Σ’ όλο τον κόσμο η βία -έστω ως «μαμή της ιστορίας» ή ως αρωγός του δόγματος- δημιούργησε αποτροπιασμό και κοινωνικά ανακλαστικά. Παντού βρέθηκαν φωτεινά μυαλά να κραυγάσουν «ως εδώ». Μόνο στην Ελλάδα υπήρξε τόση σιωπή…
Το πρόβλημα δεν είναι δέκα άντε είκοσι πιστολάδες. Σε όλες τις κοινωνίες όλου του κόσμου υπάρχουν οι παλαβοί που θαρρούν πως με σφαίρες και με αίμα μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία. Σε όλα τα κράτη υπάρχουν άνθρωποι άρρωστοι που βλέπουν το κουμπούρι ως προέκταση του ανδρισμού τους. Ακόμη και στην αυστηρή ηθική της Ιαπωνίας βρέθηκε ένας διαταραγμένος άνθρωπος που έβλεπε τους ανθρώπους να πεθαίνουν στο μετρό Τόκιο με έκδηλη ευχαρίστηση γιατί αυτό ήταν το θέλημα ενός Κυρίου τον οποίο είχε πλάσει ο νους του. Σε όλες τις χώρες του κόσμου βρέθηκαν μυαλά σε κατάσταση πλάνης κι έκριναν πως η «βία είναι η μαμή της ιστορίας». Το ίδιο συνέβη κι εδώ. Με μια μεγάλη όμως διαφορά…
Σ’ όλο τον κόσμο η βία -έστω ως «μαμή της ιστορίας» ή ως αρωγός του δόγματος- δημιούργησε αποτροπιασμό και κοινωνικά ανακλαστικά. Παντού βρέθηκαν φωτεινά μυαλά να κραυγάσουν «ως εδώ». Παντού η μεγάλη πλειοψηφία των γνωμηγητόρων διανοούμενων αρνήθηκε να δώσει θεωρητική κάλυψη στο αίμα. Σε κάθε γωνιά της υφηλίου αν δημοσιευόταν στη μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδα το «αν δεν τερματισθεί η αδικία εις βάρος του Ελληνισμού, είναι απίθανο να μην υπάρξουν, αργά ή γρήγορα, Έλληνες (Ελλαδίτες, Κύπριοι ή απόδημοι) που να οργανώσουν επιθέσεις πολύ πιο αιματηρές από εκείνες της “17 Νοέμβρη”» (Θ. Στοφορόπουλος Εφημερίδα «Τα Νέα» , 4-10-2001) θα υπήρχε μια ομόθυμη αντίδραση. Μόνο στην Ελλάδα υπήρξε τόση σιωπή…
Αυτή η σιωπή είναι παράδοξη σε μια χώρα που ευαισθητοποιήθηκε κι έκανε εκστρατείες για τις δολοφονίες ανθρώπων στην Τουρκία μέχρι στη Νικαράγουα. Είναι παράδοξο για το γεγονός ότι κανείς δεν βρέθηκε να γράψει μια ωδή στο νεκρό μεροκαματιάρη Ρουσσέτη, αλλά γράφτηκε «Ωδή στον Χρήστο Τσουτσουβή». Είναι παράδοξο το γεγονός ότι κάποιοι αγωνίζονται για βατράχια που ζουν σε κάποιους βιότοπους κι αποκαλούν «ένοπλους», αλλά πάντως «συντρόφους» τα μέλη της συμμορίας «Ξηρός και ΣΙΑ Ο.Ε.» Είναι παράδοξη αυτή η αναλγησία κάποιων της Αριστεράς απέναντι στο αίμα και η ευαισθησία τους μην τυχόν και πει κανείς κακή κουβέντα για τον αντιδικτατορικό αγώνα.
Είναι περίεργη αυτή η επιλεκτική ευαισθησία που κάποια στιγμή μπήκε σε μπακάλικους λογαριασμούς νεκρών. Είναι περίεργη μα πρέπει να εξετασθεί σε βάθος. Και τώρα έφτασε η στιγμή…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 26.2.2002
