Το όνειρο των «μαγικών διαπραγματεύσεων» έχει ρίζες στην ελληνική κοινωνία.
Είναι πολλοί αυτοί που ισχυρίζονται ότι αυτό που λείπει από την οικονομία είναι ένα καλό επιχείρημα. Ενα επιχείρημα τόσο μαγικό που θα κάνει τα μάτια των Ευρωπαίων να ανοίξουν. Θα δουν το δίκιο μας και θα αναφωνήσουν «ναι, ρε παιδάκι μου! Τι να κάνετε κι εσείς; Πάρτε άλλα εκατό δισεκατομμύρια για να πορευτείτε κι αφού μελετήσετε ενδελεχώς το ελληνικό πρόβλημα, διαβουλευτείτε επ’ αυτού, εξετάστε όλες τις κοινωνικές παραμέτρους από την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ, τα ξαναλέμε. Εν τω μεταξύ κάντε με την ησυχία σας τις λαϊκές συνελεύσεις, θωπεύστε τους βουλευτές που δεν αντέχουν να σώσουν τη χώρα, διδάξτε στους δημοσιογράφους τι σημαίνει έλλειμμα και πώς επηρεάζει το χρέος, πείστε τους δημοσίους υπαλλήλους να μην παίρνουν επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία, και τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ να μην εισπράττουν οδοιπορικά 65.000 ευρώ ετησίως και μην ανησυχείτε· εμείς εδώ είμαστε…».
Αυτό το όνειρο των «μαγικών διαπραγματεύσεων» έχει ρίζες στην ελληνική κοινωνία. Σ’ αυτό βασίστηκε ένα μεγάλο μέρος της αεριτζίδικης ελληνικής επιχειρηματικότητας τα τελευταία χρόνια. Ενώ η παραγωγική βάση της χώρας συρρικνωνόταν χρόνο με τον χρόνο, ανθούσαν οι επιχειρήσεις του «σου ’πα, μου ’πες» και των «καλών συμφωνιών». Για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής επιχειρηματικής τάξης τα πάντα είναι ένα καλό κόλπο, κι αν χρειαστεί δίνουμε και κάτι κάτω από το τραπέζι. Βασίζεται, όμως, και σε μια ακόμη παράδοση της μεταπολίτευσης. Στις «καλές διαπραγματεύσεις» των συνδικάτων με το κράτος. Οταν, για παράδειγμα, πενήντα άτομα στο Σύνταγμα μπορούσαν να «πείσουν» το πολιτικό σύστημα να δώσει επίδομα εργένη, φαντασθείτε τι μπορούν να κάνουν 100.000 «Αγανακτισμένοι».
Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν. Λείπει η υλική βάση της προηγούμενης διαπραγμάτευσης. Το κράτος, που μπορούσε να δανειστεί και να μοιράζει χρήματα στους λογής-λογής αγανακτισμένους των περασμένων χρόνων, δεν υπάρχει. Τα λεφτά που θα έσβηναν την τωρινή αγανάκτηση δεν μπορούμε να τα πάρουμε από τις επόμενες γενιές, όπως κάναμε μέχρι τώρα. Πρέπει να τα δώσουν φορολογούμενοι άλλων χωρών. Κι αυτοί -καλώς ή κακώς- δεν έχουν αντανακλαστικά του ημέτερου πολιτικού συστήματος. Προσέχουν τα λεφτά τους. Και πού πάνε και αν θα τα ξαναπάρουν. Κάτι που εμείς αδυνατούμε να το διανοηθούμε, αφού αρκούσε μια κινητοποίηση για να πληρωθούμε.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 25.6.2011
