Σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία (ΕΣΥΕ) μέσα σε δέκα μόλις χρόνια, οι Έλληνες αγρότες μειώθηκαν κατά ένα τρίτο, αγγίζοντας από το 20,8% μόλις το 12% του εργατικού δυναμικού της χώρας.
Έγραφε το Σάββατο η έξοχη «Πανδώρα»: «Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα καταγγέλλει σε συνέντευξή της ότι “περισσότεροι από 180.000 αγρότες υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τη γη τους τα τελευταία είκοσι χρόνια”. Για να το λέει, έτσι πρέπει να είναι. Το γεγονός αποδεικνύει την αποτυχία του καπιταλισμού και εκεί όπου υποτίθεται πως υπερτερεί: στην αποτελεσματικότητα. Χρειάστηκαν είκοσι χρόνια για να εξαφανίσουν 180.000 αγρότες- κάτι το οποίο ο Στάλιν το τακτοποιούσε το πολύ σε μια εβδομάδα….» («Το Βήμα» 22.1.2005)
Τα στοιχεία είναι αληθή. Σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία (ΕΣΥΕ): «μέσα σε δέκα μόλις χρόνια, οι Έλληνες αγρότες μειώθηκαν κατά ένα τρίτο, αγγίζοντας από το 20,8% μόλις το 12% του εργατικού δυναμικού της χώρας. Τα παιδιά των γεωργών προτιμούν να ασχοληθούν με τον τουρισμό ή να γίνουν σερβιτόροι παρά να δουλέψουν στα χωράφια. Και το επάγγελμα φθίνει συνεχώς, με τους σημερινούς αγρότες παγιδευμένους σε παρωχημένες νοοτροπίες και χαμηλή κατάρτιση (το 86,42% αυτών διαθέτει μόλις στοιχειώδη μόρφωση).» («Καθημερινή» 23.1.2005)
Πρέπει να ανησυχήσουμε λοιπόν, όπως μας προειδοποιεί το ΚΚΕ; Η αλήθεια είναι ότι οι κοινωνίες εξελίσσονται. Κάποτε στην Ελλάδα όλοι ήταν αγρότες πλην ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων και στο μέλλον ακόμη λιγότεροι θα ασχολούνται με τα χωράφια. Ο μέσος κοινοτικός όρος είναι στο 6% του πληθυσμού κι αυτό δείχνει μια μεγάλη εξέλιξη της κοινωνίας. Λιγότεροι άνθρωποι παράγουν περισσότερα τρόφιμα και οι υπόλοιποι απελευθερωμένοι από τον κάματο της γης μπορούν να ασχοληθούν με άλλα πράγματα.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η ραγδαία μείωση του αγροτικού πληθυσμού, αλλά μάλλον η στρεβλή διάρθρωση της αγοράς εργασίας όπως διαμορφώνεται. Κατά την ίδια έρευνα ένας στους έξι εργαζόμενους είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν προσθέτουν δηλαδή πραγματικές εισροές στην ελληνική παραγωγή -και όπως είναι διαρθρωμένο το ελληνικό δημόσιο μάλλον την εμποδίζουν δια της γραφειοκρατίας. Ο τομέας που παρουσιάζει τεράστια αύξηση τα τελευταία δέκα χρόνια είναι εκείνος των υπηρεσιών και δυστυχώς όχι σε υπηρεσίες που μπορούν να φέρουν πλούτο από το εξωτερικό π.χ. τουρισμός. Όπως καταγράφεται στην «Καθημερινή» «Ο τομέας των υπηρεσιών παρουσιάζει τεράστιες αυξήσεις, με μεγαλύτερη (110%) εκείνη της κατηγορίας που περιλαμβάνει τους εξειδικευμένους πωλητές, τους χρηματιστές, τους μεσίτες και όσους ασχολούνται γενικά με την εξυπηρέτηση των επιχειρήσεων.» Με άλλα λόγια όλο και περισσότερο δουλεύουμε για να υπηρετούμε αλλήλους χωρίς όμως να αυξάνουμε στο βαθμό που χρειάζεται το πραγματικό προϊόν της ελληνικής οικονομίας.
Το πρόβλημα λοιπόν της ελληνικής οικονομίας δεν είναι ότι συρρικνώνεται ο αριθμός των εργαζομένων σε παραδοσιακούς τομείς (π.χ. γεωργία ή μεταποίηση). Αυτό είναι αναπόφευκτο. Είναι το τίμημα της ανάπτυξης. Το πρόβλημα είναι ότι φουντώνουν οι αντιπαραγωγικοί τομείς και τελικά θα φουντώσει η ανεργία. Κι αυτό γιατί λείπει ο κρίσιμος κρίκος στην ελληνική οικονομία που ονομάζεται «οργάνωση παραγωγής» δηλαδή η επιχειρηματικότητα. Αν δεν προσέξουμε αυτόν τον κρίκο οι παραδοσιακές θέσεις εργασίας θα μειώνονται και νέες δεν θα δημιουργούνται.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 25.1.2005
