Κυριότερη συνεισφορά του 2004 θα είναι η κουλτούρα οργάνωσης με την οποία οσμώνεται το ελληνικό δημόσιο και κάποια στιγμή η ελληνική κοινωνία.
Τον Αύγουστο του 2004 θα ζήσουμε στη χώρα μας κάτι πρωτοφανές. Δεν αναφερόμαστε στους Ολυμπιακούς Αγώνες καθαυτούς, αλλά στο γεγονός ότι για πρώτη φορά στη στην ιστορία το ελληνικό κράτος θα έχει τελειωμένα στην ώρα τους κάποια έργα. Δεν πρέπει να το υποτιμήσουμε: Aσχετα αν υπάρχει ένα αυστηρό τέλος χρονοδιαγράμματος. Δεν είναι μικρό πράγμα να εμφανίζει συνέπεια το δημόσιο -και δη το ελληνικό- έστω υπό την δαμόκλειο σπάθη των αγώνων.
Το μεγαλύτερο όφελος των αγώνων στην μεταολυμπιακή οικονομία δεν θα είναι τα έργα που θα μας μείνουν. Χρήσιμα είναι και θα προσφέρουν στην εθνική μας οικονομία. Κυριότερη συνεισφορά του 2004 θα είναι η κουλτούρα οργάνωσης με την οποία οσμώνεται το ελληνικό δημόσιο και κάποια στιγμή η ελληνική κοινωνία.
Ας δούμε τα πράγματα ψύχραιμα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν θα μας σώσουν. Ούτε καν θα μας καταστρέψουν. Είναι μια διοργάνωση που ανέλαβε η χώρα -η μικρότερη όλων όσων έχουν αναλάβει μέχρι σήμερα- και η πίστη όλων μας είναι ότι θα πάμε καλά. Αυτό που μας ανησυχεί -και καλά κάνουμε- είναι η επόμενη μέρα της γιορτής λήξης. Κατ’ αρχήν γιατί ως κοινωνία δεν έχουμε όραμα για την επόμενη μέρα. Η ελληνική οικονομία μέχρι τον Αύγουστο έχει ρότα. Οι δημόσιες επενδύσεις, η εθνική προσπάθεια έχουν στόχο: τους Ολυμπιακούς. Μετά; Μετά απομένουν οι γνωστές κυβερνητικές αερολογίες: διαρθρωτικές αλλαγές, κοινωνικό κράτος, ισχυρή Ελλάδα κ.λ.π.
Ήρθε η ώρα λοιπόν να συζητήσουμε σοβαρά ποια Ελλάδα θέλουμε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Να θέσουμε προτεραιότητες στην οικονομία και να λύσουμε αγκυλώσεις. Τα έργα που τελειώνουν θα λειτουργήσουν πολλαπλασιαστικά. Μόνα τους όμως δεν μπορούν να παράγουν πλούτο και ευημερία. Αν μια οικονομία είναι αντιπαραγωγική τότε τα έργα απλώς θα πολλαπλασιάζουν το μηδέν.
Για να γίνει, λοιπόν, παραγωγική η οικονομία μας δεν αρκούν τα τσιμέντα. Πρέπει να ξαναδούμε τα πάντα από την αρχή: να αλλάξουν οι αντιλήψεις, να τεθούν προτεραιότητες, να σβήσουν αγκυλώσεις. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα συνθήματα προάγουν ψευδαισθήσεις επανάστασης, δεν παράγουν ευημερία. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η οικονομία δεν έχει περιόδους χάριτος. Τιμωρεί κι επιβραβεύει κάθε κίνηση. Και εμείς τώρα πληρώνουμε (μέσω της ακρίβειας, του πληθωρισμού και της ανεργίας) όλα τα σοσιαλιστικά αμαρτήματα του παρελθόντος.
Οι Ολυμπιακοί είναι μια χρυσή ευκαιρία για την Ελλάδα, όχι λόγω των έργων τα οποία πρέπει να τελειώσουν στην ώρα τους. Κυρίως θα ωφεληθούμε αν γίνει κοινωνική συνείδηση το γεγονός ότι με οργάνωση, δουλειά και χρονοδιαγράμματα δυνάμεθα να καταφέρουμε τα πάντα. Και το παράδειγμα των Ολυμπιακών μπορεί να είναι καταλυτικό προς αυτή την κατεύθυνση.
Το ποτήρι της οικονομίας στη χώρα είναι μισογεμάτο. Στο χέρι μας είναι να το γεμίσουμε εξ ολοκλήρου…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 7.9.2003
