Πολλοί πιστεύουν ότι η χαλάρωση του δημοσιονομικού συμφώνου που προκρίνει ο Γάλλος υποψήφιος σημαίνει για την Ελλάδα επιστροφή στην προ του 2009 ελληνική χαλάρωση.
Ολοι χαρήκαμε με τη νίκη του κ. Φρανσουά Ολάντ στις γαλλικές εκλογές. Κάποιοι, πρωίμως, μπορεί και να πανηγύρισαν. Μήπως πρέπει να τον διαβάσουμε κιόλας; Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά κυρίως για να μη χαιρόμαστε για λάθος πράγματα.
Πολλοί πιστεύουν ότι η χαλάρωση του δημοσιονομικού συμφώνου που προκρίνει ο Γάλλος υποψήφιος σημαίνει για την Ελλάδα επιστροφή στην προ του 2009 ελληνική χαλάρωση. Οτι τα περιοριστικά δημοσιονομικά μέτρα που η ζωή (και ουχί η τρόικα) μάς έχει επιβάλει θα εξαφανιστούν κι εμείς θα συνεχίσουμε να ζούμε με δανεικά, με κατανάλωση χωρίς παραγωγή και «ανάπτυξη» διά του τζίρου των εμπορικών καταστημάτων.
Ο ίδιος ο Ολάντ, όμως, στο βιβλίο του «Να αλλάξουμε το πεπρωμένο» (εκδ. Πόλις) τα λέει αλλιώς. «Για να υπερβούμε τη χρηματοοικονομική κρίση», γράφει, «πρέπει να βάλουμε σε τάξη τα δημοσιονομικά μας και να μειώσουμε το χρέος μας». Προτείνει μέτρα ρύθμισης του χρηματοπιστωτικού τομέα, αλλά υπογραμμίζει ότι αυτά «δεν θα μας απαλλάξουν από την ευθύνη να αντιμετωπίσουμε τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει το κράτος μας (σ.σ.: πάει το “δεν χρωστάω, δεν πληρώνω”). Το επίπεδο δανεισμού μας έχει αγγίξει επικίνδυνα όρια· πρέπει να το μειώσουμε. Αν αφήσουμε το χρέος να μεγαλώσει, πέφτουμε στα χέρια των αγορών και, κατά συνέπεια, θυσιάζουμε την εθνική μας κυριαρχία. Θα τιμήσω τις υποχρεώσεις της Γαλλίας. Θα μειώσω το δημόσιο έλλειμμα στο 3% ώς το τέλος του 2013 και θα το μηδενίσω μετά τέσσερα χρόνια». Αν το χρέος της Γαλλίας -είναι σήμερα στο 87% του ΑΕΠ- έχει φτάσει κατά τον Ολάντ σε επικίνδυνα όρια, τι μπορεί να σκέφτεται για το χρέος της Ελλάδος που μετά τα περιοριστικά μέτρα και το «κούρεμα» ελπίζουμε να φτάσει στο 120% του ΑΕΠ;
Κι αν η προεκλογική του υπόσχεση για τους Γάλλους είναι να μειώσει το δημόσιο έλλειμμα από το 5,4% στο 3% μέχρι το 2013 και να το μηδενίσει μέχρι το 2016, υπάρχει περίπτωση να βάλει πλάτες για το ελληνικό έλλειμμα που ακόμη είναι 9,5% του ΑΕΠ, επειδή κάποιοι φωνασκούν «φτάνει πια, δεν μπορεί να κοπεί άλλο»; Είπαμε: σοσιαλιστής είναι ο άνθρωπος, δεν είναι ηλίθιος να πιστεύει ότι ξοδεύοντας περισσότερα σε παροχές, θα χρωστάει λιγότερα.
Γι’ αυτό και προτείνει περιορισμό των δημοσίων δαπανών. «Δημοκρατία», γράφει, «δεν είναι η απεριόριστη αύξηση των δημοσίων δαπανών· είναι ένα κράτος με στρατηγικό ρόλο, αποτελεσματικό, που ελέγχει τις δαπάνες του».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 28.4.2012