Η λύση και στα προβλήματα της Αυτοδιοίκησης είναι η περισσότερη Αυτοδιοίκηση. Αυτό σημαίνει απογαλακτισμός από το κράτος-τροφό. Μεταβίβαση και φορολογικών αρμοδιοτήτων στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης και πλήρη αυτονόμησή τους σε ό,τι αφορά τα διοικητικά.
Είναι αδικαιολόγητη η έκρηξη για τον «Καποδίστρια», αλλά κατανοητή. Ζούμε καταρχήν σε μια χώρα που έχει περισσότερη Ιστορία απ’ όση μπορεί να καταναλώσει. Αν προσέξετε, κάθε περιοχή θεμελιώνει το αίτημά της για ανεξάρτητη κοινότητα σε διαφορετική χρονική περίοδο. Άλλοι ισχυρίζονται ότι ήταν βασίλειο στην αρχαία περίοδο, άλλοι έχουν μακρά ιστορία στο Βυζάντιο κι άλλοι αποτελούσαν αυτόνομη κοινότητα στην Τουρκοκρατία (όπου ως γνωστόν και όπως συνέβη σε όλη την Ελλάδα δεν πάτησε πόδι Τούρκου).
Κατά δεύτερον, έχουμε γαλουχήσει ένα λαό να προτάσσει την αληθή η φτιαχτή Ιστορία του από τις σύγχρονες ανάγκες. Μάλιστα, ο εκδότης της εφημερίδας «Μακεδονία», για χάρη του οποίου ξέσπασε αυτή η αναταραχή, επιχειρηματολόγησε ότι οι κοινότητες προηγήθηκαν του ελληνικού κράτους, άρα προφανώς πρέπει να ξαναγυρίσουμε στο σύστημα των κοινοτήτων.
Ιστορικά έχει δίκιο. Οι κοινότητες στην Τουρκοκρατία ήταν η μικρότερη διοικητική οργάνωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Υπήρχε όμως ένα διαφοροποιητικό χαρακτηριστικό: Οι κοινότητες δεν χρηματοδοτούνταν από τη Μεγάλη Πύλη, αλλά τη χρηματοδοτούσαν με επαχθείς φόρους. Σήμερα, οι δήμοι και οι κοινότητες ζουν ?κακώς κατά την άποψή μας? από τον κρατικό κορβανά, άρα το κράτος μπορεί να επιλέξει τη διοικητική δομή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Εδώ, όμως, μπορεί να είναι και η λύση. Αυτή η? φωτιά που ξέσπασε με τον «Καποδίστρια» δεν θα σβήσει εύκολα. Ακόμη κι αν σβήσουν αυτές οι πρώτες εστίες, θα υπάρξουν στο μέλλον άλλες προστριβές, πικρίες και φιλοδοξίες, για να ανάβουν το φιτίλι της «αυτονόμησης» ή όπως γραφικά εκστομίζεται του «Ελευθερία ή Θάνατος». Μια διοικητική δομή εκ των άνω δεν μπορεί να επιβιώσει μακροχρόνια. Η ζωή κατά τόπους προχωρά με ρυθμούς, που δεν κατανοεί η Αθήνα. Οι εξεγέρσεις που είδαμε δεν είναι μόνον ιστορικογενή καπρίτσια. Σίγουρα έχουν και κάποια υλικό υπόστρωμα. Πρέπει να υπάρχουν και κάποια πραγματικά και πέραν της Ιστορίας παράπονα: Κονδύλια που δεν διανεμήθηκαν όπως πρέπει, έργα που δεν έγιναν κ.λπ.
Η λύση και στα προβλήματα της Αυτοδιοίκησης είναι η περισσότερη Αυτοδιοίκηση. Αυτό σημαίνει απογαλακτισμός από το κράτος-τροφό. Μεταβίβαση και φορολογικών αρμοδιοτήτων στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης και πλήρη αυτονόμησή τους σε ό,τι αφορά τα διοικητικά. Θέλουν οι κάτοικοι του Βραχασίου, του Μαρμαρά ή της Φαλάνης να είναι αυτόνομες κοινότητες; Όταν δεν πληρώνει το κράτος και οι ίδιοι συντηρούν από τους φόρους των τις διοικητικές δομές και τις τεχνικές υπηρεσίες, που χρειάζονται, ας το κάνουν. Από τη στιγμή που το κράτος δεν μπαίνει ενδιάμεσος στο δίπολο φορολογία ? δαπάνες, δεν του πέφτει και κανένας λόγος. Αυτό από μόνο του θα δημιουργήσει κίνητρα για συνενώσεις, αλλά ακόμη κι αν δεν δημιουργήσει δεν θα καλείται ο Αθηναίος ή ο Λαρισαίος φορολογούμενος να πληρώνει τις ιστορικές αιτιάσεις κάθε κοινότητας. Το κόστος θα πέφτει στους ώμους εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις.
Τα σύγχρονα μεγάλα προβλήματα απαιτούν πιο τολμηρές λύσεις. Η αποκέντρωση φαντάζει βουνό και μπορεί να είναι. Μακροχρόνια όμως, θα έχει μεγάλα οφέλη ή τουλάχιστον δεν θα συντηρεί τη σημερινή παθογένεια. Οι παιδικές ασθένειες της Αυτοδιοίκησης, που αναγκαστικά θα υπάρξουν, δεν πρέπει να μας τρομάζουν. Θα θεραπευτούν και αν κάποιες τοπικές κοινωνίες δεν τις ξεπεράσουν, οι αποφάσεις όπως το κόστος και το όφελος αυτών θα είναι εντελώς δικές τους.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 28.2.2006
