Kαλόν είναι να υπάρχει κοινή στρατηγική, αλλά καλύτερο είναι να την ξέρουν όλοι. Άριστο δε θα ήταν να υπήρχε και κανένα σχέδιο μετά το ηρωικό «όχι» για την Κύπρο.
Είναι ευτύχημα το γεγονός ότι άπαντες οι ελλαδίτες και πολλοί Κύπριοι ζούσαν δημοσιογράφοι ζούσαν σε πλάνη και όπως διευκρίνισε ο υπουργός Εξωτερικών της Μεγαλονήσου κ. Γιώργος Λιλλήκας «η συνεργασία Ελλάδος – Κύπρου είναι αρμονικότατη». Είναι προφανές ότι η απειλή κυπριακού βέτο την ώρα που η Ελληνίδα υπουργός Εξωτερικών βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη εντάσσεται στα πλαίσια της «αρμονικότατης συνεργασίας», κι αποτελεί μέρος ενός πολύπλοκου σχεδίου που τα πτωχά μυαλά όσων γράφουν για το θέμα δεν μπορούν να καταλάβουν.
Είναι προφανές ότι στο ίδιο σχέδιο περιλαμβάνεται το «παιγνίδι του τρελού του (παγκόσμιου) χωριού» όπως κατά κόρον γράφουν πολλοί για την τακτική της Λευκωσίας παιγνίδι το οποίο -ως γνωστόν- έπαιξε και ο Ανδρέας Παπανδρέου την δεκαετία του 1980, τότε που η ελληνική εξωτερική πολιτική μεγαλουργούσε.
Το παιγνίδι αυτό γράφουν οι γνωρίζοντες είναι ένα ιδιότυπο διπλωματικό αντάρτικο. Η Κύπρος, λένε, ως μικρή κι αδύναμη χώρα της Ε.Ε. θα «χαλάει ξαφνικά την σούπα των μεγάλων», όπως έκανε τις προάλλες με την απειλή βέτο στην Σύνοδο των μονίμων Αντιπροσώπων στο Λουξεμβούργο για να προβάλλει τις θέσεις της. Ακούγεται καλό, αλλά σχεδιάζουμε καθόλου την επόμενη μέρα της προβολής των κυπριακών θέσεων; Ή μήπως αποτελούν ένα πολυέξοδο πανηγύρι δημοσίων σχέσεων; Κι αν είναι έτσι ποιος πληρώνει τον λογαριασμό; Αν, δηλαδή, πραγματικά η Λευκωσία αποφάσισε να παίξει αυτό το παιγνίδι, εξακολουθεί να υφίσταται το δόγμα «η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα συμπαρίσταται-συμπαρατάσσεται;»
Είναι ευτυχές επίσης το γεγονός ότι με την ίδια δήλωση ο κ. Λιλήκας μας αποκάλυψε «ότι οι αποκλίνουσες απόψεις αφορούν ορισμένες κινήσεις τακτικής. Δεν αποκλίνουν από την στρατηγική.» Το ευτυχέστερο δε όλων θα ήταν να μας αποκάλυπτε ταυτόχρονα και ποια είναι αυτή η στρατηγική, ώστε να μπορούμε ανά πάσα στιγμή να εκτιμούμε αν οι κινήσεις τακτικής εμπίπτουν στην στρατηγική ή αποτελούν μπαταριές στον αέρα. Κι αυτό διότι επί 30ετία είχαμε την στρατηγική της «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας» που μετά δεν ξέραμε τι να την κάνουμε. Και τώρα από ακριτομυθίες μαθαίνουμε ότι η στρατηγική είναι αυτή της «ευρωπαϊκής λύσης».
Ο όρος ακούγεται καλά. Σχεδόν όσο καλά ακουγόταν και η «δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία». Μόνο που αυτή τη φορά πρέπει κάποιος να την αποσαφηνίσει. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά μην τυχόν -λέμε τώρα!- μας την προσφέρουν και βγούμε από τα ρούχα μας με τα γνωστά επιχειρήματα «δεν έχει ματαγίνει κράτος σαν κι αυτό». Διότι, εδώ που τα λέμε, ούτε κράτος σαν την προ της εισβολής Κυπριακή Δημοκρατία είχε ματαγίνει. Η δε συνθήκη της Ζυρίχης (αυτή που κάποια στιγμή έδειξε να προτιμά ο νυν Κύπριος πρόεδρος) ήταν τόσο μη-βιώσιμη και μη-λειτουργική ώστε τρία χρόνια μετά την εφαρμογή της ο τότε «εθνάρχης» Μακάριος αποφάσισε την τροποποίησή της σε 13 σημεία. Κάτι που φυσικά οδήγησε στην πρώτη διχοτόμηση της νήσου.
Το ερώτημα λοιπόν είναι τι θα περιλαμβάνει η «ευρωπαϊκή λύση» που τώρα διαφημίζεται. Έχει φτιαχτεί ένα ευχολόγιο από μια οργάνωση η οποία ονομάζεται «Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων συγκληθέν από την επιτροπή για ευρωπαϊκή λύση στην Κύπρο» (με προφανείς δεσμούς με το προεδρικό μέγαρο της Λευκωσίας), αλλά ουδείς του έδωσε σημασία.
Διαβάζουμε δε η κυπριακή Κυβέρνηση έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι νέο σχέδιο για το Κυπριακό, δεν υπάρχει. Σχολιάζοντας την αναφορά της Ελληνίδας υπουργού Εξωτερικών σε σχέδιο για την «Ενωμένη Ευρωπαϊκή Κύπρο», ο κ. Λιλλήκας σημείωσε ότι η κα. Μπακογιάννη «δεν είπε ότι υπάρχει έτοιμο σχέδιο, ούτε ότι ετοιμάζει αυτή τη στιγμή σχέδιο».
Η «ευρωπαϊκή λύση», λοιπόν, χρειάζεται αποσαφήνιση. Διότι καλόν είναι να υπάρχει κοινή στρατηγική, αλλά καλύτερο είναι να την ξέρουν όλοι. Άριστο δε θα ήταν να υπήρχε και κανένα σχέδιο μετά το ηρωικό «όχι» για την Κύπρο.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Athens Voice» στις 29.6.2006
