Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) εξέδωσε την πέμπτη (!) κατά σειρά καταδίκη της χώρας μας για την παραβίαση της ελευθερίας έκφρασης των δημοσιογράφων
Υπάρχει μόνο ένας τομέας στον οποίο η Ελλάδα «διαπρέπει» στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, εξίσου με τα θέματα του περιβάλλοντος. Αυτός αφορά την ελευθερία του λόγου. Την περασμένη εβδομάδα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) εξέδωσε την πέμπτη (!) κατά σειρά καταδίκη της χώρας μας για την παραβίαση της ελευθερίας έκφρασης των δημοσιογράφων. Το λυπηρό είναι ότι όλες οι παραβιάσεις ενός από τα σημαντικότερα δικαιώματα του ανθρώπου έχουν την δικαστική βούλα. Και οι πέντε υποθέσεις είτε τελεσιδίκησαν είτε δεν εξετάσθηκαν (για τυπικούς λόγους) από τον Αρειο Πάγο.
Ομόφωνα λοιπόν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (ΕΔΔΑ) δικαίωσε και τον δημοσιογράφο κ. Μανώλη Βασιλάκη για τους οξείς (πράγματι) χαρακτηρισμούς που εξαπέλυσε κατά μιας εθνικιστικής οργάνωσης την περίοδο του σκανδάλου Οτσαλάν. Να θυμίσουμε ότι το 1999 ο κ. Βασιλάκης μιλώντας σε εκπομπή του Νικήτα Λιοναράκη, καταφέρθηκε κατά του «Δικτύου 21», μέλη του οποίου είχαν αναμειχθεί στη θλιβερή για τη χώρα μας υπόθεση. Χρησιμοποιώντας τον τυποκτόνο νόμο, μέλη της οργάνωσης κατέθεσαν 21 αγωγές για τις ίδιες εκφράσεις! Οχι μόνο κατά του κ. Βασιλάκη ο οποίος μιλούσε, αλλά και κατά του Ν. Λιονάράκη που τον άκουγε! Το δυστύχημα είναι ότι η ελληνική Δικαιοσύνη και στις τρεις βαθμίδες δεν στάθηκε στο ύψος της. Αντί να προστατεύσει την ελευθερία του λόγου, επιδίκασε εξοντωτικές αποζημιώσεις. Το χειρότερο όλων είναι ότι παρά το γεγονός ότι όλες οι αγωγές ήταν πανομοιότυπες δεν δέχθηκε να τις εκδικάσει από κοινού, αλλά μεγιστοποίησε την οκταετή ταλαιπωρία των δύο δημοσιογράφων τρέχοντάς τους κάθε λίγο και λιγάκι στα δικαστήρια.
Ο Νικήτας Λιονάρακης δικαιώθηκε στο Στρασβούργο λίγο πριν από τον θάνατό του. Ο κ. Βασιλάκης την περασμένη εβδομάδα. Στην απόφαση, το ΕΔΔΑ έκρινε ότι τα σχόλια για υποθέσεις δημοσίου ενδιαφέροντος, όσο δριμεία ή καυστικά και να είναι, προστατεύονται από την ελευθερία της έκφρασης. Πολύ περισσότερο μάλιστα που η υπόθεση Οτσαλάν είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των μέσων και «οι επίδικοι χαρακτηρισμοί εγγράφονταν στα συμφραζόμενα μιας συζήτησης με έντονο δημόσιο ενδιαφέρον». Το ΕΔΔΑ θεωρεί ότι οι όροι «παρακράτος» και «νευροπαθείς ψευτοπατριώτες» είναι «αξιολογικές κρίσεις». «Ακόμα περισσότερο, αφού ο Μανώλης Βασιλάκης ανέφερε ρητά ότι οι όροι (αυτοί) είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί από έναν άλλο δημοσιογράφο (Βλάσση Γαβριηλίδη), ο οποίος το 1894 χαρακτήρισε έτσι τους οπαδούς της Μεγάλης Ιδέας. (…) Οι επίδικοι χαρακτηρισμοί δεν στερούνταν ολοκληρωτικά πραγματικής βάσης. Αντιθέτως, ο Φ.[αήλος] Κ.[ρανιδιώτης] (σ.σ.: εις εκ των εναγόντων και ηγετικό στέλεχος του «Δικτύου 21») είχε συναντήσει τον κ. Οτσαλάν κατά την παραμονή του στην Κένυα για να του παραδώσει μηνύματα και έγγραφα και (…) είχε δώσει πολλές συνεντεύξεις για το θέμα αυτό».
Το χειρότερο όμως για την ελληνική Δικαιοσύνη είναι η απορία που καταγράφει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στην απόφασή του. «προκαλεί έκπληξη» το γεγονός ότι τα ελληνικά δικαστήρια δεν ξεχωρίζουν μεταξύ «γεγονότων» και «αξιολογικών κρίσεων», αλλά εξετάζουν κατά πόσο οι λέξεις μπορούν να επιφέρουν προσβολή στη προσωπικότητα κάποιου χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους το γενικότερο πλαίσιο μέσα στις οποίες εκφράζονται.
Υπάρχει κάποια απάντηση γι’ αυτό;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 8.2.2008