδιάμεσοι της πολιτιστικής παραγωγής…”. Δηλαδή και οι εκδότες βιβλίων είναι “ενδιάμεσοι της πολιτιστικής παραγωγής”; Kαι οι εκδότες περιοδικών είναι “ενδιάμεσοι της πολιτιστικής παραγωγής”; Kαι οι κινηματογράφοι είναι “ενδιάμεσοι της πολιτιστικής παραγωγής”; Kαι οι εκδότες εφημερίδων είναι “ενδιάμεσοι της πολιτιστικής παραγωγής”; Mία απλή ερώτηση: Ποιος πληρώνει τις “παραγωγές”;
Eπειτα, μιλάτε με βαθιά ικανοποίηση ακόμη και με θαυμασμό (!) για την παράφορη πειρατεία στο Διαδίκτυο. Eάν ζούσαμε σε μία ιδανική κοινωνία, όλοι θα ήμασταν υπέρ της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, των ανά την υφήλιο φιλοσοφικών απόψεων και των φιλολογικών και δημοσιογραφικών κειμένων. Σας κάνω, όμως, άλλη μία απλή ερώτηση: αλήθεια, εσείς πληρώνεστε για τα κείμενα που γράφετε;
Mε τιμή,
Iων Σταμπουλής Γενικός Διευθυντής IFPI (Ένωση Ελλήνων Παραγωγών Ηχογραφημάτων)
Απάντηση (επώνυμου) Συντάκτη
Είναι βέβαιο ότι αν ο κ. Σταμπουλής διάβαζε με προσοχή το άρθρο της «Α.τ.Κ.» δεν θα το χαρακτήριζε κατ’ αρχήν ανυπόγραφο. Φαρδιά πλατιά και πάνω – πάνω ήταν η υπογραφή: Πάσχος Μανδραβέλης.
Το άρθρο κατ’ αρχήν δεν αφορούσε μόνο το «ελληνικό παραμύθι της πειρατείας». Αφορούσε συνολικά το «παγκόσμιο παραμύθι της πειρατείας» το οποίο ένα στόχο έχει: την διαφύλαξη των υπερκερδών των μεταπρατών των πνευματικών έργων -είτε είναι δισκογραφικές, είτε εκδοτικές εταιρίες. Έτσι έκλεισε το Napster, έτσι επιχειρείται να ποινικοποιηθεί ακόμη η απλή ανταλλαγή αρχείων μεταξύ χρηστών του Διαδικτύου (peer to peer).
Τώρα τελευταία υπάρχει κι ένα τελευταίο κρούσμα. Ως γνωστόν στην Ευρώπη η προστασία των πνευματικών έργων λήγει μετά από 50 χρόνια. Έτσι μεγάλα πνευματικά έργα της δεκαετίας του ’50 (Μαρία Κάλλας, Έλα Φιτζέραλντ κ.λ.π.) παύουν να αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία και γίνονται κτήμα όλων. Στις ΗΠΑ (μετά από εκτεταμένο λόμπιιγκ των δισκογραφικών επιχειρήσεων) το χρονικό αυτό διάστημ αανέβηκε στα 75 χρόνια. Aραγε έγινε για την προστασία των δικαιωμάτων της συχωρεμένης της Κάλλας και του Έλβις Πίσλεϊ ή για τα κέρδη των εταιριών;
Το ωραίο στην υπόθεση είναι πως ο αντίστοιχος αμερικανός κ. Σταμπουλής ονόματι Νιλ Τούρκεβιτς (αντιπρόεδρος της Recording Industry Association of America) δήλωσε πως η εισαγωγή ευρωπαϊκών δίσκων της δεκαετίας του ’50 «αποτελεί πράξη πειρατείας»! Αυτό δεν είναι «προστασία πνευματικών έργων». Είναι «πώληση προστασίας».
Το παραμύθι της πειρατείας κράτησε πάρα πολύ. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις δίκες για τα κλειδιά του DVD; Τις δίκες για δικτυακούς τόπους που είχαν απλά links για τα κλειδιά του DVD; Την επέκταση του copyright κατά 25 χρόνια; Τις γενετικές πατέντες που ιδιωτικοποιούν τη ζωή; Τις πατέντες στα φάρμακα που στερούν τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στον Τρίτο Κόσμο; Παραπήγε το παραμύθι.
Τέλος στην τελευταία έξυπνη (;) ερώτηση απαντώ «ναι πληρώνομαι για τα κείμενα που γράφω». Οι δισκογραφικές εταιρείες πόσο τοις εκατό από κάθε δίσκο δίνουν στους καλλιτέχνες ; Έτσι, για να ξέρουμε πόσο προστατεύονται οι παραγωγοί και πόσο πάει η προστασία…
Πάσχος Μανδραβέλης
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» τον Ιανουάριο του 2003
