Τι απέγινε ωρέ παλικάρια του υπουργείου Δικαιοσύνης εκείνος ο ανόητος νόμος που απαγόρευε την βιντεοσκόπηση των κατηγορούμενων όταν προσάγονται στις αρχές;
αρεθήκαμε να βλέπουμε αυτές τις μέρες στα κανάλια όλης της επικράτειας την προσαγωγή στον εισαγγελέα του κατά ομολογία βρεφοκτόνου από τις Σέρρες. Οπότε δικαιούμαστε να ρωτήσουμε το απλό: Τι απέγινε ωρέ παλικάρια του υπουργείου Δικαιοσύνης εκείνος ο ανόητος νόμος που παρουσιάστηκε με παιάνες τον περασμένο Δεκέμβριο και απαγόρευε την βιντεοσκόπηση των κατηγορούμενων όταν προσάγονται στις αρχές; Τι απέγιναν οι διθυραμβικές συνεντεύξεις του κ. Πετσάλνικου που έδινε πριν μερικούς μήνες για την προστασία των δικαιωμάτων των κατηγορούμενων;
Τι απέγινε η βούληση των εθνοπατέρων οι οποίοι ψήφισαν ένα νόμο (φυσικά χωρίς να τον σκεφθούν και να τον μετρήσουν για μια ακόμη φορά) και ο οποίος στο άρθρο 8 προβλέπει «η μετάδοση από την τηλεόραση ή η κινηματογράφηση ή μαγνητοσκόπηση ή φωτογράφηση των προσώπων που οδηγούνται ενώπιον των δικαστικών ή εισαγγελικών ή αστυνομικών και λοιπών αρχών απαγορεύεται».
Γιατί φτιάχνονται επιτέλους αυτοί οι νόμοι του κράτους; Για να βρίσκουν αφορμή οι υπουργοί να δίνουν συνεντεύξεις;
Βέβαια το έχουμε γράψει και παλιότερα. Αυτός ο νόμος δεν είναι απλώς ανόητος (τον παραβιάζουν πρώτες οι αστυνομικές αρχές μοιράζοντας φωτογραφίες των κατηγορούμενων) αλλά είναι και αντιδημοκρατικός. Όπως γράφαμε και στις 9.3.2003: «Πρέπει να ξεχωρίσουμε τις απαγορεύσεις εντός κι εκτός του δικαστηρίου. Εντός, οι δικαστές μπορούν να αποφασίσουν όπως θέλουν με αποκλειστικό γνώμονα την καλύτερη απονομή της δικαιοσύνης. Όχι την ενημέρωση. Μπορεί να επιτρέψει ή να απαγορεύσει τη φωτογράφηση ή μαγνητοσκόπηση σταθμίζοντας μόνο όσα αφορούν τη δίκη. Εκτός του δικαστηρίου, όμως, καθένας μπορεί να μαγνητοσκοπήσει ή να φωτογραφίσει. Το πρόβλημα του «νόμου Πετσάλνικου» δεν είναι ότι ρυθμίζει κάποια πράγματα εντός του δικαστηρίου, αλλά ότι επεκτείνεται εκτός. Απαγορεύει τη φωτογράφηση δημοσίων προσώπων (όπως είναι οι κατηγορούμενοι) σε δημόσιο χώρο. Αυτό είναι αντισυνταγματικό γιατί περιορίζει την ελευθερία του Τύπου.»
Αφού λοιπόν ο νόμος είναι αντιδημοκρατικός και ανόητος, γιατί διαμαρτυρόμαστε για το γεγονός ότι δεν τηρείται; Οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να λένε: «dura lex sed lex» ήτοι «σκληρός νόμος, αλλά νόμος». Αντίστοιχα κι εμείς μπορούμε να πούμε: «absurda lex sed lex», δηλαδή «παράλογος νόμος, αλλά νόμος»…
Το ζήτημα με τις παράλογες νομοθεσίες (κι απ’ αυτές έχει περάσει πολλές τούτη δω η κυβέρνηση) δεν είναι η καταστρατήγηση τους στα μουλωχτά. Είναι η κατάργησή τους, διότι οι παράλογοι νόμοι ενέχουν ένα ακόμη κίνδυνο. Την επιλεκτική τήρησή τους…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 14.8.2003