Στο επίκεντρο της αριστερής ιδεολογίας είναι η υπεράσπιση των κοινόκτητων, των δημόσιων χώρων. Όχι μόνον η υπεράσπισή τους αλλά και η διεύρυνσή τους. Παρ’ όλα αυτά, έχουμε αφήσει βορά όλα τα δημόσια αγαθά στα μικρά και μεσαία συμφέροντα της χώρας.
Τη δεκαετία του 1980 οι δημιουργοί της τηλεοπτικής εκπομπής «Ρεπόρτερ» (Κ. Χαρδαβέλας, Γ. Λιάνης και Γ. Δημαράς) είχαν μια καλή ιδέα για ρεπορτάζ. Υποδύθηκαν τους εργάτες της ΔΕΗ και υπό την πρόφαση πως κάτι έσκαβαν και διόρθωναν έκλεισαν για μία ώρα την οδό Σταδίου στην Αθήνα. Όταν προβλήθηκε η εκπομπή, δημιουργήθηκε σάλος, διότι αποδείχθηκε ότι το κράτος ήταν γυμνό. Καθένας μπορούσε να κλείσει μια αρτηρία με το έτσι θέλω, να ταλαιπωρήσει χιλιάδες. Κι όταν τελειώσει την πραγματική ή τη φανταστική δουλειά του να φύγει σαν κύριος χωρίς καν να ελεγχθεί.
Έκτοτε περάσαν χρόνοι πολλοί. Ελέω ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατία βάθυνε και πλάτυνε στον ιερό αυτό τόπο με αποτέλεσμα να μη χρειάζεται να είναι κάποιος δημοσιογράφος για να κλείσει όποιο δρόμο γουστάρει. Δεν χρειάζεται καν να υποκριθεί πως δουλεύει για κάποια Δημόσια Επιχείρηση Κοινής Ωφέλειας (ΔΕΚΟ). Το μόνο που χρειάζεται είναι μια ασπροκόκκινη πλαστική κορδέλα ή έναν κώνο σαν αυτούς που χρησιμοποιεί η Τροχαία. Αν δεν υπάρχουν αυτά, μην ανησυχείτε. Η Δημοκρατία μας είναι τόσο ανεκτική που μπορείτε να οικειοποιηθείτε μια οδική αρτηρία με μια καρέκλα, μερικά τούβλα και μια σανίδα ή ό,τι τέλος πάντων έχετε πρόχειρο. Χθες, ας πούμε, η οδός Ζωοδόχου Πηγής είχε κλείσει με κάδους απορριμμάτων. Κάποιος έκανε μετακόμιση με το φορτηγό καταμεσής του δρόμου, έβαλε έναν κάδο απορριμμάτων σε μια διασταύρωση και απέκτησε για πολλές ώρες ένα δημόσιο αγαθό, χωρίς κανείς να του πει οτιδήποτε.
Στο επίκεντρο της αριστερής ιδεολογίας είναι η υπεράσπιση των κοινόκτητων, των δημόσιων χώρων. Όχι μόνον η υπεράσπισή τους αλλά και η διεύρυνσή τους. Τα θέλουμε όλα κρατικά και η ειρωνεία είναι πως σε μεγάλο βαθμό το έχουμε επιτύχει. Έτσι αποτρέπουμε, για παράδειγμα, τις μεγάλες επενδύσεις στη χώρα, διότι αναγκαστικά οποιοσδήποτε επενδυτής κάποιο δημόσιο αγαθό θα εκμεταλλευτεί.
Έχουμε αφήσει όμως βορά όλα τα δημόσια αγαθά στα μικρά και μεσαία συμφέροντα της χώρας. Οι παραλίες μας δεν έχουν ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Κατακλύζονται από ακαλαίσθητα και τις περισσότερες φορές αυθαίρετα οικήματα. Οι δημόσιες συχνότητες έχουν δοθεί δωρεάν στους εκδότες και όποιον εκείνη την εποχή πρόκανε να βγάλει σήμα στον αέρα. Οι πεζόδρομοι και οι πλατείες έχουν πλημμυρίσει με τραπεζοκαθίσματα. Τα πεζοδρόμια από μηχανάκια κι αυτοκίνητα.
Είχαν μείνει μόνο κατά το 1/3 (λόγω διπλαπραρκαρίσματος) οι δρόμοι ελεύθεροι, αλλά τώρα με διάφορες αφορμές τους χάνουμε κι αυτούς. Πότε γιατί κάποιος χτίζει, άλλοτε επειδή κάποιος άλλος μετακομίζει, το χειμώνα γιατί βάζει πετρέλαιο, την άνοιξη γιατί ξεφορτώνει και το καλοκαίρι πιθανώς επειδή έχει ζέστη. Θρασύτατα ξεδιπλώνει κορδέλες σε μια διασταύρωση και διοχετεύει την κυκλοφορία όπου αυτός γουστάρει. Χωρίς αιδώ και χωρίς έλεγχο. Αλλά σε μια πόλη όπου πενήντα άτομα μπορούν να κλείσουν ένα πρωινό ολόκληρη οδό Σταδίου, γιατί να μην μπορούν τρεις-τέσσερις να κλείσουν ένα μικρότερο δρόμο, όπως είναι Ζωοδόχου Πηγής;
Εξάλλου αυτή την ίδια χώρα, όπου συνολικά νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, γιατί στους παράδρομους να μην είναι νόμος το δίκιο εκείνου που μετακομίζει, βάζει πετρέλαιο ή τέλος πάντων κάνει ό,τι δουλειά θέλει;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 27.6.2005