Το ασφαλιστικό δεν θα το ανοίξει η Νέα Δημοκρατία. Είναι διαρκώς ανοιχτό. Σαν πληγή χαίνουσα.
Το αστείο είναι ότι το οικονομικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας εμπεριέχει πολλές ορθές φιλελεύθερες προτάσεις. Αυτές, φυσικά, δεν θα συζητηθούν επί της ουσίας. Ο επικοινωνιακός ορυμαγδός δεν αφήνει περιθώρια για ουσιαστική συζήτηση. Όπως στην περίπτωση Πάχτα η επιφανειακή ανάγνωση της συγκυρίας δεν θα αφήσει να τεθούν τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Όπως στο προηγούμενο επικοινωνιακό αυτογκόλ του ΠΑΣΟΚ δεν μάθαμε τι πρέπει να γίνει με τις τουριστικές επενδύσεις, έτσι δεν θα μάθουμε και τώρα πως θα σωθεί το ασφαλιστικό σύστημα. Γιατί, κακά τα ψέματα: το ασφαλιστικό δεν θα το ανοίξει η Νέα Δημοκρατία. Είναι διαρκώς ανοιχτό. Σαν πληγή χαίνουσα. Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό. Πως κλείνει η πληγή. Με καυτηριασμό που πρότεινε ο νόμος Σιούφα την περίοδο 1990-1993 ή σιγά-σιγά και με κόστος όπως επιχειρεί χρόνια τώρα το ΠΑΣΟΚ. Η πρώτη λύση έχει κοινωνικό κόστος τελευταία λύση έχει υπαρκτό οικονομικό κόστος που πληρώνει δια του προϋπολογισμού κάθε Έλληνας. Καταστροφικό οικονομικό κόστος, το οποίο όμως δεν γνωρίζει κανείς. Aσχετα αν το πληρώνουμε όλοι μας.
Η πρώτη λύση θα είχε περιορισμένο κοινωνικό κόστος αν είχε εξηγηθεί στον ελληνικό λαό το μέγεθος του προβλήματος. Όχι κατά την διάρκεια εξαγγελίας ενός προγράμματος, αλλά διαχρονικά. Η φιλελεύθερη επιλογή είναι συκοφαντημένη σ’ αυτή τη χώρα και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας δεν την υπερασπίστηκαν όπως όφειλαν χρόνια τώρα. Αντιθέτως. Η κριτική τους προς το ΠΑΣΟΚ -για τα δειλά φιλελεύθερα μέτρα που πήρε- τις περισσότερες φορές ήταν από Αριστερά! Δεν μπορείς να μιλάς επί οκτώ χρόνια για «συντάξεις πείνας» και κατόπιν να έχεις ως πλατφόρμα επίλυσης του ασφαλιστικού την τριετία 1990-1993. Δεν είναι δυνατόν να ποινικοποιείται στη σκέψη του μέσου ψηφοφόρου κάθε ιδιωτικοποίηση και κατόπιν να προτείνονται αποκρατικοποιήσεις. Δεν μπορεί να σέρνονται επί δεκαετίες οι αριστερές αντιλήψεις, να εμποτίζεται η σκέψη του έλληνα πολίτη με το δόγμα ότι κάθε επιχειρηματική κίνηση είναι εξ ορισμού ύποπτη και κατόπιν να προσπαθήσεις να ενισχύσεις την επιχειρηματικότητα. Δεν μπορείς να μιλάς Αριστερά και να θες να κυβερνήσεις φιλελεύθερα. Γιατί όπως έλεγε και ο προσφιλής σε όλους μας κ. Χαρίλαος Φλωράκης «όταν ουρείς στη θάλασσα, το βρίσκεις στο αλάτι».
Το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι καθ’ ολοκληρίαν κακό. Έχει πολλά θετικά στοιχεία. Είναι όμως υπονομευμένο εκ των προτέρων. Δυστυχώς σε πολλά και από τον πρότερο ιδεολογικό λόγο των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Δυστυχώς πολλοί βολεύτηκαν με τις Αριστερές ιδεοληψίες που είναι κυρίαρχες στη χώρα, τις αναπαρήγαγαν δεν τις πολέμησαν και ξαφνικά βρέθηκαν αντιμέτωπες μ’ αυτές. Ξέχασαν τον αφορισμό του Τζορτζ Όργουελ: «Η πραγματική διαίρεση δεν είναι ανάμεσα σε συντηρητικούς και επαναστάτες, αλλά ανάμεσα σε οπαδούς του αυταρχισμού και της ελευθερίας». Η ελληνική κοινωνία εθίστηκε στον κρατισμό και την συνεπαγόμενη ανελευθερία και ουδείς από το πολιτικό σκηνικό τόλμησε να την συγκρουσθεί μετωπικά.
Το πρόβλημα είναι ότι και απ’ αυτή τη συζήτηση ο ελληνικός λαός θα μείνει στις εντυπώσεις. Δεν θα μπει στην ουσία των πραγματικών προβλημάτων. Κάτω από την επιφάνεια για τα όρια συνταξιοδότησης, και τα πεύκα του Πόρτο Καράς υπάρχουν σημαντικά προβλήματα ελευθερίας. Αυτό το πολιτικό σύστημα φοβάται την ελευθερία των πολιτικών υποκειμένων του. Τα πολιτικά υποκείμενα παρέχουν έναντι ελάχιστης ασφάλειας την ελευθερία τους. Η ιδεολογική σύγκρουση για την ελευθερία δεν έγινε ακόμη και γι’ αυτό ζούμε τα σημερινά φαινόμενα. Και μαζί τους ζούμε τα αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας. Τα οποία κανείς δεν τα βλέπει και φυσικά δεν τα αντιμετωπίζει.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 5.2.2004
