Προς τι η οργή για όσα προέβλεπε ο νόμος περί βασικού μετόχου που προέβλεπε ποινές μέχρι και την παύση λειτουργίας των εφημερίδων (άρθρο7 ). Αν και τελικά το άρθρο αποσύρθηκε, δεν είναι καθόλου αντισυνταγματικό…
Έδειχνε να έχει βγει από τα ρούχα της την περασμένη Πέμπτη η «Ελευθεροτυπία». Με πρωτοσέλιδο σχόλιο της εφημερίδας -με τίτλο «Ε, όχι και κλείσιμο εφημερίδων!»- ανέφερε επί λέξει: «Η αναστολή λειτουργίας εφημερίδας για ένα μήνα ή και για μία μέρα είναι ευθέως αντίθετη στο άρθρο 14 παρ. 2 του Συντάγματος για την ελευθερία του Τύπου αλλά και στο άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Πρέπει αμέσως να διαγραφεί. Αλλο το θέμα για τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, για τα οποία, σύμφωνα με το άρθρο 15 παρ. 1 του Συντάγματος, δεν έχει εφαρμογή η ελευθερία του Τύπου.» (Ελευθεροτυπία 13.1.2005)
Προφανώς οι καλοί συνάδελφοι δεν πρόκαναν να διαβάσουν και τις υπόλοιπες παραγράφους του περιβόητου άρθρου 14. Διότι ναι μεν η παράγραφος 2 προβλέπει ότι «ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται», αλλά αυτή είναι για το θεαθήναι. Από κει και κάτω ξεκινούν οι εκπτώσεις. Παρ. 3: «Κατ’ εξαίρεση επιτρέπεται η κατάσχεση, με παραγγελία του εισαγγελέα, μετά την κυκλοφορία: α) για προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας, β) για προσβολή του προσώπου του Προέδρου της Δημοκρατίας, γ) για δημοσίευμα που αποκαλύπτει πληροφορίες για τη σύνθεση, τον εξοπλισμό και τη διάταξη των ενόπλων δυνάμεων ή την οχύρωση της Χώρας ή που έχει σκοπό τη βίαιη ανατροπή του πολιτεύματος ή στρέφεται κατά της εδαφικής ακεραιότητας του Κράτους, δ) για άσεμνα δημοσιεύματα που προσβάλλουν ολοφάνερα τη δημόσια αιδώ, στις περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος.»
Παράγραφος 6: «Το δικαστήριο, ύστερα από τρεις τουλάχιστον καταδίκες μέσα σε μία πενταετία για διάπραξη των εγκλημάτων που προβλέπονται στην παράγραφο 3, διατάσσει την οριστική ή προσωρινή παύση της έκδοσης του εντύπου και, σε βαριές περιπτώσεις, την απαγόρευση της άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος από το πρόσωπο που καταδικάστηκε, όπως νόμος ορίζει Η παύση ή η απαγόρευση αρχίζουν αφότου η καταδικαστική απόφαση γίνει αμετάκλητη.»
Παράγραφος 8: «Νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τα προσόντα για την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος.».
Οπότε το κλείσιμο των εφημερίδων είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο, αλλά επίσης συνταγματικά κατοχυρωμένο είναι και η φίμωση κάποιου εφ’ όρου ζωής: «απαγόρευση της άσκησης του δημοσιογραφικού επαγγέλματος», ονομάζεται.
Οπότε κάνει λάθος να απορεί και ο καλός συνάδελφος κ. Αντώνης Παπαγιαννίδης, ο οποίος έγραψε χθες σχετικά με την νομοθεσία περί βασικού μετόχου: «Σε όλο τον νόμο περί βασικού μετόχου ξέρετε ποιο είναι το πλέον εντυπωσιακό; Ότι ως νομοσχέδιο -το υπέγραψαν δημοκρατικοί υπουργοί και λαμπροί νομικοί- περιελάμβανε κυρώσεις, που έφθαναν (άρθρο 7) να προνοούν παύση της έκδοσης / διακοπή της λειτουργίας εφημερίδων άμα παραβαίνουν απαγορεύσεις. Προσέξτε! Όχι ανάκληση της άδειας τηλεόρασης και ραδιοφώνου -αλλά παύση έκδοσης εφημερίδων. Από τα χρόνια του Όθωνα είχε να υπάρξει τέτοια λογική. Με μια εξαίρεση… το νομοτεχνικά άρτιο ΝΔ 346 έχει ωραία ταξινομήσει τη σειρά κυρώσεων: κατάσχεση, δήμευση, παύση έκδοσης εντύπων (οριστική ή προσωρινή). ΝΔ 346, της 15ης Νοεμβρίου 1969…» («Ο πειρασμός του ισχυρού κράτους», Βήμα 18.1.2005) Οπότε δεν ήταν «μόνο το χουντικό διάταγμα [που] προέβλεπε κατάσχεση, δήμευση παύση έκδοσης εντύπων» (όπως υποτιτλίζεται το άρθρο του καλού συναδέλφου). Προβλέπεται και στο δημοκρατικό μας Σύνταγμα.
Η παράγραφος 9 του άρθρου 14, και οι νομοθεσίες περί βασικού μετόχου, είναι το κερασάκι στην τούρτα ανελευθερίας που φιλεύει τον Τύπο χρόνια τώρα κάθε πολιτική εξουσία. Βεβαίως, όσα προβλέπει το Σύνταγμα δεν έχουν εφαρμοστεί μεταπολιτευτικά. Ποιος όμως εγγυάται ότι με δεδομένη πολιτική συγκυρία δεν θα εφαρμοστούν; Αν, για παράδειγμα, η λαϊκή οργή ενάντια στη διαπλοκή ήταν μεγαλύτερη, το άρθρο 7 του νέου νομοσχεδίου (περί παύσης έκδοσης εντύπων) δεν θα αποσυρόταν. Και πιθανότατα θα ήταν συνταγματικό…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 19.1.2005
