Χρειάζεται να επανεξετασθεί ο χάρτης όλων των παρεχόμενων δημόσιων παροχών στην περιφέρεια. Να εξηγηθεί στους πολίτες ότι τα πολλά νοσοκομεία ισούνται με κανένα πλήρες νοσοκομείο.
Ένα τροχαίο ατύχημα στους Μολάους της Λακωνίας απέδειξε τις μικρές τρύπες στο Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ), τρύπες που κάνουν συνολικά μια μαύρη τρύπα, η οποία καταπίνει ζωές. Σύμφωνα με όσα μετέδωσε, το Σάββατο, ο τηλεοπτικός δίαυλος «Alpha», ένα νεαρό παιδί τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι οδηγώντας μοτοσικλέτα σε έναν επαρχιακό δρόμο της Λακωνίας.
Το ασθενοφόρο τον μετέφερε στο Νοσοκομείο Σπάρτης, για να διαπιστωθεί ότι δεν υπήρχε αξονικός τομογράφος. Από εκεί μεταφέρθηκε στο υπερσύγχρονο νοσοκομείο της Καλαμάτας, όπου υπήρχε μεν, τομογράφος, αλλά δεν μπορούσε να μπει στην εντατική λόγω ελλείψεων στο προσωπικό. Από την Καλαμάτα, βρέθηκε στην Τρίπολη όπου δεν υπήρχε νευροχειρουργός και τελικά κατέληξε στην Αθήνα, όπου υπήρχαν τα πάντα και, ευτυχώς, το παιδί σώθηκε.
Η τυπική αντιμετώπιση της κοινής γνώμης σε αυτού του τύπου τα συμβάντα είναι η ελεεινολόγηση της Πολιτείας για τις ελλείψεις. Γιατί δεν υπάρχει στο ένα νοσοκομείο προσωπικό για την εντατική, γιατί δεν έχει το άλλο νευροχειρουργό και γιατί δεν υπάρχει στο τρίτο, αξονικός τομογράφος. Αυτό μεταφράζεται διά των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης σε πολιτική πίεση και έντρομοι οι κυβερνώντες υπόσχονται ότι σύντομα θα ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα κι επειδή αυτό είναι αδύνατον αντιμετωπίζονται κομμάτι-κομμάτι.
Κάθε τοπική κοινωνία αναγάγει από καιρού εις καιρόν μία πύρρειο νίκη στον τομέα της Υγείας. Πότε τοποθετείται σε ένα νοσοκομείο αξονικός τομογράφος (αλλά λείπει το προσωπικό που θα τον λειτουργήσει) και πότε φτιάχνεται εντατική, αλλά κανένας εξειδικευμένος γιατρός δεν πάει π.χ. στην Τρίπολη για να χειρουργήσει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αποκτήσαμε θαυμάσια νοσοκομειακά κτίρια, με μηχανήματα εκατομμυρίων ευρώ, αλλά επειδή η παροχή υγειονομικών υπηρεσιών είναι αλυσίδα, όταν λείπει ένας κρίκος είναι άχρηστα όλα τα υπόλοιπα. Και αναγκαστικά από τα πολλά νοσοκομεία της χώρας κάτι θα λείπει με αποτέλεσμα να καταλήγουν όλα τα περιστατικά στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη εάν, εν τω μεταξύ, δεν καταλήξουν οι τραυματίες κατά τη διαδρομή.
Η εξέγερση για τον «Καποδίστρια» είναι η κορυφαία έκφραση του τοπικισμού με ξένα κόλλυβα, που ενδημεί στην ελληνική περιφέρεια. Μια άλλη είναι η διασπορά των μονάδων παροχής Υγείας και Ανώτατης Παιδείας. Σήμερα στην Ελλάδα κάθε χωρίο των 10.000 κατοίκων και άνω θέλει να είναι έδρα δήμου, να έχει δικό του νοσοκομείο (πλήρως εξοπλισμένο) κι έστω μια αίθουσα κάποιας σχολής ενός πανεπιστημίου.
Καλά θα ήταν όλα αυτά και από ό,τι φαίνεται οι κυβερνώντες (νυν και προηγούμενοι) προσπαθούν να τα ικανοποιήσουν, μόνον που αφενός, έχουν τεράστιο κόστος κι αφετέρου, γίνονται εις βάρος της καλής παροχής υπηρεσιών. Στον τομέα της Υγείας είναι εμφανές και μετριέται με ανθρώπινες ζωές. Στον τομέα της Παιδείας, όπου συνεχίζεται η διασπορά τμημάτων στα βουνά και τα λαγκάδια της ελληνικής επαρχίας, θα το μετρήσουμε το κόστος σε λίγα χρόνια.
Χρειάζεται, λοιπόν, να επανεξετασθεί ο χάρτης όλων των παρεχόμενων δημόσιων παροχών στην περιφέρεια. Να εξηγηθεί στους πολίτες ότι τα πολλά νοσοκομεία ισούνται με κανένα πλήρες νοσοκομείο. Ότι πρέπει να υπάρχει ένα και μόνον πλήρες νοσοκομείο σε κάθε Περιφέρεια. Ότι η Ανώτατη Παιδεία είναι μια ολοκληρωμένη διαδικασία που χρειάζεται περισσότερα από τρεις αίθουσες διδασκαλίας (θέλει εργαστήρια, βιβλιοθήκες, υπολογιστικά κέντρα κ.λπ.) και η διασπορά τμημάτων των ΑΕΙ μπορεί να βοηθάει περιστασιακά την τοπική οικονομία, αλλά μακροχρόνια βλάπτει καίρια την εθνική οικονομία.
Τέλος, χρειάζεται να λένε οι πολιτικοί και κανένα «όχι» στα τοπικά αιτήματα. Διότι αυτά είναι σαν την Λερναία Ύδρα. Ένα ικανοποιείς, δύο ξεφυτρώνουν. Και δικαιολογημένα. Διότι αν χτίσεις ένα υπερσύγχρονο νοσοκομείο στην έδρα κάθε νομού πρέπει να έχει και νευροχειρουργό και αξονικό τομογράφο και, και, και…
Βροντάει ο Μαρμαράς, αστράφτει το Βραχάσι…
Η εξέγερση των «αδικημένων του ‘‘Καποδίστρια”» ήταν αναμενόμενη και θα έχει συνέχεια. Και στον ομαλό δημόσιο βίο (με τις κινητοποιήσεις) και στο πολιτικό σκηνικό (με τις επόμενες δημοτικές εκλογές). Η αιτιολογία μάλιστα, που χρησιμοποιήθηκε για την επιλεκτική ικανοποίηση των αιτημάτων, ναρκοθετεί τη μελλοντική ομαλή πορεία της Αυτοδιοίκησης. Όταν η Πολιτεία δηλώνει ότι επιβραβεύει την αδιαλλαξία, πρέπει να είναι σίγουρη πως θα υπάρξει περισσότερη αδιαλλαξία στο μέλλον. Δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν κάποιες, ή και όλες, οι κοινότητες που ζητούν απόσχιση από Καποδιστριακούς Δήμους αποφασίσουν αποχή από τις επόμενες δημοτικές εκλογές. Αφού, κατά τα λεχθέντα, αυτό επιβραβεύτηκε με την πρόσφατη υπουργική απόφαση.
Στο μόνο που μπορεί να ελπίζει η κυβέρνηση είναι η ύφεση προϊόντος του χρόνου. Η ικανοποίηση επιπλέον αιτημάτων θα αποδιαρθρώσει ολόκληρο το αυτοδιοικητικό σύστημα. Χρειάστηκαν χρόνια για να αρχίσει να λειτουργεί έστω σε μικρό βαθμό το υπάρχον σχήμα. Η Περιφέρεια δεν μπορεί έχει μια νέα διοικητική αναστάτωση, δεν μπορεί να περιμένει άλλα τόσα για να λειτουργήσει, έστω στοιχειωδώς, η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στο κάτω κάτω της γραφής, όποια διοικητική χάραξη και να γίνει, πάντα θα υπάρχουν ανεκπλήρωτα αιτήματα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 27.2.2006