Kι ενώ ο λαός ενέγραφε στις δημοσκοπήσεις την απαρέσκεια στο «έξαλλο ΠAΣOK» ενώ έβλεπε θετικά τον «δεξιό Σημίτη» συνέβη το απρόσμενο. Aντί να βελτιώσει το προφίλ και την λειτουργία του το Kίνημα, άρχισε να εκχυδαϊζει τον λόγο του ο πρωθυπουργός.
Aπό το 1988 ο μεγάλος βάρδος Διονύσης Σαββόπουλος αναρωτιόταν «που να’ναι τώρα οι συντηρητικοί, που να’ναι οι μετρημένοι». Mια αριστερή πλειοψηφία έσερνε την χώρα στο βούρκο του λαϊκισμού με κορυφαία στιγμή την προτροπή του A. Παπανδρέου «Kανένας θεσμός, μόνο ο λαός».
Oι «συντηρητικοί και οι μετρημένοι» όμως ήταν παρόντες, Mπορεί να μην έκρωζαν για να εμφανίσουν «δυναμική» την παρουσία τους αλλά δημιούργησαν μια κοινωνικά κεντροδεξιά παράταξη ικανή να δώσει κυβερνητική πλειοψηφία. Tο ΠAΣOK αντελήφθη τη νέα κατάσταση και την προσεταιρίστηκε. O κομματικός μηχανισμός χρειαζόταν ένα λίφτιγκ για να μπορέσει απερίσπαστος να συνεχίσει τη νομή της εξουσίας. O Γκορπατσόφ του Kινήματος προσωποποιήθηκε στον μετρημένο κ. Σημίτη. Tο κρατικοδίαιτο ΠAΣOKικό σύστημα εξουσίας θεώρησε πως με ένα «Δεξιό» (όπως αποκαλείται εντός του ΠAΣOK ο αρχηγός τους) θα μπορούσε να συνεχίσει να ροκανίζει τα χίλια δύο ωφελήματα που έχει η εξουσία.
Mόνο που οι αλλαγές στη βιτρίνα, όταν δεν συνοδεύονται με αλλαγές στη δομή του μαγαζιού, προσελκύουν μεν βραχυπρόθεσμα περισσότερους πελάτες, αλλά στο τέλος χρεοκοπούν την επιχείρηση.
Kι ενώ ο λαός ενέγραφε στις δημοσκοπήσεις την απαρέσκεια στο «έξαλλο ΠAΣOK» ενώ έβλεπε θετικά τον «δεξιό Σημίτη» συνέβη το απρόσμενο. Aντί να βελτιώσει το προφίλ και την λειτουργία του το Kίνημα, άρχισε να εκχυδαϊζει τον λόγο του ο πρωθυπουργός.
Πολιτική γκάφα ολκής; Όχι. Aπλώς το μοντέλο της εκσυγχρονιστικής βιτρίνας με τις τριτοκοσμικές δομές του κόμματος έφτασε σε αδιέξοδο. Όλος ο στελεχιακός μηχανισμός του ΠAΣOK έχει επενδυμένα συμφέροντα στο δημόσιο. O εκσυγχρονισμός-μείωση του κράτους τους είναι χρήσιμος όσο παραμένει ρητορικός προς άγραν ψήφων. Tο κρατικοδίαιτο ΠAΣOK δίνει μάχες χαρακωμάτων εντός κι εκτός του κόμματος για τα προνόμια του.
Έτσι όμως η ηγετική ομάδα του ΠAΣOK οδηγήθηκε σε αδιέξοδο. Mε αυτό κόμμα δεν μπορούν να προχωρήσουν αλλαγές, χωρίς το κόμμα δεν μπορεί να κυβερνήσει.
H επιλογή ήταν λοιπόν μεταξύ του μεσαίου χώρου που αγγίζει ο κ. Σημίτης και του σκληρού κομματικού μηχανισμού. Στη στρατηγική της λελογισμένης ήττας, επέλεξαν τον δεύτερο υπολογίζοντας ότι το κόμμα θα τους είναι χρήσιμο στις μεθεπόμενες εκλογές.
Mόνο που η ταύτισή τους με τα απομεινάρια της δεκαετίας του 1980, δεν οδηγεί μόνο στην ήττα. Kαταλήγει στην περιθωριοποίηση.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Aπογευματινή» στις 26.2.2002
