Πρόβλημα υπάρχει και με την παπαγαλία των μεγάλων και δη των κοινωνικών φορέων που από το 1974 και μετά λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Βρέξει – χιονίσει…
Η παπαγαλία των κινητοποιήσεων σε ένα στιγμιότυπο από το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο που διοργάνωσε η ΟΛΜΕ τον περασμένο Μάρτιο…
Τον Σεπτέμβριο του 2004 συνεδρίασε η Θ΄ Σύνοδος της Βουλής των Εφήβων. Για όσους δεν θυμούνται, η εν λόγω «Βουλή» υπάρχει από το 1996 και απαρτίζεται από 350 αγόρια και κορίτσια 16 έως 17 ετών. Στις «αποφάσεις» εκείνης της συνόδου διαβάζουμε ότι «στην Ελλάδα βασική αιτία του ρατσισμού είναι η εισροή πολλών οικονομικών μεταναστών.
Στην πραγματικότητα οι Ελληνες δεν είναι ρατσιστές, αλλά γίνονται μερικές φορές λόγω της ξενοφοβίας». Γι’ αυτό προτείνουν «να μη δεχόμαστε άλλους μετανάστες» και «αυστηρή αστυνόμευση των συνόρων για να μην μπαίνουν λαθρομετανάστες».
Μερικοί μπορεί να ανατριχιάσουν που τα παιδιά τότε εμφάνισαν τέτοιο έλλειμμα πολιτικής ορθότητας. Αλλά δεν πρέπει να κρίνουμε την Ιστορία με τα γυαλιά του παρόντος. Το 2004 ο όρος «λαθρομετανάστης» δεν είχε προλάβει να ποινικοποιηθεί ιδεολογικώς και κυριαρχούσε στον δημόσιο λόγο. Εξάλλου στο ψήφισμα της ΚΑ΄ Συνόδου (2016) ο τόνος αλλάζει: «Να αναληφθούν δράσεις ενημέρωσης σχετικά με τους πρόσφυγες, αλλά και για τα προσφυγικά ρεύματα στην παγκόσμια και την ελληνική ιστορία, με στόχο την ευαισθητοποίηση και την πρόληψη φαινομένων ρατσισμού και ξενοφοβίας». Αυτό που αναδεικνύουν όλες οι αποφάσεις της Βουλής των Εφήβων είναι η παπαγαλία. Σε κάθε σύνοδο μπορεί να ανιχνεύσει κάποιος τον κυρίαρχο λόγο στην ελληνική κοινωνία. Η Βουλή των Εφήβων είναι καθ’ ομοίωση της Βουλής των μεγάλων. Οι αποφάσεις της είναι σαν τις εκθέσεις ΣΟΣ που αποστηθίζουν τα παιδιά στα φροντιστήρια.
Το πρόβλημα της παπαγαλίας των παιδιών έχει αναλυθεί επαρκώς και έχει υπογραμμιστεί πολλάκις από τις μεταρρυθμίσεις των υπουργών τα τελευταία 40 χρόνια. Πρόβλημα όμως υπάρχει και με την παπαγαλία των μεγάλων και δη των κοινωνικών φορέων που από το 1974 και μετά λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Βρέξει – χιονίσει…
Εχουν ειπωθεί πολλά και χλευαστικά για τον παραλογισμό της ΕΛΜΕ Μαγνησίας που ανακοίνωσε ότι «με αφορμή τη χορηγία του Ιδρύματος Μποδοσάκη, δηλώνει την κατηγορηματική της αντίθεση στην οποιαδήποτε προσπάθεια εμπορευματοποίησης της Παιδείας. Απορρίπτει τη λογική των χορηγιών που υποκαθιστά την ευθύνη και την υποχρέωση του κράτους. Καλούμε τους συλλόγους και τους διευθυντές των σχολείων να μην δεχθούν τη χορηγία του Ιδρύματος Μποδοσάκη για το “βασικό εξοπλισμό” των εργαστηρίων των Γυμνάσιων. Σε περίπτωση που το προηγούμενο διάστημα την αποδέχθηκαν, με συλλογικές διαδικασίες να ακυρώσουν τη χορηγία…» (5.9.2018). Το ίδιο επανέλαβε και η τριτοβάθμια ΟΛΜΕ συμπληρώνοντας: «Καλούμε το εκπαιδευτικό κίνημα (εκπαιδευτικούς – γονείς – μαθητές) να διεκδικήσουν αγωνιστικά επαρκή κρατική χρηματοδότηση για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών των σχολείων» (11.10.2018). Δεν θα σταθούμε στο γεγονός ότι οι απόφοιτοι ΑΕΙ καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης (ως συλλογικότητα τουλάχιστον) δεν ξέρουν τη διαφορά μεταξύ επιχείρησης και κοινωφελούς ιδρύματος. Αλλά αν δεν γνωρίζαμε τη φασαρία, πότε θα λέγαμε ότι γράφτηκαν αυτές οι ανακοινώσεις; Το 1978; Το 1985; Το 1997; Το 2006; Ή το 2018; Η ορθή απάντηση είναι «όλα τα παραπάνω» ασχέτως αν, εν τω μεταξύ, έχει πέσει το Τείχος, έχει καταρρεύσει ο κομμουνισμός, έχει έρθει η επανάσταση του Διαδικτύου, αλλάζει συθέμελα ο κόσμος από τη μετανάστευση, την κλιματική αλλαγή κ.λπ.
Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ότι τα παιδιά του 2004, που παπαγάλιζαν τα περί «λαθρομεταναστών», είναι σήμερα τριαντάρηδες. Κάποια από αυτά έγιναν καθηγητές που ψηφίζουν κι εκλέγουν τους συνδικαλιστές τους. Δίκιο έχουν. Η παπαγαλία του συστήματος παπαγαλίας λέγεται φαύλος κύκλος.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 14.10.2018