Τέτοια θαύματα μόνο στην Ελλάδα μπορεί να γίνουν. Μέχρι την περασμένη Τετάρτη ο Τύπος έγραφε για τον «κ. Χρήστο Νικολουτσόπουλο, δικηγόρο της 35χρονης συμβασιούχου» ενώ τώρα γράφει για τον «50χρονο εργατολόγο, δικηγόρο της κ. Εύης Τσέκου».
Μέχρι προχθές η φωτογραφία του κ. Νικολουτσόπουλου δημοσιευόταν σε κάποιες εφημερίδες κανονικά και η φωτογραφία της κ. Τσέκου θολή. Τώρα η φωτογραφία του κ. Νικολουτσόπουλου δημοσιεύεται θολή και η φωτογραφία της κ. Τσέκου κανονικά.
Ανοησία ή απλή υποκρισία; Τίποτε από τα δύο. Τα προσωπικά δεδομένα είναι ένας ακόμη χώρος όπου επικρατεί πλήρης σύγχυση. Επειδή δεν προηγήθηκε ουσιαστική συζήτηση, υιοθετήθηκαν απόψεις που δεν στέκουν λογικά και ελήφθησαν νομοθετικά μέτρα που απλώς δεν μπορούν να εφαρμοστούν.
Η χώρα κινείται με τις μόδες. Πριν από μερικά χρόνια, λοιπόν, μας ήρθε η επιφοίτηση των προσωπικών δεδομένων. Εκείνη την εποχή τα πάντα θεωρήθηκαν ιδιωτική ζωή. Ακόμη και όσα γίνονται σε δημόσιο χώρο.
Ετσι τα άτομα απέκτησαν «δικαίωμα ιδιωτικής ζωής» στους δρόμους και στις πλατείες. Αναβαθμίστηκε σε προσωπικό δεδομένο η εργασία στο Δημόσιο. Ακόμη και η Υπηρεσία Ειδικών Ελέγχων (ο παλιός ΣΔΟΕ) δεν ανακοινώσει σε ποιες εταιρείες επιβάλλει πρόστιμα για φοροδιαφυγή.
Ολα αυτά έγιναν νόμοι, με αποτέλεσμα να πληροφορούμαστε ότι κατηγορείται μια «35χρονη συμβασιούχος», να μη μαθαίνουμε ποιοι εργάζονται στο Δημόσιο και με ποιες απολαβές, ο ΣΔΟΕ να βάζει πρόστιμα σε εταιρείες χωρίς όνομα και οι κάμερες ασφαλείας να λειτουργούν κατά τόπους και κατά ώρες, χωρίς όμως συγκεκριμένο κανόνα.
Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι δεν οριοθετήσαμε το ιδιωτικό και το δημόσιο. Ετσι, στο εξωτερικό (και ειδικά στις αγγλοσαξονικές χώρες) ιδιωτικό είναι ό,τι συμβαίνει εντός των σπιτιών των ανθρώπων και ό,τι αφορά τις σχέσεις τους. Στην Ελλάδα ιδιωτικό μπορεί να είναι κάτι που συμβαίνει στις πλατείες (και όχι στα γήπεδα, όπου υπάρχουν κάμερες ασφαλείας). Ιδιωτικό, επίσης, μπορεί να είναι μια σύμβαση που συνάπτει κάποιος με το κράτος (π.χ. η εργασία σε γραφείο Τύπου του Δημοσίου). Ιδιωτική υπόθεση θεωρείται ακόμη και η δίωξη που ασκούν κάποιες δημόσιες αρχές, εξ ου και η ξαφνική εμφάνιση του «50χρονου εργατολόγου». Αποκορύφωμα ήταν ο νόμος Πετσάλνικου που απαγορεύει τη φωτογράφιση και βιντεοσκόπηση κατηγορούμενων ακόμη κι έξω από τα δικαστήρια.
Το αποτέλεσμα είναι να προστατεύονται τα πάντα και τίποτε. Κάποιες φορές μαθαίνουμε τα ονόματα των κατηγορουμένων και κάποιες όχι. Κάποιες εφημερίδες δημοσιεύουν φωτογραφίες τους και κάποιες όχι. Σίγουρα δεν μαθαίνουμε ποιοι δουλεύουν στο Δημόσιο ούτε ποιες εταιρείες φοροδιαφεύγουν.
Η υπόθεση «προσωπικά δεδομένα» ξεχείλωσε περίεργα, με αποτέλεσμα και να μην προστατεύεται η ιδιωτική ζωή των ανθρώπων και να αποκρύπτονται υποθέσεις δημοσίου ενδιαφέροντος. Διότι μπορεί να θεωρεί κάποιος ότι είναι στοιχείο του ιδιωτικού του βίου το αν κατηγορείται από μια δημόσια αρχή, αλλά είναι δικαίωμα όλων μας να γνωρίζουμε ποιον και γιατί κατηγορεί μια δημόσια αρχή.
Και στο τέλος καταλήγουμε ιδιωτικές στιγμές (όπως π.χ. της κ. Τσέκου και του κ. Ζαχόπουλου) να κρέμονται στα μανταλάκια και η φωτογραφία του «50χρονου εργατολόγου» να δημοσιεύεται θολή.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 20.2.2008
