Αν δεν εγκαταλείψουμε τη μίζερη προσέγγιση της οικονομίας από την πλευρά της κατανάλωσης και του εισοδήματος (ελεεινολογώντας την φτώχεια και την ακρίβεια) και δεν επικεντρωθούμε στην παραγωγή τότε πραγματικά θα αποκτήσουμε και φτώχεια και ακρίβεια.
Δύο χιλιάδες άτομα λικνιζόταν το βράδυ της Παρασκευής υπό τους άγριους και καθόλου εύηχους λαρυγγισμούς της εθνικής (και ο Θεός να την κάνει) αοιδού Aννας Βίσση, σε ένα στενάχωρο γεμάτο καπνούς και κραυγές περιβάλλον. Και είναι να αναρωτιέται κανείς: όταν ο μέσος Έλληνας είναι διατεθειμένος να πληρώσει 20.000 δρχ. κατά κεφαλή ελάχιστη κατανάλωση για τέτοιας χείριστης ποιότητας υπηρεσίες, που στην ευχή βρίσκεται η φτώχεια που πλήττει τον τόπο; Διότι καλές είναι οι κορώνες στη Βουλή, μόνο που πρέπει που και που αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Τα παραπάνω δεν εξυπονοούν ότι δεν υπάρχουν φτωχοί στην χώρα μας. Υπάρχουν και θα τους δούμε στα κανάλια χρονιάρες μέρες, δίπλα σε ρεπόρτερ που με λυπημένη φωνή θα εξιστορούν δράματα της ζωής.
Φτωχοί υπάρχουν, φτώχεια εκτεταμένη δεν υπάρχει. Λίγο οι κοινωνικές δομές της χώρας (με τον ισχυρό ρόλο της οικογένειας), λίγο το κομπόδεμα των προηγούμενων γενιών (που ήταν αποταμιευτές), λίγο τα χωράφια και τα λαγκάδια που «αξιοποιήθηκαν» ως παραθεριστικά φιλέτα, λίγο οι επιδοτήσεις (που τελικά ήταν μόνο εισοδήματος) της Ε.Ε. ο μέσος Έλλην ακόμη μπορεί να «διασκεδάζει» στις πανάκριβες και πανάθλιες αθηναϊκές πίστες.
Φτώχεια δεν υπάρχει, αλλά δεν υπάρχει κι ευημερία. Το τελευταίο είναι συνάρτηση πολλών πραγμάτων, πέραν του εισοδήματος. Οι ευημερούσες κοινωνίες έχουν ανθρώπινο περιβάλλον στις πόλεις. Έχουν ευπρεπείς δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες. Δίνουν στα άτομα ευκαιρίες πνευματικής ανάπτυξης. Φροντίζουν ώστε οι δεινοπαθούσες κοινωνικές ομάδες (π.χ. Τρίτη Ηλικία, Aτομα με Ειδικές Ανάγκες) να συμμετέχουν ισότιμα στον κοινωνικό γίγνεσθαι. Έχουν χιλιάδες άλλα πράγματα, που μπορεί να μην αποτυπώνονται οικονομικά, συνθέτουν όμως ένα πλαίσιο ευζωίας που δεν υπάρχει στη χώρα μας.
Αν εξαιρέσουμε την κυβέρνηση, όλοι σ’ αυτόν τον τόπο καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά με την οικονομία. Το πρόβλημα δε έχει επισημανθεί τόσες φορές ώστε οποιοσδήποτε ασχοληθεί από δω και πέρα με το θέμα κινδυνεύει να περιπέσει στο θανάσιμο αμάρτημα της πρόκλησης ανίας, όπως εκείνο που διαπράττουν μέρες τώρα οι βουλευτές όλων των παρατάξεων που παρελαύνουν από το βήμα της Βουλής.
Μόνο που το ζήτημα παγίως και για ψηφοθηρικούς λόγους επικεντρώνεται στην πλευρά της κατανάλωσης. Το πραγματικό πρόβλημα όμως βρίσκεται στην αντίπερα όχθη. Στην παραγωγή.
Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα παίζει στην κατανάλωση τα ρέστα της. Επενδύσεις παραγωγικές δεν γίνονται. Η παραγωγικότητα έχει πέσει στο ναδίρ. Επιχειρηματικά σχέδια που να εκμεταλλευτούν νέες ευκαιρίες δεν εκπονούνται. Οι επιδοτήσεις από την Ε.Ε. τελειώνουν. Aλλη γη (με ήλιο και θάλασσα) να πουλήσουμε σε ξένους δεν έχουμε.
Το σύστημα φτάνει σε αδιέξοδο. Αν δεν εγκαταλείψουμε τη μίζερη προσέγγιση της οικονομίας από την πλευρά της κατανάλωσης και του εισοδήματος (ελεεινολογώντας την φτώχεια και την ακρίβεια) και δεν επικεντρωθούμε στην παραγωγή τότε πραγματικά θα αποκτήσουμε και φτώχεια και ακρίβεια.
Αυτό ισχύει κυρίως για τη Νέα Δημοκρατία, διότι ως κυβέρνηση υπάρχει ο κίνδυνος να μας λύσει λάθος προβλήματα…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 22.12.2002