Υπάρχει μια συνολική ελεεινολογία της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας. Εν μέρει είναι δικαιολογημένη και ίσως αργοπορημένη.
Το θέμα της κρυφής κάμερας -που η χρήση της απαγορεύτηκε δια νόμου του υπουργείου Δικαιοσύνης- τέθηκε εκ νέου μετά την μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία που είχε ο κ. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, ο οποίος αποκάλυψε στην εκπομπή του την παράνομη εμπορία βρεφών στη Λαμία.
Η αποκάλυψη αυτή αποδεικνύει το μέγεθος της ανοησίας που διέπει και αυτόν τον σαφώς αντιφιλελεύθερο νόμο. Εκ των πραγμάτων ο γνωστός δημοσιογράφος παραβίασε το νόμο. Χρησιμοποίησε κρυφές κάμερες και μετέδωσε το υλικό που «δολίως» (σύμφωνα με το νόμο) μαγνητοσκοπήθηκε. Εφόσον ο κ. Τριανταφυλλόπουλος δεν διώχθηκε. Συνάγεται ένα διαζευκτικό συμπέρασμα: ή έχουμε ένα ακόμη νεκρό γράμμα στην ελληνική νομοθεσία, ή – χειρότερα- αποκτούμε ένα νόμο που θα εφαρμοστεί επιλεκτικά για φίμωση εκπομπών και ρεπορτάζ που δεν είναι αρεστά στους κρατούντες.
Το πρόβλημα του νόμου είναι δομικό. Όλες οι κάμερες (ακόμη και οι θηριώδεις που ακόμη χρησιμοποιούν τα κανάλια) μπορούν να θεωρηθούν κρυφές, αν το υποκείμενο της μαγνητοσκόπησης δεν αντιληφθεί την παρουσία τους. Έτσι, οποιοσδήποτε μπορεί να στραφεί κατά ενός δημοσιογράφου δηλώνοντας ότι «μαγνητοσκοπήθηκε εν αγνοία του».
Το έχουμε ξανατονίσει: το υλικό από τις αποκαλούμενες «κρυφές κάμερες» δεν είναι εν γένει καταδικαστέο. Πρέπει πρώτα να σταθμιστούν τρεις παράγοντες: 1) ποιον καταγράφουν οι κρυφές κάμερες 2) τι καταγράφουν και 3) που το καταγράφουν. H πρώτη και η δεύτερη παράμετρος είναι εμφανείς: Mια παράνομη πράξη από κάποιον δημόσιο λειτουργό είναι ειδησεογραφικό υλικό και πρέπει να μεταδοθεί. Aς μην ξεχνάμε ότι ο ξυλοδαρμός του Ρόντνεϊ Κίνγκ από την αστυνομία του Λος ‘Αντζελες ή οι εκτελέσεις γυναικών στο στάδιο της Kαμπούλ από κρυφές κάμερες καταγράφτηκαν.
H τρίτη παράμετρος αφορά τα όρια του ιδιωτικού και δημοσίου βίου. Mια πράξη που μαγνητοσκοπείται σε δημόσιο χώρο (π.χ. ένα μαγαζί, μια πλατεία) είτε από κρυφή, είτε από φανερή κάμερα δεν παραβιάζει την ιδιωτική ζωή του εν λόγω λειτουργού. Όσα συμβαίνουν σε δημόσιους χώρους είναι δημόσια πράγματα άσχετα από την μέθοδο καταγραφής των.
Υπάρχει μια συνολική ελεεινολογία της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας. Εν μέρει είναι δικαιολογημένη και ίσως αργοπορημένη. Tο ελληνικό τηλεοπτικό φαινόμενο έχει πολλές πτυχές, οι περισσότερες εκ των οποίων δυστυχώς είναι αρνητικές. Tο πρόβλημα όμως που υπάρχει είναι μήπως κοντά στα ξερά καίμε και τα λίγα χλωρά θέματα της ελληνικής τηλεόρασης. Ο νόμος για τις κρυφές κάμερες είναι αποτέλεσμα αυτής της άκριτης ελεεινολογίας. Και είναι κάτι χειρότερο από εγκληματικός. Είναι ανόητος…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 28.1.2003
