Το πρωί της 8ης Μαρτίου 2004, ο Κώστας Σημίτης περίμενε στο κεφαλόσκαλο του Μαξίμου τον νεοεκλεγέντα διάδοχό του κ. Κώστα Καραμανλή. Τον υποδέχθηκε, τον ενημέρωσε, του ευχήθηκε «καλή επιτυχία» (δυστυχώς, δεν έπιασε) κι έφυγε για το σπίτι του αφήνοντας όμως μια ακόμη σημαντική παρακαταθήκη πολιτικού πολιτισμού. Ηταν η πρώτη φορά που γινόταν παράδοση – παραλαβή της πρωθυπουργίας.
Τα νέα αυτά ήθη ακολούθησαν όλοι οι διάδοχοί του, με μόνη εξαίρεση τον κ. Αντώνη Σαμαρά που το 2015 δεν καταδέχθηκε να προϋπαντήσει τον διάδοχό του κ. Αλέξη Τσίπρα. Βεβαίως, οι δύο τελευταίοι είχαν ανταλλάξει –όπως γίνεται πάντα στη Βουλή– λόγια βαριά. Αλλά τουλάχιστον ο κ. Τσίπρας δεν είχε αποκαλέσει τον κ. Σαμαρά «αρχιερέα της διαπλοκής», όπως είχε κάνει ο κ. Καραμανλής με τον Κώστα Σημίτη.
Ο εκλιπών πρωθυπουργός πίστευε στη συνέχεια του κράτους, σε αντίθεση με τους ελάχιστους το δέμας πολιτικούς που πιστεύουν ότι αυτοί είναι «και αρχή και φινάλε» της χώρας. Δεν μηδένιζε το έργο των προηγούμενων, έχτιζε πάνω του. Απόδειξη αυτού είναι όλα τα μεγάλα έργα που κατάφερε να ολοκληρώσει. Ως γνωστόν αυτά τα έργα είχαν σχεδιαστεί από τον κ. Στέφανο Μάνο κι επειδή το ελληνικό κράτος δεν είχε ποτέ τα λεφτά να τα υλοποιήσει, ο πρώην υπουργός ΠΕΧΩΔΕ σκαρφίστηκε τη λύση της χρηματοδότησης διά των μελλοντικών εσόδων· διόδια, «σπατόσημο» κ.ά.
Αυτή η «πατέντα» –που δεν γνωρίζουμε αν είναι ελληνική– χαρακτηρίστηκε τότε «νεοφιλελεύθερη», αλλά ο βαθιά σοσιαλδημοκράτης Κώστας Σημίτης τη συνέχισε· ίσως γι’ αυτό διάφοροι ρηχοί στοχαστές της Αριστεράς τον βάφτισαν «πατέρα του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού». Από τη μια μεριά υπήρχε το ιδεολογικό πρόταγμα για ένα κράτος που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει και από την άλλη υπήρχε η δεινή οικονομική πραγματικότητα. Ο πραγματιστής εκλιπών πρωθυπουργός ευτυχώς επέλεξε το δεύτερο, με αποτέλεσμα να αλλάξει η όψη της Ελλάδας, να φέρουμε εις πέρας «τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες του κόσμου», να ταξιδεύουμε σήμερα με ασφάλεια· περίπου σαν Ευρωπαίοι.
Ηταν πολύ πέραν του πολιτικού πολιτισμού η αστοιχείωτη κατηγορία περί «αρχιερέα της διαπλοκής» που εκτόξευσε ο κ. Κώστας Καραμανλής στον εκλιπόντα πρωθυπουργό. Είναι σίγουρο πως πείραξε τον ακέραιο αυτόν πολιτικό. Κι όμως, λίγο καιρό μετά, ο Κώστας Σημίτης υποδέχθηκε στο Μαξίμου εκείνον που τον ύβριζε, επειδή έπρεπε διά του παραδείγματος να κάνει η Δημοκρατία ένα ακόμη βήμα μπροστά.
Θα γράψει πολλά η Ιστορία για τον εκλιπόντα πρωθυπουργό. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε όμως όσα έκανε για μια δημοκρατία καλύτερης ποιότητας. Θα συνεχίσουμε αύριο…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 11.1.2025