Ολοι φρίττουµε με όσα ακούμε για την «Κιβωτό του Κόσμου». Οχι μόνο για τις καταγγελθείσες σεξουαλικές παρενοχλήσεις ανηλίκων, αλλά και για τα υπόλοιπα που τώρα βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ολες οι κρατικές υπηρεσίες βρίσκουν από ένα «σκάνδαλο», όταν η κάθε μία από αυτές, επί είκοσι χρόνια, δεν μπορούσε να βρει τίποτε.
Η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων ανακάλυψε «περίεργο πλουτισμό»· η Αρχή για το «μαύρο» χρήμα βρήκε ποσά που δεν δικαιολογούνται· κάπου εμφανίστηκε και η πανταχού παρούσα (από τις υποκλοπές μέχρι τα τσιπουράδικα) Αρχή Διαφάνειας.
Θα ήταν για γέλια η σπουδή όλων των Αρχών να ξυλεύσουν την πεσμένη βελανιδιά, αλλά πρώτα πρέπει να επισημάνουμε κάποιες θλιβερές επαναλήψεις της επικαιρότητας, όποτε ανακύπτει μεγάλο θέμα. Πρώτον, είναι η ποσότητα και η ποιότητα των πληροφοριών με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε. Είναι θέμα εάν η παπαδιά είχε σε θυρίδα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ και χρυσές λίρες, αλλά δεν έχει κανένα ειδησεογραφικό ενδιαφέρον εάν «η πρεσβυτέρα ήταν εκνευρισμένη και χτυπούσε το πόδι της στην άσφαλτο», κάτι που είδαμε εκατοντάδες φορές να παίζει στα δελτία. Ο βομβαρδισμός ειδήσεων και «ειδήσεων» αφήνει απλώς μια οσμή σαπίλας χωρίς ποτέ να μάθουμε ποιο είναι το χαλασμένο κομμάτι και πόση είναι η υπερβολή. Στο τέλος απομένει μόνο ομίχλη, σαν αυτή της 12χρονης του Κολωνού, την υπόθεση που μοιάζει να μην ενδιαφέρει πλέον κανέναν.
Το δεύτερο που πρέπει να επισημάνουμε είναι πως οι σημερινές αποκαλύψεις δεν αποτελούν επιτυχία αυτών που τις κάνουν, αλλά υπενθύμιση των πρότερων αποτυχιών τους. Δεν αναφερόμαστε μόνο στις κρατικές αρχές, αλλά και στους δωρητές, οι οποίοι, σύμφωνα με δημοσιεύματα, τώρα αποσύρουν ή αναβάλλουν τις χορηγίες τους σε κάθε ίδρυμα για τα παιδιά. Οπως τα προηγούμενα χρόνια δεν ήλεγχαν σε τι είδους εταιρική δομή έδιναν τα λεφτά τους, έτσι και τώρα δεν ελέγχουν αν οι δομές, για τις οποίες είναι επιφυλακτικοί, έχουν θεσμούς εταιρικής διακυβέρνησης (διαφάνειας, λογοδοσίας κ.λπ.) που καθιστούν αξιόπιστο ή αναξιόπιστο ένα ίδρυμα. Η διά των εντυπώσεων φιλανθρωπία καίει τα χλωρά μαζί με τα ξερά, αφού προηγουμένως έχει αφήσει τα ξερά να διαιωνίζονται.
Η υπόθεση της «Κιβωτού», παρά τον ζόφο που προκαλεί, είναι μια χρυσή ευκαιρία για να ξαναδούμε την πρόνοια σε όλες τις πτυχές της. Δεν αρκούν οι κατάρες και οι αφορισμοί. Ούτε καν το αίτημα για την κρατικοποίηση όλων των δομών· οι μεγάλοι θα θυμούνται πως τα παλιά ορφανοτροφεία ή οι παλιότερες «παιδουπόλεις της Φρειδερίκης» δεν ήταν καλύτερα. Το βασικότερο, όμως, είναι να μην μπουχτίσουμε και με αυτό το θέμα, πριν καταλήξουμε σε κάποιες σοβαρές προτάσεις πολιτικής.