Aυτό που απέδειξε η σχετική επιτυχία του συλλαλητηρίου είναι η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να κινητοποιήσει τους πολίτες προς κάποιο σκοπό, παρά τη δυναμική της κινηματικής Δεξιάς του Κυρίου.
Δεν ήταν τόσο μεγάλο το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη. Η Ελλάδα προχώρησε πολύ από τη δεκαετία του ’90, όταν υπερπολλαπλάσιοι πολίτες διαδήλωναν για το όνομα που είναι η ψυχή μας. Είναι πρόοδος το γεγονός ότι, από τους «μακεδονομάχους του ’90», περισσότεροι ήταν εκείνοι που δεν διαδήλωσαν από εκείνους που βγήκαν με ποικίλες φορεσιές στη νέα παραλία του Θερμαϊκού.
Για τα τωρινά σταθμά, όμως, το συλλαλητήριο ήταν μεγάλο. Δεν υπάρχει σήμερα κόμμα, δεν υπάρχει σκοπός που μπορεί να μαζέψει 90.000-150.000 ανθρώπους σε μια πλατεία. Υπάρχει επίσης και το κινηματικό στοιχείο που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Επισήμως το συλλαλητήριο διοργανώθηκε από μια νεοσύστατη όσο και άγνωστη οργάνωση «Κίνηση Θερμαϊκός Ωρα Μηδέν». Είναι, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Θεσσαλονικιάς δημοσιογράφου Χριστίνας Ταχιάου, «μια ομάδα πολιτών που εμφανίστηκε το 2012 να καταγγέλλει “την Κατοχή που ζούμε”, να μιλά για εξαθλιωμένους πολίτες και αυτοκτονίες (…). Καλούσαν, μάλιστα, τον κόσμο σε “ανατροπή, από την μικρή μας γειτονιά έως όλη την Ελλάδα”» (protagon 18.1.2018). Πλαισιώθηκε από άλλες οργανώσεις και προπαγανδίστηκε από τα αθλητικά ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης. Και μετά ανάλαβαν οι ενορίες και κάποιοι πολιτιστικοί σύλλογοι. Κατόρθωσαν να γεμίσουν 284 λεωφορεία για να κάνουν ηχηρή την παρουσία τους στη συμπρωτεύουσα. Επομένως, αυτό που απέδειξε η σχετική επιτυχία του συλλαλητηρίου είναι η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να κινητοποιήσει τους πολίτες προς κάποιο σκοπό, παρά τη δυναμική της κινηματικής Δεξιάς του Κυρίου.
Δεν θα σταθούμε στις γραφικότητες του συλλαλητηρίου, στους ντυμένους σαν μέλη φιλαρμονικής καβαλάρηδες, στις κινεζικές περικεφαλαίες αγνώστου συμβολισμού ή στις χυδαιότητες που εκτοξεύτηκαν. Δεν θα σταθούμε καν στις πράξεις τρομοκρατίας, όπως ήταν ο εμπρησμός ενός νεοκλασικού και η επίθεση στον κ. Κώστα Ζουράρι. Αυτά –δυστυχώς– κάποτε «νομιμοποιήθηκαν» ως «δίκαιη οργή του λαού» και –δυστυχέστατα– έχουν γίνει κανόνας στις μαζικές εκδηλώσεις, ανεξαρτήτως σκοπού. Περισσότερο πρέπει να μας απασχολήσουν οι βουλευτές που είδαν κόσμο μαζεμένο κι αποφάσισαν να βγάλουν έναν δεκάρικο. Πολλοί στη Νέα Δημοκρατία δεν κατάλαβαν το χουνέρι που έπαθε ο κ. Αντώνης Σαμαράς· την περίοδο των «Αγανακτισμένων» κυριάρχησε η λογική «να μη χαρίσουμε την οργή στους ακραίους», κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να τους νομιμοποιήσουν και να τους κάνουν κυβέρνηση. Και κανένα κόμμα δεν απάντησε στην παραληρηματική καπήλευση της δημοκρατίας, στο ψήφισμα με το οποίο κάποιοι αυτοανακηρύχθηκαν «Ελληνικός Λαός, ο κατά το Σύνταγμα κυρίαρχος του κράτους και εντολέας της Βουλής και της κυβέρνησης»; Εντολέας πολιτικής οι 90.000-150.000 άνθρωποι; Οι υπόλοιποι –10.000.000– τι ακριβώς είναι;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 23.1.2018