..παραμύθι ν’ αρχινήσει για την Αμφίπολη.
Είπε κάτι λογικό προχθές το πρωί ο υπουργός Πολιτισμού, το αναίρεσε το μεσημέρι και είναι άγνωστο αν στο μεταξύ έκανε τις σχετικές μετάνοιες. Ο κ. Κώστας Τασούλας ερωτήθη το πρωί (21.9.2014) αν υπάρχει περίπτωση να είναι θαμμένος στον τύμβο Καστά ο Μέγας Αλέξανδρος και απάντησε «η αίσθηση που έχω είναι ότι αυτό είναι αδύνατον». Το μεσημέρι της ίδιας μέρας ο ίδιος υπουργός, σε άλλο κανάλι, έλεγε «δεν υπάρχουν γραπτά στοιχεία για το πού είναι θαμμένος ο Μέγας Αλέξανδρος. Αυτό είπα και όχι ότι ο τάφος δεν ανήκει στον Μέγα Αλέξανδρο».
Η αλήθεια είναι ότι ο τύμβος της Αμφίπολης εξάπτει την περιέργεια του κοινού και των ΜΜΕ. Είναι επειδή παρακολουθούμε ένα Ιντιάνα Τζόουνς σε ζωντανή (και πιο αργή) μετάδοση; Είναι γιατί προτιμάμε τις Καρυάτιδες από τις ειδήσεις για το κυμαινόμενο ύψος του ΕΝΦΙΑ; Είναι διότι διάφοροι λαϊκοί συγγραφείς είχαν βγει στο σεργιάνι των ερτζιανών κι ορκίζονταν ότι εκεί βρίσκονται τα λείψανα του Μακεδόνα στρατηλάτη;
Οπως και να έχει το πράγμα, ένα είναι σίγουρο: η βαβούρα της Αμφίπολης ανακουφίζει την κυβέρνηση. Αν μη τι άλλο τα δελτία ξεκλέβουν χρόνο από τη συνήθη μιζέρια τους και τον αφιερώνουν στα ευρήματα. Μην ξεχνάμε ότι τον πρώτο «κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει», τον έδωσε αυτοπροσώπως ο πρωθυπουργός.
Αν θέλουμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο μπορούμε τουλάχιστον να ελπίζουμε ότι αυτή η «Αμφιπολιλογία» διδάσκει, ή έστω υποψιάζει, τους πολίτες για τον αρχαιολογικό πλούτο της χώρας. Η διδαχή δεν είναι συστηματική, όπως θα έπρεπε, αλλά αποσπασματική, όπως θέλουν οι ελληνικές συνήθειες. Αν το ενδιαφέρον παραμείνει, θα πιστοποιηθεί και από την αύξηση των επισκέψεων σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους. Δηλαδή, τώρα που μάθαμε τι είναι οι Καρυάτιδες, φυσιολογικά πρέπει να συρρεύσουν πολλοί περισσότεροι για να θαυμάσουν εκείνες του Ερεχθείου που εκτίθενται στο Μουσείο της Ακρόπολης.
Βεβαίως το μορφωτικό αποτέλεσμα στο ελληνικό κοινό θα μεγιστοποιούνταν αν είχαμε ένα ευέλικτο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο ήδη θα είχε εντάξει την Αμφίπολη στο πρόγραμμα διδασκαλίας. Οχι τα ευρήματα καθαυτά, για τα οποία ακόμη δεν υπάρχει ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη επιστημονική άποψη, αλλά με αφορμή αυτά οι μαθητές θα μπορούσαν να μάθουν για τις Καρυάτιδες, για τις ταφικές συνήθειες των αρχαίων πολιτισμών κ.λπ. Πότε θα ξαναβρούν οι δάσκαλοι αυτή τη χρυσή ευκαιρία να έχουν αιχμαλωτισμένη την περιέργεια τόσο πολλών μαθητών, επί τόσο μακρόν, για την αρχαιότητα;
Αν επίσης είχαμε ένα σοβαρό μιντιακό σύστημα, δεν θα εξαντλούσε την Αμφίπολη σε συναισθηματικές κορώνες «συγκλονίζουν, εντυπωσιάζουν, γοητεύουν, ρίγος προκαλούν κ.λπ. τα ευρήματα…». Θα είχαν τροποποιήσει τα προγράμματά τους και αντί της χιλιοστής επανάληψης κάποιας σειράς θα είχαν εντάξει στο πρόγραμμά τους πολύ ενδιαφέροντα ελληνικά και ξένα ντοκιμαντέρ για τον Αλέξανδρο, τους επιγόνους του, το Παγγαίο, την Αμφίπολη κ.λπ. Πού θα ξαναβρούν αιχμαλωτισμένη την περιέργεια τόσο μεγάλου μέρους του κοινού; Επίσης θα ζητούσαν από τους αρχαιολόγους να τους εξηγήσουν όσα γνωρίζουν -τα οποία είναι πολλά και εντυπωσιακά- αντί να τους ρωτούν «ποιος νομίζετε ότι είναι θαμμένος εκεί;» «Ο μπατζανάκης της κυρά Κούλας απ’ το Κιουπκόι», θα ήταν μια καλή απάντηση, αλλά δυστυχώς δεν τόλμησε να τη δώσει κανείς…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 24.9.2014