Η σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδος έχει φαρδιά πλατιά και πάνω-πάνω τις υπογραφές του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκαν τις πρώτες ταραγμένες μέρες της μεταπολίτευσης. Σημαδεύτηκαν αλλά και σημάδεψαν το πνεύμα των καιρών. Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ περισσότερο σημαδεύτηκε από το κοινωνικό ρεύμα που εξέφραζε, παρά το σημάδεψε ενώ με τη Νέα Δημοκρατία συνέβη το αντίστροφο εξαιτίας της καταλυτικής και διορατικής προσωπικότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου με το μεγάλο χάρισμα της ανίχνευσης των αιτημάτων των μαζών καβαλίκεψε το κύμα, το εξέφρασε και (κατά κάποιο τρόπο) σύρθηκε από αυτό. Αφουγκράστηκε την αγορά και έδωσε τα πολιτικά προϊόντα που εκείνη ζητούσε. Ούρλιαζαν οι μάζες «έξω από το ΝΑΤΟ», «έξω από το ΝΑΤΟ» υιοθέτησε ο Ανδρέας. Σύρθηκε η, υπό το ΚΚΕ Αριστερά, σε λογικές εναντίον της ΕΟΚ, «όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων» υιοθέτησε και ο Ανδρέας. Το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70 και του ’80 ήταν ο απλός καθρέφτης μιας κοινωνίας που είδε τα αδιέξοδα της προδικτατορικής πολιτικής και ήθελε να τα ανατρέψει όλα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε η ενσάρκωση των επιθυμιών του λαού του.
Αντιθέτως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπερέβη τις επιθυμίες του χώρου του. Αν και ήταν ο ηγέτης μιας παράταξης που συνεκτική της ιδεολογία υπήρξε ο αντικομουνισμός, προχώρησε στη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, επέτρεψε την επιστροφή των πολιτικών προσφύγων υπερέβη τους φόβους και τους πόθους του λαού του.
Πολλοί -εκ των υστέρων, φυσικά- θεωρούν ότι αυτά τα βήματα ήταν απαιτήσεις των καιρών και … κάποτε θα γινόταν. Σύμφωνοι! Η επιτυχία της μεταπολίτευσης, εξάλλου, αυτό απέδειξε. Αλλά η ιστορία είναι γεμάτη από «αιτήματα των καιρών» που δεν ικανοποιήθηκαν. Τα βιβλία είναι γεμάτα από πολιτικούς που αφουγκράστηκαν τις μάζες για να χάσει η χώρα το παιγνίδι.
Η σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδος έχει φαρδιά πλατιά και πάνω-πάνω τις υπογραφές του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο λαϊκισμός, όμως του δεύτερου, κυριάρχησε και εμπότισε ως το μεδούλι τη χώρα. Πιθανώς όμως και να χρειαζόταν ως αρνητικό παράδειγμα στην διαπαιδαγώγηση της ελληνικής κοινωνίας. Την δεκαετία του ’80 ξεφούσκωσαν δια της επιτυχίας τους πολλά από τα ανερμάτιστα «οράματα» μια μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Καταλάβαμε ότι η στρατηγική του «τσαμπουκά» στα εθνικά θέματα μας οδηγεί σε αδιέξοδα, ότι ο λαϊκισμός στην οικονομία, φέρνει σε φτώχεια, ότι η Τζαμαχιρία του κ. Καντάφι δεν είναι το ιδανικό παράδειγμα ανάπτυξης μιας κοινωνίας, ότι η ευημερία δεν θέλει μόνο συνθήματα αλλά και πιο πολύ δουλειά. Ή τουλάχιστον αρχίζουμε να τα καταλαβαίνουμε. Τώρα η χώρα αρχίζει να αποτοξινώνεται από τον λαϊκισμό. Βέβαια, το μάθημα της δεκαετίας του ’80 το πληρώσαμε ακριβά, αλλά έτσι και αλλιώς τίποτε δεν είναι δωρεάν σ’ αυτή τη ζωή…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 7.9.2003
