Aν ξεκινήσουμε από τον παραλογισμό του αόριστου ιδιωτικού βίου, καταλήγουμε σε παράλογα συμπεράσματα άσχετα αν το τυπικό σκεπτικό είναι ορθό.
Ενός παραλογισμού, μύριοι έπονται. Μετά τους «γεωγραφικούς» κι «εποχικούς» ορισμούς των δικαιωμάτων των πολιτών, ότι δηλαδή οι κάμερες μπορούν να δουλεύουν όταν γίνονται Ολυμπιακοί Αγώνες ή βρίσκονται πλησίον κάποιας πρεσβείας, αρχίζουν να μπαίνουν κι άλλα ερωτήματα: «Τι γίνεται όταν αυτοί που έχουν αναλάβει την επιβολή του νόμου και της τάξης γράφουν στα παλιά τους τ’ άρβυλα τους νόμους, τις ατομικές ελευθερίες, τις ανεξάρτητες αρχές, αλλά και τις δικαστικές αποφάσεις;» ρωτά η συντακτική ομάδα «Ιός» της «Ελευθεροτυπίας» (6.1.2007). Και δίνει την απάντηση: «Απέναντι σ’ αυτό το απροκάλυπτο κουρέλιασμα κάθε νομιμότητας από κυβέρνηση και διωκτικές αρχές, μοναδική απάντηση δεν είναι άλλη από την ενεργοποίηση του ακροτελεύτιου άρθρου 120 του Συντάγματος – του ιστορικού 114 της προδικτατορικής περιόδου: “Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία”».
Και πώς μπορεί να εφαρμοστεί το Σύνταγμα που «εποχικώς» ή «γεωγραφικώς» «κουρελιάζουν οι αρχές;» «Η αντίσταση ήδη έχει πάρει πολλές μορφές», γράφει ο «Ιός». «Από τους δικαστικούς αγώνες έγκριτων νομικών και άλλων ενεργών πολιτών της “Δημοκρατικής Συσπείρωσης για τις Λαϊκές Ελευθερίες” μέχρι πιο δυναμικές πρακτικές: σκέπασμα των καμερών με μαύρες κουκούλες (όπως έκανε το ΠΑΜΕ στις κάμερες της Ομόνοιας στις 2.7.04 και στο Περιστέρι στις 3.9.04), ξήλωμα των καλωδίων τους (όπως έκανε η δημοτική παράταξη του ΚΚΕ σε 26 σημεία της Θεσσαλονίκης στις 12.6.03), «τύφλωμα» των φακών τους με σπρέι (ΠΑΜΕ σε Ομόνοια-Πατήσια [3.9.04] και Πειραιά [8.9.04]), γκρέμισμα των στύλων (Αντιεξουσιαστική Κίνηση στη Θεσσαλονίκη 15.11.05, ΠΑΜΕ στη Φιλελλήνων 1.6.06). Τη ριζικότερη απάντηση στη λειτουργία των καμερών την έχουν δώσει, ωστόσο, άτομα και συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου, με μια εκτεταμένη εκστρατεία καταστροφής της υποδομής του “ηλεκτρονικού χαφιεδισμού”. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου 2006 είχαν καταστραφεί μ’ αυτόν τον τρόπο 180 κάμερες (ή ΚΑΦΑΟ) σε σύνολο 542» (Ελευθεροτυπία 6.1.2007).
Με άλλα λόγια, η ιστορία με τις κάμερες φτιάχνει μεταξύ των άλλων νέους Παναγούληδες, μόνο που κάποιοι από αυτούς φορούν και μαύρες κουκούλες. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί από τους τελευταίους προχώρησαν και σε άλλες μορφές δυναμικής πάλης ενάντια σε όσους παραβίαζαν την «ιδιωτικότητά» τους: παλιότερα στις πορείες έκαιγαν τα βαν κι έσπαγαν τις κάμερες των τηλεοπτικών σταθμών. Αν, μάλιστα, τους έμενε χρόνος, έριχναν κι ένα χέρι ξύλο στους αυτουργούς αυτής της παραβίασης, δηλαδή στους δημοσιογράφους και κάμεραμεν.
Ο δρόμος του παραλογισμού, που ανοίγει η ασάφεια περί ιδιωτικής ζωής, δεν έχει τέλος. Υπάρχουν και οι τιμές που πρέπει να αποδοθούν σ’ αυτούς τους «αγωνιστές της Δημοκρατίας»: «Τα κόμματα της αντιπολίτευσης οφείλουν, ως εκ τούτου, να προτείνουν στη Βουλή την αμνήστευση όλων αυτών των “αδικημάτων”… Ο δε δημοκράτης πρόεδρος της Δημοκρατίας, μαζί με τους αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα, να καλέσει συμβολικά στη φετινή “Γιορτή της Δημοκρατίας” όσους έχουν διωχθεί με την κατηγορία της συμμετοχής σε καταστροφή κάμερας. Δεν νομίζουμε πως θα πάνε. Το κρίσιμο μήνυμα θα έχει, όμως, δοθεί» (Ελευθεροτυπία 6.1.2007).
Δυστυχώς, αν ξεκινήσουμε από τον παραλογισμό του αόριστου ιδιωτικού βίου, καταλήγουμε σε παράλογα συμπεράσματα, άσχετα αν το τυπικό σκεπτικό είναι ορθό. Αν ξεκινήσουμε δηλαδή από το αξίωμα ότι «η γη είναι επίπεδη», καταλήγουμε στο Πτολεμαϊκό σύστημα, το οποίο σημειωτέον υπήρξε στην εσωτερική του δομή μνημείο ορθολογισμού. Μόνο που εδώ υπάρχουν πολλοί αστερίσκοι, για τους οποίους θα πρέπει να συνεχίσουμε αύριο…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 18.1.2007
