Η ελαστικοποίηση του ωραρίου είναι αναγκαία. Τους υπαρκτούς κινδύνους από αυτή την τομή πρέπει να τους ελαχιστοποιήσει το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα, αντί να ζητεί πάγωμα της κοινωνίας, προκειμένου να μη δημιουργηθούν αυτοί οι κίνδυνοι…
Έχει δίκιο ο πρόεδρος της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ), Χρήστος Πολυζωγόπουλος, και οι άλλοι συνδικαλιστές που πήραν τις ρούγες και επισημαίνουν από ραδιοφώνου εις ραδιόφωνον τους κινδύνους από την απελευθέρωση του ωραρίου. Δεν αστειεύομαι! Οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί. Πάντοτε, σε κάθε αλλαγή κάποιοι επωφελούνται της αναμπουμπούλας για να βελτιστοποιήσουν παρανόμως και παρατύπως τη θέση τους. Εξάλλου, αυτή η χώρα διακρίνεται για τους μικρομεσαίους ατσίδες της, εκείνους που θεωρούν επιχειρηματικότητα να κλέβουν στο ζύγι ή στο ωράριο, να ρυπαίνουν ή να κρύβουν έσοδα από την εφορία. Και ο καπιταλισμός στην Ελλάδα εν πολλοίς αεριτζίδικος είναι…
Είναι πραγματικός, λοιπόν, ο κίνδυνος που επισημαίνουν οι συνδικαλιστές, ότι πολλοί εργοδότες μπορεί να μην τηρήσουν τα συμπεφωνημένα και τα νόμιμα. Μπορεί πραγματικά η ελαστικοποίηση των ωρών εργασίας να αποβεί σε βάρος πολλών εργαζομένων. Ανέφερε ένα παράδειγμα χθες ο κ. Πολυζωγόπουλος σε ραδιοφωνικό σταθμό, κι αυτό το παράδειγμα είναι ένας μόνον τρόπος κλοπής ωρών εργασίας από τους εργαζομένους. Με το νέο εργασιακό πλαίσιο προβλέπεται μετάθεση των υπερωριών. Προκειμένου να γίνει πιο ευέλικτη μια επιχείρηση κι ανάλογα με τις παραγγελίες που έχει μπορεί να ζητήσει σήμερα τους εργαζόμενους να δουλέψουν δύο ώρες παραπάνω. Σύμφωνα με το σχέδιο ελαστικοποίησης, η επιχείρηση οφείλει να αποδώσει το «χρέος» της την επόμενη μέρα ή στο τέλος του μήνα, ή με μία αργία περισσότερο. «Τι μας εξασφαλίζει», ρώτησε ρητορικά ο κ. Πολυζωγόπουλος, «ότι οι επιχειρηματίες θα τηρήσουν τα συμπεφωνηθέντα και δεν θα εκβιάσουν τους εργαζομένους ώστε να δουλέψουν και τις ώρες που τους χρωστά ο εργοδότης;»
Η απάντηση βέβαια είναι απλή, μόνον που ο κ. Πολυζωγόπουλος και οι συν αυτώ εθίσθηκαν στον κρατικοδίαιτο και κρατικόστροφο συνδικαλισμό και δεν συζητούν καν το ζήτημα. Η προστασία των εργαζομένων απέναντι σε εκβιασμούς και καταχρήσεις των εργοδοτών επαφίεται καταρχήν στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ο ίδιος ο κ. Πολυζωγόπουλος και η πολυπληθής παρέα των συνδικαλιστών που έχουμε σ’ αυτή τη χώρα (εξόδοις κυρίως του δημοσίου κορβανά) πρέπει «να εξασφαλίσουν ότι οι επιχειρηματίες θα τηρήσουν τα συμπεφωνηθέντα και δεν θα εκβιάζουν τους εργαζομένους για να δουλέψουν και τις ώρες που τους χρωστάνε». Δεν είναι εύκολη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει. Και αρμοδιότεροι όλων είναι οι στρατιές των συνδικαλιστών που απέκτησε αυτή η χώρα ελέω του εργατικού νόμου του κ. Απόστολου Κακλαμάνη στις ηρωικές εποχές της πρώτης διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Οι συνδικαλιστές όμως προτάσσουν τη σε βάρος της εθνικής οικονομίας διαιώνιση του σημερινού δημοσιοϋπαλληλικού ωραρίου. Έτσι, όμως, επί της ουσίας, μας λένε: «Εμείς ή δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε τη δουλειά που κοινωνικά μας ανετέθη. Γι’ αυτό παγώστε την οικονομία και την κοινωνία, προκειμένου να μην καταστρατηγηθούν (πιθανώς) τα δικαιώματα των εργαζομένων». Με άλλα λόγια, αντί το συνδικαλιστικό κίνημα να κοιτά μπροστά, να δημιουργεί διαρκώς τις προϋποθέσεις εξασφάλισης των εργαζομένων στο νέο και εξαιρετικά αναγκαίο για τη χώρα τοπίο, κοιτά πίσω και σε λίγο μπορεί να ακούσουμε πόσο ωραία ήταν η προβιομηχανική κοινωνία, όταν δεν υπήρχε ωράριο και συνεπώς ούτε κίνδυνος καταστρατήγησής του.
Οι κίνδυνοι σε κάθε τομή, που έτσι κι αλλιώς πρέπει να κάνει αυτή η χώρα, είναι υπαρκτοί. Ξεκινούν από το να «λαδωθεί» ένα κυβερνητικό στέλεχος κατά τη διαδικασία μιας αποκρατικοποίησης, μέχρι να κλέψουν κάποιοι τους εργαζομένους στο ζύγι των υπερωριών και μέχρι να κλείσουν μερικά από τα εκατομμύρια μικρομάγαζα της χώρας αν ποτέ απελευθερωθεί το ωράριο. Μόνο που οι κοινωνίες προχωρούν μπροστά όταν ρισκάρουν υπολογισμένα και αλλάζουν. Προσδιορίζουν τις δυσκολίες από τις αλλαγές και προετοιμάζονται γι’ αυτές. Δεν χρησιμοποιούν τους κινδύνους ως σκιάχτρο ενάντια σε κάθε αλλαγή. Ούτε ζητούν να παγώσει ολόκληρη η κοινωνία, επειδή πιθανώς υπάρχει ο κίνδυνος να έχουν οι αλλαγές ανεπιθύμητες παρενέργειες. Αυτή η στάση λέγεται συντηρητισμός.
Κάποτε ο Ουίστον Τσόρτσιλ είχε πει πως «ο απαισιόδοξος βλέπει δυσκολίες σε κάθε ευκαιρία και ο αισιόδοξος βλέπει ευκαιρίες σε κάθε δυσκολία». Οι συνδικαλιστές μας σε ποια κατηγορία κατατάσσονται;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 21.4.2005
