Ένας πρώην υπουργός ξεσηκώνει θύελλα στη Βρετανία με άρθρο του, στο οποίο υποστηρίζει ότι οι αμερικανοί ήξεραν, αλλά άφησαν να γίνει η επίθεση
Οι οπαδοί των θεωριών συνομωσίας βρήκαν ένα απρόσμενο σύμμαχο χθες στη Βρετανία. Ο Μάικλ Μίτσερ, βουλευτής των Εργατικών -και μάλιστα πρώην υπουργός του Μπλερ- έγραψε ένα άρθρο στον «Γκάρτιαν» στο οποίο ισχυρίζεται ότι «οι αμερικανικές αρχές έκαναν ελάχιστα ή τίποτα για να προλάβουν τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου».
Στο άρθρο ισχυρίζεται ότι μια έκθεση των μυστικών υπηρεσιών προειδοποιούσε από το 1999 ότι καμικάζι της Αλ Κάιντα θα μπορούσαν να οδηγήσουν ένα αεροσκάφος γεμάτο με εκρηκτικά να συντριβεί στο κτίριο του Πενταγώνου, στην έδρα της CIA ή στο Λευκό Οίκο. Διατυπώνει ερωτηματικά για τον τρόπο που αντέδρασαν οι ΗΠΑ το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου. «Η αμερικανική νομοθεσία απαιτεί όταν ένα αεροσκάφος βρεθεί σημαντικά εκτός πορείας να σταλούν μαχητικά αεροπλάνα για να διαπιστώσουν τι συμβαίνει. Δεν κινήθηκε ούτε ένα μαχητικό αεροπλάνο (…) μέχρι που το τρίτο αεροσκάφος χτύπησε το Πεντάγωνο στις 09:38 το πρωί. Γιατί;»
Η αλήθεια είναι πως αυτές οι θεωρίες κυκλοφορούν καιρό. Κάποιοι μάλιστα ισχυρίζονται ότι οι ίδιες οι αμερικανικές υπηρεσίες οργάνωσαν το μαζικό αυτό έγκλημα. Οι συνήθεις αντισημίτες βλέπουν πάλι Εβραίους. Υπήρξε κι ένας ανεκδιήγητος Γάλλος που ισχυρίστηκε ότι αεροπλάνο δεν έπεσε στο Πεντάγωνο.
Η κοινή λογική όμως λέει άλλα. Μπορεί η 11η Σεπτεμβρίου να βόλεψε τους νεοσυντηρητικούς στην προώθηση της ατζέντας τους, δεν είναι δυνατόν όμως να οργανώθηκε απ’ αυτούς ή να αφέθηκε εσκεμμένα να εξελιχθεί. Κι αυτό γιατί μια τέτοια συνομωσία απαιτεί φοβερή οργάνωση με αφιονισμένα πιόνια σε όλη την αλυσίδα. Δηλαδή: ας υποθέσουμε ότι ο x Ντόναλντ Ράμσφελντ συλλαμβάνει το σατανικό σχέδιο της 11ης Σεπτεμβρίου. Είναι τόσο αφιονισμένος με τα σχέδια της αμερικανικής κυριαρχίας που δεν διστάζει να βάλει το κεφάλι του στον τορβά σκοτώνοντας 3.000 συμπολίτες του. Πρέπει να το αναθέσει σε κάποιους. Ας υποθέσουμε ότι κι αυτοί ανήκουν στο κλαμπ των αφιονισμένων. Δεν διστάζουν να ρισκάρουν την ζωή τους (διότι αν πάει κάτι στραβά και συλληφθούν, θα πάνε στην ηλεκτρική καρέκλα), την καριέρα τους, τα λεφτά τους, το ωραίο σπίτι στα προάστια που έχουν.
Αυτοί οι κάποιοι χρειάζονται συνεργούς στον κρατικό μηχανισμό, δηλαδή απλούς δημοσίους υπαλλήλους. Από εκείνους που θα βγάλουν τη βίζα στους τρομοκράτες, μέχρι εκείνους που θα τις εγκρίνουν, μέχρι τους διοικητές των αεροπορικών βάσεων πέριξ της Ουάσιγκτον (για να μη σηκώσουν τα αεροπλάνα), μέχρι τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας που έχουν βάρδια σε 5-6 αεροδρόμια της ανατολικής ακτής. Όλοι αυτοί -μιλάμε για περί τους 100 ανθρώπους- θα ρίσκαραν τα πάντα ώστε να πετύχει το όραμα «Ράμσφελντ»; Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν 100 αφιονισμένοι στην δημόσια διοίκηση των ΗΠΑ. Πως συντονίστηκαν να είναι σε υπηρεσία αυτοί οι συγκεκριμένοι την ώρα μηδέν; Ένα τέτοιο σχέδιο απαιτεί και υποστηρικτικό μηχανισμό. Αν, για παράδειγμα, ένας διοικητής αεροπορικής βάσης γλιστρούσε το πρωί στο μπάνιο, τότε ο αξιωματικός υπηρεσίας στη βάση θα σήκωνε τα αεροπλάνα. Κι αυτός μες το κόλπο;
Δεν υπάρχουν τέτοιου μεγέθους συνομωσίες, ειδικά όταν εμπλέκεται ο κρατικός μηχανισμός. Η αλήθεια είναι ότι οι Αμερικανοί ήξεραν πολλά και ασύνδετα. Αλλά υπάρχει κι εκεί η κλασσική δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Όταν κάποιοι του FBI έμαθαν ότι κάποιοι Aραβες έκαναν μαθήματα αεροπλοΐας, είπαν το κλασικό: «Ωχ αδελφέ…».
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 7.9.2003
