Η υπόθεση της διαγραφής της ηλεκτρονικής ιστορίας του ΥΠΕΧΩΔΕ έχει δύο γελοίες, μια σοβαρή διάσταση.
Όταν έσκασε το σκάνδαλο «Γουοτεργκέιτ» στις ΗΠΑ, αποκαλύφθηκε ότι ο τότε πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον ηχογραφούσε τις συνομιλίες που είχε με τους συνεργάτες του στο Οβάλ Γραφείο. Οι δικαστικές αρχές ζήτησαν τις μαγνητοταινίες και η πρώτη γραμμή άμυνας του Λευκού Οίκου ήταν πως αυτές εμπεριείχαν προσωπικές συνομιλίες του Προέδρου που αφορούσαν μόνο τον ίδιο. Οι δικαστές νομολόγησαν πως οι συζητήσεις έγιναν σε κρατικό χώρο και με κρατικά μηχανήματα. Aρα ήταν δημόσια περιουσία και ανήκαν στην ιστορία των ΗΠΑ.
Αντίστοιχη ήταν και η νομολογία κατά της κυβέρνησης Ρέιγκαν την εποχή του Ιράν-γκέιτ όταν ο Λευκός Οίκος προσπάθησε να καταστρέψει την εσωτερική ηλεκτρονική αλληλογραφία των στελεχών της κυβέρνησης, προφανώς για να συγκαλύψει το σκάνδαλο. Τα ηλεκτρονικά μηνύματα, απεφάνθησαν οι δικαστές, είναι δημόσια περιουσία και μέρος της ιστορίας των ΗΠΑ. Κανείς δεν μπορούσε να την καταστρέψει.
Αυτές οι δύο νομολογίες μπορούν να αποτελέσουν μπούσουλα της διαχείρισης των ηλεκτρονικών εγγράφων που κάνουν οι δημόσιες υπηρεσίες στην πληροφορική εποχή. Δυστυχώς το πρώτο που βλέπουμε – ακόμη και στο νέο ηλεκτρονικό τοπίο – είναι η γνωστή αυθαιρεσία και κουτοπονηριά των κυβερνώντων.
Το θέμα το έφερε με ερώτησή του στη Βουλή ο κ. Στέφανος Μάνος, ο οποίος έψαξε στο δικτυακό τόπο του ΥΠΕΧΩΔΕ τα δελτία τύπου της εποχής Λαλιώτη και συνάντησε κενό. Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση του ΥΠΕΧΩΔΕ ξεκινά στις 13/11/2001 και ορθώς ο κ. Μάνος ρωτά την κ. Βάσω Παπανδρέου: «Πριν από σας το χάος;»
Η υπόθεση όμως της διαγραφής της ηλεκτρονικής ιστορίας του ΥΠΕΧΩΔΕ έχει δύο γελοίες, μια σοβαρή διάσταση.
Το γελοίον του πράγματος αφορά τις πολιτικάντικες πρακτικές του υπουργείου για να δυσκολέψουν εκείνους που θέλουν να ασκήσουν κριτική στη δραστηριότητα του. Παλιότερα οποιοσδήποτε Πολίτης (και φορολογούμενος, που πληρώνει τον δικτυακό τόπο κάθε υπουργείου) μπορούσε να πληκτρολογήσει www.minenv.gr ώστε να συγκρίνει εξαγγελίες και πεπραγμένα. Με την διαγραφή των αρχείων, η κριτική δυσκολεύει αφάνταστα. Η άλλη γελοιότητα αφορά το γεγονός ότι κάθε νέος υπουργός ΠΑΣΟΚ που αναλαμβάνει ένα τομέα, προσπαθεί να σβήσει (πέραν των συνεργατών) μέχρι και τα ηλεκτρονικά αποτυπώματα του πρώην.
Το σοβαρό της ιστορίας είναι πως όλες οι ηλεκτρονικές ανακοινώσεις της δημόσιας διοίκησης αποτελούν ψήγματα της ιστορίας αυτού του τόπου. Πρέπει να υπάρχουν online εσαεί, είτε βολεύει τους υπουργούς, είτε όχι.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Aπογευματινή» στις 23.5.2002