Μία επαναστατική κουβέντα έπρεπε να πει ο κ. Σημίτης στους κομισάριους που τον άκουγαν: «Κύριοι, απολύεστε. Ζείτε σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας και ενάντια σε όσα αυτή επιζητεί».
Αμαρτία εξομολογουμένη: Μου άρεσε η ομιλία του κ. Κώστα Σημίτη στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του. Ήταν επί του θέματος και περιέγραψε τα προβλήματα θαυμάσια. Ειδικά εκείνη η αποστροφή του λόγου του: «Αυτή είναι η ελληνική κοινωνία». Ναι, Αυτή είναι η κοινωνία μας! Μια ομάδα εννιά εκατομμυρίων ανθρώπων που στενάζει υπό τα δεσμά των συντεχνιών, μια κοινωνία που έχει δύο υπερπολυτελή νοσοκομεία έτοιμα, αλλά δεν λειτουργούν διότι έτσι προστάζουν γιατροί και καθηγητάδες.
Ήταν καλή η ομιλία του. Τόσο, που θα μπορούσε να γίνει και άρθρο στην «Απογευματινή». Μόνο που οι ομιλίες των πρωθυπουργών δεν είναι άρθρα. Τα άρθρα επισημαίνουν προβλήματα. Οι κυβερνήσεις τα λύνουν…
Έτσι, ενώ η ομιλία του πρωθυπουργού προχώρησε στη διάγνωση των κακοδαιμονιών δεν μας είπε τίποτε περί της θεραπείας των. Δεν μας είπε, για παράδειγμα, τι θα κάνει ώστε να λειτουργήσουν τα δύο νοσοκομεία. Αρκέσθηκε να μας πει ότι δεν λειτουργούν.
Η ομιλία του θα ήταν άρτια αν γινόταν το 1995. Τα ίδια προβλήματα υπήρχαν, οι ίδιες συντεχνίες σκότωναν κάθε πρωτοβουλία στον τόπο (παρεμπιπτόντως: πάλι τα νοσοκομεία δεν λειτουργούσαν), και η κοινωνία τα ίδια αιτήματα είχε. Να λειτουργήσει εύρυθμα. Να απελευθερωθεί απ’ όλους τους μανδαρίνους που δεν της επιτρέπουν ν’ ανασάνει.
Το 2003, όμως, δεν αρκεί η διάγνωση των προβλημάτων. Ούτε καν η περιγραφή της λύσης των. Για τα προβλήματα του 1995, το μόνο που συγχωρείται σε μια ομιλία πρωθυπουργού σήμερα είναι η περιγραφή των αγώνων που έδωσε για να λύσει τα προβλήματα. Έστω κι αν η περιγραφή είναι αυτάρεσκη διαδικασία…
Υποψιάζομαι, όμως, πως η ομιλία δεν απευθυνόταν στους πολίτες. Αυτοί ξέρουν τα προβλήματα. Τα ζουν καθημερινά. Τα ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά. Μάλλον τα αυτιά των παρισταμένων στόχευε, όλα εκείνα τα κρατικοδίαιτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τους κομισάριους οι οποίοι είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης των.
Ένας επί οκταετία πρωθυπουργός δεν μένει στη διαπίστωση των προβλημάτων. Ούτε παρακαλεί τα στελέχη του να αλλάξουν νοοτροπία. Καρατομεί όσους δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών και της κοινωνίας. Μία επαναστατική κουβέντα έπρεπε να πει ο κ. Σημίτης. Τουλάχιστον στο 70% των κομισάριων που τον άκουγαν κατά την διάρκεια της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής. «Κύριοι, απολύεστε. Ζείτε σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας και ενάντια σε όσα αυτή επιζητεί. Είστε λίγοι και γι’ αυτό απολύεστε.». Δεν τόλμησε όμως. Για μια ακόμη φορά…
Ήταν καλή η ομιλία του πρωθυπουργού. Πάσχουμε μαζί του για τα χάλια της δημόσιας διοίκησης, για τις ελλείψεις του ΕΣΥ, για την άπνοια επενδύσεων στην οικονομία, για τις κακές δημόσιες συγκοινωνίες, για την έλλειψη εθνικών οδών, για όλα όσα ταλανίζουν τη χώρα. Πραγματικά συμπάσχουμε για τα προβλήματα. Μόνο που πρέπει να βρούμε και κάποιον να μας τα λύσει…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 1.6.2003
