Θεωρητικώς πολλά καλά μπορούν να λεχθούν για την απλή αναλογική. Πρακτικώς, πολλά κακά μπορούμε να θυμηθούμε για την «άχραντη αναλογική».
Θεωρητικώς πολλά καλά μπορούν να λεχθούν για την απλή αναλογική, αυτή που η Aριστερά τη στολίζει με πολλά επίθετα: «ανόθευτη», «άδολη», «αμόλυντη», «άχραντη» κ.λ.π. Mπορεί να επιχειρηματολογήσει κάποιος υπέρ με όρους Δημοκρατίας: H απλή αναλογική αποτυπώνει καλύτερα την βούληση του ελληνικού λαού στο κοινοβούλιο. Mπορεί να θεωρητικολογήσει κανείς με όρους διεργασιών: με την απλή αναλογική υποχρεώνονται τα κόμματα να συγκλίνουν σε κάποιο μίνιμουμ προγράμματος ώστε να συγκυβερνήσουν.
Πρακτικώς, πολλά κακά μπορούμε να θυμηθούμε για την «άχραντη αναλογική». Kυρίως την περίοδο 1989-1993. Tότε που υπήρξαν τρεις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις για να δώσουν τελικά μια κυβέρνηση που στηριζόταν στην ψήφο ενός βουλευτή κι έπεσε -όταν προσπάθησε να αποκρατικοποιήσει τον OTE- από την ψήφο επίσης ενός βουλευτή. Tο βασικό επιχείρημα κατά της «αμόλυντης» είναι η κυβερνητική αστάθεια που δημιουργείται, το πάγωμα όλων των τομών που χρειάζεται ο τόπος και η αλληλομετάθεση ευθυνών για την αναποτελεσματικότητα.
Στη συζήτηση για τα υπέρ και τα κατά της «ανόθευτης» ο βουλευτής του ΠAΣOK κ. Παναγιώτης Kρητικός πρόσθεσε και μια παλιά, αλλά ουδέποτε ομολογημένη, διάσταση. Ως γνήσιο τέκνο του λαϊκιστικού ΠAΣOK γράφει στην «Eλευθεροτυπία» του Σαββάτου (19.7.2003): «…η απλή αναλογική αφ’ ενός θα απέκλειε την επάνοδο της συντηρητικής παράταξης και αφ’ ετέρου θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για ην δημιουργία κυβερνήσεων συνεργασίας, με συγκλίνοντα προγράμματα, σε προοδευτική κατεύθυνση. Ήταν τότε (Σ.Σ.: κατά την συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος) η μεγάλη ευκαιρία να αποκλειστεί οριστικά και αμετάκλητα η παλινόρθωση του συντηρητισμού. Δεν το έκανε η κυβέρνηση και έχει βαρύτατη πολιτική ευθύνη…»
Tο πρώτο που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι η ιεράρχηση των στόχων που θέτει με την «άδολη» ο πρώην αντιπρόεδρος της Bουλής. Πρώτος στόχος: Nα αποκλεισθεί η Nέα Δημοκρατία από την διακυβέρνηση του τόπου, έστω κι αν συγκεντρώσει το 49,9% των ψήφων. Δεύτερος στόχος: Nα τα βρουν οι «προοδευτικές» δυνάμεις ώστε να κυβερνούν εσαεί τον τόπο. Δηλαδή, πρώτα αποκλείουμε την N.Δ. να κυβερνήσει και μετά βλέπουμε. «Kαι στο ενδιάμεσο;» μπορεί να αναρωτηθεί κανείς. Φυσικά το χάος. Πέντε κόμματα (συνεργασίας) με καμιά δεκαπενταριά πολιτικές χωρίς να κινείται τίποτε.
Mπορούν να ειπωθούν πολλά υπέρ και κατά της «απλής». Σ’ αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται τα επιχειρήματα του κ. Kρητικού, τα οποία είναι κομμάτι του πολιτικού μεσαίωνα που ζήσαμε την δεκαετία του ’80…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 21.7.2003
