Χάρη στον κ. Χρυσοχοΐδη, οι εναπομείναντες πυρήνες της «17 Νοέμβρη» απέκτησαν πάλι το κατασχεθέν αρχείο τους, με συμβολικό τίμημα 1,3 ευρώ…
Τη χείριστη υπηρεσία στο έργο των διωκτικών αρχών προσέφερε ο πολιτικός τους προϊστάμενος κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης προσφέροντας το περιεχόμενο των δισκετών που φύλασσαν οι τρομοκράτες και περιείχαν τα ημερολόγια παρακολούθησης υποψηφίων θυμάτων, στόχους για μελλοντικές βομβιστικές επιθέσεις, ή για εκτόξευση ρουκετών. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο νεαρός, όσο και φιλόδοξος, πολιτικός πράττει κάτι τέτοιο. Υπήρξαν και στο παρελθόν πολλές επιλεκτικές (αντι)παροχές πληροφοριών που όμως μπορούν να δικαιολογηθούν ως κοινός τόπος στις σχέσεις πολιτικών – ΜΜΕ.
Η παροχή πληροφοριών από πολιτικούς σε ΜΜΕ αποτελούν ένα παλιό παιγνίδι στο χώρο κι έχουν να κάνουν με βραχύβιες πολιτικές συμμαχίες – «βόηθα με να σε βοηθώ να ανέβω στο βουνό», είτε το βουνό αποτελεί την κυκλοφοριακή άνοδο των εφημερίδων είτε κάποια μελλοντική πρωθυπουργία. Είναι κατανοητό βέβαια το άγχος του υπουργού Δημόσιας Τάξης να χρισθεί δελφίνος πρώτης γραμμής στην μετά Σημίτη εποχή -και γι’ αυτό χρειάζεται συμμαχίες στο χώρο των ΜΜΕ- αλλά δεν είναι καθόλου δικαιολογημένο. Αυτή τη φορά όμως οι διαρροές ξεπερνούν το επίπεδο ενός θεμιτού παιγνιδιού που κάνει ένας πολιτικός με κάποιες εφημερίδες. Κι αυτό γιατί οι, κατά τα άλλα, εύλογες φιλοδοξίες του νεαρού πολιτικού δεν πρέπει να προωθούνται σε βάρος της διαδικασίας απονομής δικαιοσύνης.
Τα δημοσιευθέντα «κείμενα» (ο Θεός να τα κάνει κείμενα – περισσότερο αποτελούν σημειώσεις με μειωτικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς) αποτελούν κατ’ αρχήν μέρος του προανακριτικού υλικού. Στην προηγούμενη «διαρροή» των καταθέσεων υπήρξε άμεση και δικαιολογημένη η αντίδραση της Δικαιοσύνης. Αραγε τώρα θα κινηθεί;
Δεύτερον και κυριότερο. Δεν γνωρίζουμε κατά πόσον ο κ. Χρυσοχοΐδης θέλει να αφήσει δουλειά και στους διαδόχους υπουργούς Δημόσιας Τάξης, αλλά τα αποσπάσματα που έδωσε στη δημοσιότητα αποτελούν ένα πρώτης τάξης κεφάλαιο σε ένα μελλοντικό «Εγχειρίδιο του Καλού Τρομοκράτη». Μέσα διαβάζουμε για παράδειγμα πώς γίνονται οι καλές παρακολουθήσεις, ποιοι ανθρώπινοι στόχοι πρέπει να προσεχθούν, πώς φυλάσσονται οι «δύσκολοι» αξιωματούχοι, ποιο κτίριο «γίνεται» με «καλάθι» (σύμφωνα με την ορολογία της «17 Νοέμβρη» είναι η βόμβα) και ποιο με «μύτη» (ρουκέτα), ποια «αστυνομικά τμήματα παρουσιάζουν ενδιαφέρον» κ.λπ. Αν μάλιστα υπάρχουν ενεργοί πυρήνες της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», τους παρασχέθηκε το παλιό αρχείο της οργάνωσης σχεδόν τσάμπα, με μόλις 1,3 ευρώ! Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να επικαιροποιήσουν τους στόχους και να τοποθετήσουν τα «καλάθια» ή να εκτοξεύσουν όσες «μύτες» τους απέμειναν. Αλλά ακόμη κι αν υποτεθεί ότι ο κ. Κουφοντίνας είναι ό,τι απέμεινε από την παλιά θανατηφόρο μηχανή, υπάρχουν πολλά σαλεμένα μυαλά που θα ζηλώσουν την δόξαν των ματοβαμμένων «επαναστατών». Μπορούν λοιπόν κάλλιστα να κάνουν χρήση της παλιότερης δουλειάς -μην πάει και χαμένη!- που είχαν τα μέλη της «17 Νοέμβρη». Αυτή θα είναι η κληρονομιά τους στο «επαναστατικό» κίνημα με τα κουμπούρια. Στα (Θεός φυλάξοι) μελλοντικά κτυπήματα, λοιπόν, κάποιοι τρομοκράτες θα έχουν συνεργό και πληροφοριοδότη τον νυν υπουργό Δημόσιας Τάξης του ελληνικού κράτους! Αυτό κι αν είναι παγκόσμια πρωτοτυπία!
Το τρίτο που πρέπει να επισημανθεί είναι το δέος με το οποίο ο ελληνικός τύπος αντιμετωπίζει οποιοδήποτε κείμενο έχει γραφεί από χέρι τρομοκράτη. Ούτε τα κείμενα των σημαντικότερων μορφών του ελληνικού πνεύματος δεν συνάντησαν τέτοια ευλάβεια! Κατ’ αρχήν, όποιος αρθρογραφεί στον ελληνικό τύπο έχει πάντα περιορισμό χώρου. Όλες οι προκηρύξεις δημοσιεύονται αυτούσιες, άσχετα αν καταλάμβαναν 3 ή 4 σελίδες (6.690 λέξεις ήταν η προκήρυξη για την δολοφονία του Σόντερς!). Δεύτερον, όλες οι προκηρύξεις πέρασαν ασχολίαστες ως προς την ουσία τους και η μόνη ανάλυση η οποία τούς γινόταν αφορούσε το επιχειρησιακό κομμάτι που αποκάλυπτε η προκήρυξη – πώς κατάφεραν να σκοτώσουν δηλαδή. Ποτέ δεν προηγήθηκε των μακροσκελών κειμένων ένας έστω απαξιωτικός χαρακτηρισμός, άσχετα αν τα συγκεκριμένα παραληρήματα δολοφονούσαν για δεύτερη φορά τα θύματά τους. Τρίτον, οι σεξιστικοί χαρακτηρισμοί που εμπεριέχονται στις δημοσιευθείσες σημειώσεις των τρομοκρατών δεν υπήρχε περίπτωση να δημοσιευθούν, ακόμη κι αν εμπεριείχοντο σε κείμενο του … Ανδρέα Εμπειρίκου. Στην περίπτωση των τρομοκρατών διατηρήθηκαν με περισσή ευλάβεια. Είναι εκπληκτικό, αλλά σε κείμενα που έχουν σφραγισμένο το κόκκινο αστέρι οι δημοσιογράφοι αυτοκαταργούνται.
Η εξάρθρωση μιας τρομοκρατικής οργάνωσης είναι πρωτόφαντη εμπειρία για την ελληνική δημοσιογραφία. Οι ατυχίες στην κάλυψή της είναι υπό το συγκεκριμένο πρίσμα δικαιολογημένες. Έτσι κι αλλιώς η καθοδήγηση του συνδικαλιστικού οργάνου που έπρεπε να επιβλέπει τα δεοντολογικά θέματα ήταν ένα γενικό ευχολόγιο και ουδέποτε προχώρησε σε επί της ουσίας συζήτηση για το θέμα. Αυτό όμως που δεν δικαιολογείται επ’ ουδενί είναι η στάση του υπουργού Δημόσιας Τάξης, ο οποίος όσο σοβαρό προφίλ παρουσιάζει στο προσκήνιο, τόσο το αμαυρώνει με τις διαρροές στο παρασκήνιο…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 5.8.2002
