Ο κόσμος άλλαξε, τα προβλήματα άλλαξαν και γι’ αυτό είναι επόμενο ν’ αλλάξει και ο ρόλος της ηγεσίας, διαπιστώνει ο Μίμης Ανδρουλάκης στο νέο του βιβλίο «Ζητούνται αλχημιστές».
Ο τίτλος του νέου βιβλίου που κυκλοφορεί αύριο ο κ. Μίμης Ανδρουλάκης είναι παραπλανητικός. Δεν αναζητεί αλχημιστές το πάλαι ποτέ τρομερό παιδί της κομμουνιστής Αριστεράς και νυν ένας από τους επιφανείς αναζητητές της σύγκλισης των φιλελεύθερων και σοσιαλιστικών ιδεών. Ούτε προσφέρει το μυστικό αυτού που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν leadership. Στο σπιρτόζικο διάλογο που κάνει με τον εαυτό του απορρίπτει την πλαστή ανάγκη ηγεσίας που δημιουργούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο.
«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη», γράφει στο «Ζητούνται αλχημιστές. Ένας διάλογος ανοιχτό γράμμα στους άγνωστους ηγέτες της ανερχόμενης γενιάς» (εκδόσεις «Καστανιώτη», 2005). «Το φάντασμα μιας απουσίας. Απουσία ηγεσίας… Οι μεγάλες κρίσεις, οι μεγάλες ανάγκες, τα μεγάλα γεγονότα γεννούν τους μεγάλους ηγέτες…» Όμως «η αναμονή του “ερχόμενου” ηγέτη-λυτρωτή πληρώθηκε ακριβά κάμποσες φορές από τους λαούς στον αιώνα που πέρασε».
Στις 460 σελίδες του βιβλίου του ο Μίμης Ανδρουλάκης αναλύει διάφορα στιλ ηγεσίας που εμφανίστηκαν στην ιστορία, παρουσιάζει ηγέτες που σημάδεψαν την ιστορία και ανθρώπους που δεν υπήρξαν ηγέτες, αλλά πάλι σημάδεψαν την ιστορία. Μέσα από αυτά τα πορτρέτα, που πολλές φορές συνδυάζονται με τη μυθολογία και τη λογοτεχνία προκύπτουν όλα τα μεγάλα προβλήματα του καιρού μας. Από το μέλλον της Ευρώπης (όπου άπαντες διαπιστώνουν έλλειμμα ηγεσίας) μέχρι το ρόλο της υπερδύναμης (που εκλήθη να διαλέξει μεταξύ ενός ανίκανου κι ενός ασυνάρτητου) μέχρι τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος ως απρόθυμος Ορέστης δεν έχει την ολέθρια αποφασιστικότητα του Aμλετ…
Το βιβλίο έχει τη λεπτομέρεια του γραπτού λόγου (με εκτενείς βιβλιογραφικές αναφορές) αλλά και την αμεσότητα του προφορικού. Γι’ αυτό διαβάζεται μονορούφι, αλλά μένει και στη βιβλιοθήκη για μελλοντικές αναφορές…
«Πού είναι οι ηγέτες;» ρωτά όλος ο κόσμος. «Στα νεκροταφεία», απαντά ο συγγραφέας.
«Γιατί δεν έχουμε σήμερα Ντοστογιέφσκι, Καζαντζάκη, Σεφέρη;» τον ρώτησε μια κυρία. «Γιατί δεν τους χρειαζόμαστε», την αφόπλισε ο Μίμης…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 27.11.2005
